Τράπεζες και τραπεζίτες - Ένα άρθρο του Τάσου Τέλλογλου

του Τάσου Τέλλογλου

Ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης μίλησε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής για «ληστεία του ελληνικού λαού» σε όφελος των τραπεζιτών όταν ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας μίλησε για τους όρους της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Η ρητορική είναι δωρεάν βεβαίως διότι ο κ Λαφαζάνης δεν μπορεί να αγνοεί ότι οι ελληνικές τράπεζες εχουν πάρει 150 δισεκατομμύρια από την ΕΚΤ και ότι χάρη σε αυτά παραμένουν σε λειτουργία -διαφορετικά θα είχαν κλείσει, οι θέσεις εργασίας και οι καταθέσεις θα είχαν εξαφανισθεί. Δεν είναι ίσως σωστό να λέγεται δημόσια αλλά σήμερα το δημόσιο δεν είναι σε θέση χωρίς την Ευρώπη να υλοποιήσει την εγγύηση των καταθέσεων για την οποία εχει δεσμευθεί.

Και για αυτό δεν ευθύνονται κυρίως οι Τράπεζες αλλά το κράτος και οι ψηφοφόροι των κομμάτων που – πολλοί ασφαλώς από αντικειμενική αδυναμία - δεν είναι συνεπείς προς τις υποχρεώσεις τους, δεν πληρώνουν δηλαδή. Από την επόμενη πολυπόθητη δόση, 25 (από τα 31 δισεκατομμύρια) θα δοθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η αρχική επιδιωξη ορισμένων διοικήσεων ιδιωτικών τραπεζών να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση με τους όρους τους δεν «περασε» χάρη στην παρεμβαση της ΤτΕ και του κ Στουρνάρα.

Ο κ. Στουρνάρας είπε στην επιτροπή της Βουλής ότι η διάσωση των τραπεζών δεν σημαίνει και διάσωση των τραπεζιτών (κάτι ανάλογο είχε πεί και ο κ Βενιζέλος ). Οποιος παρακολουθεί το Protagon γνωρίζει ότι κατά καιρούς εχω επικρίνει χειρισμούς τραπεζιτών σε προσωπικά ή εταιρικά τους θέματα. Όμως την προηγούμενη 15ετία ο τραπεζικός τομέας είναι ενας από τους ελάχιστους τομείς της χώρας που εχει να επιδείξει καινοτομία, δυναμική (εστω κι αν όχι πάντα υγιή) και προστιθέμενη αξία στο ουτως ή αλλως αναιμικό προιόν της χώρας. Κάποιοι ανθρωποι τα εκαναν αυτά. Ακόμα και εκείνοι που δεν διακρίνονται για την πιο διάφανη εταιρική κουλτούρα στις τραπεζές τους συνέβαλαν στο να κρατηθεί η χώρα στη ζωή τα 2,5 τελευταία χρόνια. Κατέστη δυνατόν να πληρωθούν μισθοί χάρη σε παρεμβάσεις της διοίκησης της Τράπεζας της Ελλάδος και η ίδια η εποπτεία του τραπεζικού τομέα από το 2007 ενισχύθηκε αποκαλύπτοντας τουλάχιστον ακραίες περιπτώσεις mismanagement (ASPIS, PROTON).

Φυσικά και δικαιούται να αναρωτηθεί κανείς ποιο θα είναι το κόστος από τη διάσωση των τραπεζών, με ποιους όρους γίνεται αυτή και τι θα εισπράξει το δημόσιο (ο φορολογούμενος) για τις μετοχές που θα αγοράσει αυξάνοντας το βαρος της χώρας, δηλαδή το δικό του. Η διατήρηση των διοικήσεων των τραπεζών δεν είναι ταμπού αλλά η αντικατάστασή τους μπορεί να αποδειχθεί σε ορισμένες περιπτώσεις χειρότερη λύση, όπως δείχνουν παραδείγματα, στην «αναπτυγμένη δύση». Και τέλος η εποπτεία τους από τη Φραγκφούρτη μπορεί στην πράξη να σημαίνει ακόμα λιγότερο ελεγχο. Και για αυτούς τους λόγους η αμετροέπεια κάνει κακό. Πρώτα απ' όλα στο ονομα των οποίων θεωρούν ότι μιλούν οι πολιτικοί της αριστεράς.

Πηγή: protagon.gr