Πέθανε από κορωνοϊό ο τέως δήμαρχος Πάρου Χρήστος Βλαχογιάννης - Σε ηλικία 66 ετών

Στη θλίψη βυθίστηκε η τοπική κοινωνία της Πάρου καθώς έφυγε από τη ζωή από επιπλοκές του κορωνοϊού ο πρώην δήμαρχος του νησιού, Χρήστος Βλαχογιάννης, μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 24 Οκτωβρίου.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα parianostypos, ο Χρήστος Βλαχογιάννης πάλεψε γενναία με τον κορωνοϊό από τον οποίο προσβλήθηκε στις αρχές Οκτωβρίου, όταν μετέβη στην ιδιαίτερη πατρίδα του τη Διάβα Τρικάλων επισκεπτόμενος την άρρωστη ηλικιωμένη μητέρα του, η οποία λίγες μέρες μετά απεβίωσε.

Με την εκδήλωση συμπτωμάτων της νόσου, μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας στο οποίο παρέμεινε διασωληνωμένος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας για τρεις σχεδόν εβδομάδες, δίνοντας σκληρή μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.

Δυστυχώς δεν τα κατάφερε, βυθίζοντας στον πόνο την οικογένειά του και τους οικείους του, αλλά και ολόκληρο το νησί της Πάρου.

Το βιογραφικό του

Ο Χρήστος Βλαχογιάννης γεννήθηκε το 1954 στη Διάβα Τρικάλων και ήταν απόφοιτος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Λάρισας. Το 1977 – 1978, διορίστηκε και υπηρέτησε ως δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Σωτήρων Πάρου. Εγκαταστάθηκε στο νησί στο οποίο δημιούργησε οικογένεια διατηρώντας την προσωπικότητα ενός άριστου οικογενειάρχη.

Είχε έντονη δημόσια δράση ασχολούμενος με τα κοινά του νησιού. Διετέλεσε Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. Δασκάλων – Νηπιαγωγών Πάρου – Αντιπάρου, εκλέχτηκε Κοινοτικός Σύμβουλος στην Κοινότητα Μάρπησσας το 1990 και διετέλεσε Αντιπρόεδρος της Κοινότητας έως το 1998.

Το 2002 εκλέχτηκε Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Πάρου και διετέλεσε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου από το 2003 έως το 2007. Έως το Σεπτέμβριο του 2014 υπήρξε Δήμαρχος Πάρου. Ο Χρήστος Βλαχογιάννης άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του από όποιες δημόσιες θέσεις κι αν υπηρέτησε το νησί.

Άνθρωπος βαθιά καλλιεργημένος, χαμηλών τόνων, μετριοπαθής, διαλλακτικός και ταπεινός, με ήθος και καθαρό πνεύμα, είχε φίλους από όλες τις δημοτικές παρατάξεις. Ως δήμαρχος, προσπάθησε να περάσει στην παριανή κοινωνία πλέον του έργου του – που αφορούσε στην επίλυση των καθημερινών και μακροχρόνιων προβλημάτων της Πάρου – το ενωτικό πνεύμα και τη συλλογικότητα που οφείλουν να διέπουν κάθε δημόσια δράση.