Ο Οδυσσέας Ελύτης για τον Ανδρέα Εμπειρίκο: Έβλεπα στο πρόσωπο του ένα πλάσμα μυθικό που είχε φάει & πιει με τους θεούς – Γίναμε φίλοι (Φωτό)

Ο Οδυσσέας Ελύτης είχε την καταπληκτική ικανότητα να κάνει τις «εικόνες» των ποιημάτων του να ξεπηδούν μπροστά στα μάτια μας με όλα τα χρώματα, τις ευωδιές τους, τις αναμνήσεις που ξυπνάνε. 

Εικόνες του φωτός, του ουρανού, του απέραντου γαλάζιου της Ελλάδας, εικόνες ονειρικές πάντα υπό το φως του ελληνικού καλοκαιριού. Έτσι φώτιζε τον κόσμο μας ο Οδυσσέας Ελύτης και συνεχίζει να το κάνει μέσω του έργου που έχει αφήσει πίσω του.

Τα λόγια του σπουδαίου αυτού ποιητή που μας χάρισε τόσο όμορφες εικόνες και τόση μεγάλη σοφία σε 28 ποιητικές συλλογές και ποιήματα, είναι ακόμα πιο σημαντικά σήμερα, στις δύσκολες στιγμές που ζούμε.

 Διαβάζοντας Ελύτη, βρίσκουμε και πάλι την τόλμη, τη δύναμη, το κουράγιο να συνεχίσουμε για ένα καλύτερο αύριο.

Ο Ανδρέας Εμπειρίκος και ο Οδυσσέας Ελύτης δέθηκαν με μια φιλία δυνατή, βαθιά και ακέραια που κράτησε μέχρι τον θάνατο του πρώτου.

Στις 25 Γενάρη του 1931 ο Ανδρέας Εμπειρίκος παραθέτει μία σπουδαία διάλεξη «Περί σουρρεαλισμού» στη «Λέσχη Καλλιτεχνών», φέρνοντας τον υπερρεαλισμό για πρώτη φορά στο προσκήνιο -παρουσία του Ελύτη-, μαγεύοντας το κοινό και «αναγκάζοντας» τον Ελύτη να τον εξυμνήσει, δηλώνοντας ότι η διάλεξη πραγματοποιήθηκε «μπροστά σε μερικούς βλοσυρούς αστούς που άκουγαν, φανερά ενοχλημένοι, ότι εκτός από τον Κονδύλη και τον Τσαλδάρη, υπήρχαν και άλλοι ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο, που τους έλεγαν Φρόυντ ή Μπρετόν».

Δυο μήνες αργότερα, εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή, το σήμα κατατεθέν του, την «Υψικάμινο», αποτελούμενη από 63 ποιήματα σε πεζή μορφή. Η προσωπική γνωριμία με τον Ελύτη θα έρθει στη συνέχεια, στο σπίτι του ζωγράφου Θεόφιλου στη Μυτιλήνη, και παράλληλα με αυτό, την ίδια περίοδο (1935) θα αναγορευθεί σε «διδάσκων ψυχαναλυτή» και λογοτέχνη. 

Ένα χρόνο αργότερα, θα διοργανώσει -όπως συνήθιζε- «επίδειξη σουρρεαλιστικών έργων» στην οικία του, με έργα εικαστικά, κι όχι λογοτεχνικά, όπως θα υπέθετε κανείς. Έργα των ζωγράφων Όσκαρ Ντομίνγκεζ και Μαξ Ερνστ. Τέλος, ως το 1939, επισκεπτόταν τακτικά το αγαπημένο του Παρίσι.

«Ήτανε δειλινό, καλοκαίρι κι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα έφταναν οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν έξω στις πρασιές, γύρω από ένα μεγάλο συντριβάνι. Να συνεχίζεται η ζωή έτσι, χωρίς να γνοιάζεται κανείς αν την ίδια εκείνη στιγμή μπορούσε να χάνεται μια ύπαρξη πολύτιμη, μου φαινότανε ανυπόφορο. 

Δεν είχα παρά να συμμαχήσω με την ήττα. Έφυγα για την Αίγινα και δεν ξαναγύρισα παρά για να προστεθώ στην μικρή πομπή που ακολούθησε το φέρετρό του εκεί, στην Κηφισιά, σ’ ένα μικρό κοιμητήριο, γαλήνιο, ήμερο σαν την ψυχή του. […]» Έτσι αποχαιρετά τον εκλεκτό φίλο του Ανδρέα Εμπειρίκο ο Οδυσσέας Ελύτης μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο.