Η σπουδαία αρθρογράφος Ρέα Βιτάλη περιγράφει τις δύο μέρες πλήρεις Ελλάδας - Το «Parakalo Nikos», η πόρπη της Γιάννας, ο Λαζάρου

Πλήρης Ελλάδας. Δεν είναι η διήμερη γιορτή, είναι πόσα ευεργετικά απορρέουν της επετείου των 200 χρόνων ανεξαρτησίας. Πόσα ιστορικά βιβλία γεμίζουν βιτρίνες βιβλιοπωλείων, πόσοι δάσκαλοι του σύγχρονου γένους, όπως για παράδειγμα η Μαρία Ευθυμίου, ο Στάθης Καλύβας και ένα σωρό άλλοι αναλαμβάνουν να μας μυήσουν σε αλήθειες.

Τυχερή ετούτη η γενιά! Κοιτάζοντας στην τηλεόραση παιδάκια να κουνάνε τα σημαιάκια τους, σκέφτομαι πόσο μασκάρεψαν την αλήθεια εκείνα τα βροντώδη «ΖΗΤΩ» της δικής μας γενιάς, έστω κι αν συγχρόνως μας μπόλιαζαν πατριωτισμό και συγκίνηση που μας ακολουθεί στο άκουσμα του Εθνικού μας Υμνου, στο βούρκωμα στην παρέλαση.

Τότε, βλέπετε, δοξάζαμε τον ήρωα Μιαούλη, μόνο για την πυρπόληση των φρεγατών των Τούρκων, αλλά δεν μαθαίναμε και για την πυρπόληση της φρεγάτας «Ελλάς», επίσης από τον Μιαούλη, ως εναντίωσή του στον «μισητό» Καποδίστρια, γράφει η Ρέα Βιτάλη στο Protagon.gr.

Πόσες «χώρες» έχει η χώρα μου! Πόσες «ψυχοσυνθέσεις» οι ήρωές της! Δυο ημέρες πλήρης Ελλάδας. Ξεκινώντας από τα «θυρανοίξια» της Εθνικής Πινακοθήκης μας, όπως είπε στον λόγο της η μακροβιότερη διευθύντρια, Μαρίνα Λαμπράκη. Οντως, τα μουσεία είναι ναοί, είναι εκκλησίες. Τα αποτυπώματα της τέχνης είναι ιστορία. Θέλετε και λίγο «κουσκούς» όπως με τις φίλες μου;

Μπορεί λίγες ημέρες πριν να σάρκασα στο χρονογράφημα μου «Η θεια μ’ η Αμερσούδα» τη Γιάννα Αγγελοπούλου, αλλά, το καλό να λέγεται, είναι μικρόψυχο να μη θαυμάσουμε στην ενδυμασία της, τη μεγαλειώδη τέχνη των λαϊκών τεχνιτών «μαστόρων».  Ποια γυναίκα δεν θα ήθελε τον αμάνικο επενδύτη, πιρπιρί Ιωαννίνων και τη συγκλονιστική της πόρπη!

Photo: EUROKINISSI

Η Ελλάδα μοιάζει να είναι –ακόμα μια φορά– μόδα. Και χαίρομαι ότι νέοι σχεδιαστές και εταιρείες, στα χνάρια της εμπνευσμένης Μαίρης Κατράντζου που δρέπει δάφνες στο εξωτερικό, γραπώνουν την ευκαιρία, όπως  πρωτοποριακά είχε κάνει η φίρμα Zeus and Dione της Μαρέβας Μητσοτάκη, η οποία παρεμπιπτόντως, έκανε την πιο ωραία της εμφάνιση. Ακολούθησε το δείπνο στο Προεδρικό Μέγαρο. Φιλοξενούμενοι μιας Προέδρου που έχει κερδίσει ακόμα και με την ανθρώπινη αμηχανία της που διατηρεί ή τους λόγους της που νιώθει ασφαλής να τους διαβάζει.

Επιτέλους και ένα σωστό τραπέζι για έναν λαό που έχει «το τραπέζι» της φιλοξενίας στο DNA του. Λοιπόν, εκείνα τα αψυχολόγητα, νοσοκομειακά δείπνα τού τέως, με «Σφυρίδα με βραστά λαχανικά» και τα τραγελαφικά «Sole meuniere» φιλοξενώντας τον γάλλο Πρόεδρο, ήτοι «έλα, παππού, να σου δείξω πού το έχει η γιαγιά», είναι παρελθόν.

Ενας βραβευμένος σεφ, ο Λευτέρης Λαζάρου, ανέλαβε να μεταδώσει στους καλεσμένους μας τις λαμπρές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής δημιουργικής κουζίνας. Και μπορεί πάντα να γελάω με τις περιγραφές των μενού, αλλά καθόλου δεν γελάω με το πόσο έχει ανέβει το επίπεδο μαγειρικής της τουριστικής μας χώρας. Remaining Time-0:26 Fullscreen Mute Δυο ημέρες πλήρης Ελλάδας. Ξημέρωσε και η ημέρα της παρέλασης.

Photo: EUROKINISSI

Eχει νόημα να την περιγράψω; Ευφυέστατη η ιδέα της ανάθεσης στον Νίκο Αλιάγα. «Parakalo Nikos» κατά Μακρόν, από τον οποίο πήρε και μια εξαιρετική συνέντευξη. Αναγνώστες μου, επί της ουσίας καμάρωσα μια άμεμπτη διοργάνωση, με συστατικά της το μέτρο, την αρχοντική απλότητα της ελληνικής φιλοξενίας, τον κοσμοπολιτισμό, την «εκμετάλλευση» κάθε ευκαιρίας για την ανάδειξη-διαφήμιση μιας αρχαίας και σύγχρονης πατρίδας. Χωρίς επικολυρικές κορόνες, χωρίς ευτυχώς περαιτέρω δηλώσεις πολιτικών, χωρίς κανένα ξεχείλωμα. Βλέποντας τις σημαίες να κυματίζουν «μάς» θυμήθηκα… Να τις κουνάμε, ανυποψίαστα παιδιά ενός «κάποτε», βροντοφωνάζοντας «ΖΗΤΩ!».

Να τις κουνάμε, καρδαμωμένοι ενήλικες ενός σαθρού μεγαλειώδους «κάποτε», σε μια Ολυμπιάδα τζούφιου θριάμβου και θλιβερού πολιτικού συστήματος. Να τις κουνάμε ακολουθώντας ένα άδειο «ΟΧΙ» λαϊκιστών πυροβολώντας τα πόδια μας.

Πλέον μας βλέπω να τις κοιτάμε να ανεμίζουν, βαθιά ενήλικες ενός «τώρα». Κουρασμένοι αγωνιστές μιας μακριάς διαδρομής άγριας προσαρμογής… Μιας δραματικά εκπαιδευτικής, πλην αιματηρά τραγικής προσγείωσης… Στη συνέχεια, έντρομοι συνοδοιπόροι σε μια παγκόσμια πανδημία θανάτου, ακραίας εξάσκησης υπομονής και παραπάνω προσαρμογής… Και παράλληλα συν-εργάτες για ένα «αύριο» που μας αξίζει, με έναν Πρωθυπουργό που μοιάζει ακόμα να αντιλαμβάνεται ως ευθύνη το να μας κυβερνά, κερδίζοντας τις εντυπώσεις και των ξένων ηγετών…

Κοιτάζοντας την παρέλαση βούρκωσα, όχι τόσο από πατριωτική ανάταση, όσο γιατί από ψυχής, μας παραδέχτηκα.

ΥΓ. Και από σήμερα… Τα γνωστά. Αγώνας οι μέρες μας!

ΥΓ. 2 Εξίσου καμαρώνω για το βιβλίο «Το ελληνικό όνειρο» του Στάθη Καλύβα και του δικού μας, αγαπημένου Κώστα Γιαννακίδη. Αξίζει να το διαβάσετε για να ανοίξετε παράθυρα σκέψης.