Μαρία Κοντού εγγονή του θρυλικού μαραθωνοδρόμου Στέλιου Κυριακίδη μόνο στο eirinika: Ο παππούς μου σκελετωμένος από την Κατοχή έτρεξε & βγήκε πρώτος (φώτο)

Η  Μαρία Κοντού, εγγονή του Στέλιου Κυριακίδη, του μεγαλύτερου Κύπριου αθλητή-σύμβολο στην ιστορία του στίβου, σήμερα ζει στην Ουάσιγκτον και συγκαταλέγεται στα δυνατά χαρτιά του TTR Sotheby's International Realty στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ.

Για να τιμήσει τη μνήμη του παππού της αλλά και για να μυήσει τα παιδιά την σπουδαία ιστορία του μεγαλύτερου Μαραθωνοδρόμου όλων των εποχών, έγραψε το βιβλίο "Στέλιος Κυριακίδης -Ο άνθρωπος που έτρεξε για έναν ολόκληρο λαό".

20 Απριλίου 1946: Στον διάσημο Μαραθώνιο της Βοστώνης νικητής ανακηρύσσεται ο Στέλιος Κυριακίδης, ο πρώτος Έλληνας που θριάμβευσε σε αυτό το μεγάλο αθλητικό γεγονός.

Στη χώρα του, που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της μετά από τον Πόλεμο, οι Έλληνες πανηγυρίζουν. Μετά τον αγώνα, ο Κυριακίδης μένει για άλλον ένα μήνα στην Αμερική, συγκεντρώνοντας οικονομική βοήθεια για τους συμπατριώτες του, βοήθεια που θα μείνει στην Ιστορία ως "Πακέτο Κυριακίδη".

Από την Κύπρο στην Ελλάδα κι από την Αθήνα στη Βοστώνη, αυτή είναι η ζωή του μεγάλου αθλητή που ενέπνευσε γενιές και γενιές αθλητών.

Του ανθρώπου που με επιμονή, υπομονή και ήθος έδωσε περηφάνια σε έναν ολόκληρο λαό.

Του Στέλιου Κυριακίδη.

Το βιβλίο γραμμένο από την εγγονή του Στέλιου Κυριακίδη, Μαρία Κοντού, σε συνεργασία με τον εικονογράφο Γιώργο Σγουρό, είναι ένας τρόπος να μάθουν τα παιδιά ότι όλα είναι δυνατά όταν έχεις θέληση και ιδανικά.

Στην συνέντευξη -χείμμαρο που ακολουθεί η Μαρία Κοντού ξετυλίγει μνήμες με τον παππού της, μιλά για τα χρόνια που έζησε κοντά του, για τα σπουδαία μαθήματα που της έδωσε.

Επίσης μιλά για το μεγάλο επίτευγμα που πέτυχε ο "κοκκαλιάρης Έλληνας" , που με κίνδυνο τη ζωής του έτρεξε στον μαραθώνιο της Βοστώνης και "σήκωσε στις πλάτες" του  όλους τους Έλληνες.

Τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης

* "Υπήρξα πολύ τυχερή σαν παιδί να έχω τον παππού μου κοντά μου μέχρι τα 20 μου χρόνια".

* "Για τον αδελφό μου, Γιώργο, και εμένα ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν απλά ο παππούς μας"

* "Τώρα κοιτώντας πίσω καταλαβαίνω γιατί σαν παιδιά έπρεπε να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε και να μη το βάζουμε κάτω"

* "Αγαπώ τον αθλητισμό, στα 53 μου τρέχω σχεδόν καθημερινά και δεν έχω σταματήσει μέχρι τώρα να γυμνάζομαι "

* "Δεν έκανα όμως πρωταθλητισμό γιατί έπρεπε πάντα να βγαίνω πρώτη αφού με αποκαλούσαν το «Κυριακιδάκι». Μεγάλο το βάρος!"

* "Ο αγώνας στη Βοστώνη ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στην αθλητική ζωή του, δείχνοντας πως ένας άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του σώματος του και να τρέξει με το μυαλό του εάν έχει υψηλές αξίες και ιδανικά"

* "ο «κοκαλιάρης» Έλληνας το 1946 που οι γιατροί του απαγόρευσαν να τρέξει γιατί θα πεθάνει, έκανε στον αγώνα το χρόνο των 2:29:27 και το βιβλίο Guiness γράφει ότι είναι ο κάτοχος του ρεκόρ Εθνικής Επίδοσης για 33 χρόνια και 216 μέρες στο Μαραθώνιο"

* "Ο Κυριακίδης στις αρχές του 50 αφιερώνει όλες τους τις δυνάμεις για να δημιουργηθεί το πρώτο γυμναστήριο της Φιλοθέης"

* "Αφιερώνει την υπόλοιπη ζωή του σε αυτό και έτσι το 1956 γίνονται τα εγκαίνια του σημερινού στίβου, Αθλητικού Ομίλου Φιλοθέης, με τον Στέλιο Κυριακίδη Πρόεδρο μέχρι και το 1981"

* ¨"Με το βιβλίο, σαν εγγονή του θέλησα να του δείξω τι σήμαινε για εμένα το να έχω κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια και να εμπνευστούν με απλό τρόπο τα μικρά παιδιά από την ιστορία του".

* Επίσης να καταλάβουν ότι όλα είναι δυνατά εάν κάνεις αυτό που αγαπάς και ταυτόχρονα προσφέρεις στους άλλους"

* "Η εικονογράφηση του Γιώργου Σγουρού είναι καταπληκτική και η γνωριμία μου με το Γιώργο καταλιτική ώστε να γραφτεί αυτό το παιδικό βιβλίο και από τους δύο μας με τόση αγάπη και να αγαπηθεί από παιδιά 7+ ετών"

* "Τα έσοδα των συγγραφικών δικαιωμάτων μου, από την πρώτη έκδοση έχουν ήδη δοθεί στους μη κερδοσκοπικούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς Lifine Hellas και «Μαζί για το παιδί» και έχουν αγοραστεί παιδικά στηθοσκόπια για νοσοκομεία, μέσω αυτών των ιδρυμάτων".

* "Η τωρινή έκδοση με τις εκδόσεις Καστανιώτη είναι βελτιωμένη και τα κέρδη μου πάλι θα δωριστούν στους ίδιους οργανισμούς"

* "Στην Αμερική, που έχουμε μετοικίσει, έχω ήδη αρχίσει τις παρουσιάσεις στα Ελληνικά σχολεία της ομογένειας στην Washington DC ώστε να γνωρίσουν και τα Ελληνοαμερικανόπουλα την σπουδαία ιστορία αυτού του Έλληνα πρωταθλητή που άφησε το στίγμα του στην Αμερική".

Ειρ.Νικ. : Τι θυμόσαστε περισσότερο από τον παππού σας Στέλιο Κυριακίδη ; 

Μαρία Κοντού: Υπήρξα πολύ τυχερή σαν παιδί να έχω τον παππού μου κοντά μου μέχρι τα 20 μου χρόνια.

Μέναμε στη Φιλοθέη, όπου μεγάλωσα και εγώ, σε πολύ κοντινά σπίτια και συνέχεια είμασταν στο σπίτι της γιαγιάς μου και του παππού μου ή αυτοί σε εμάς.

Είναι τόσες πολλές οι αναμνήσεις που έχω από αυτούς.

1969.:Η Μαρία, ενός έτους, με τον παππού της, στο Καλλιμάρμαρο

Για τον αδελφό μου, Γιώργο, και εμένα ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν απλά ο παππούς μας.

Σαν μικρά παιδιά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε το μέγεθος της προσωπικότητας του και της προσφοράς του, ήταν αγαπημένο μέλος της οικογένεια μας στην καθημερινή μας ζωή.

Με τις προτροπές κι τις συμβουλές που δίνει ένας παππούς στα εγγόνια του στην αντιμετώπιση των καθημερινών γεγονότων.

Τώρα κοιτώντας πίσω καταλαβαίνω γιατί σαν παιδιά έπρεπε να κάνουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε και να μη το βάζουμε κάτω.

Αγαπώ τον αθλητισμό, στα 53 μου τρέχω σχεδόν καθημερινά και δεν έχω σταματήσει μέχρι τώρα να γυμνάζομαι - είναι τρόπος ζωής και επιλογής για εμένα.

Ακόμα και η διατροφή μου. Έχω τον ίδιο προπονητή, τον Χάρη Καραλή, 25 τώρα.

Δεν έκανα όμως πρωταθλητισμό γιατί έπρεπε πάντα να βγαίνω πρώτη αφού με αποκαλούσαν το «Κυριακιδάκι». Μεγάλο το βάρος!

Μικρά παιδιά μας πήγαινε για λουκουμάδες στο κέντρο της Αθήνας και να ταΐσουμε τα περιστέρια στο Καλλιμάρμαρο, που έζησε όταν πρωτοήρθε από την Κύπρο στην Αθήνα.

Στη συνεχεία σχεδόν κάθε απόγευμα στο Στίβο της Φιλοθεης, «γυμναστήριο» το λέγαμε τότε, για να γυμναστούμε με τον αδελφό μου.

Ήμασταν και οι τρεις με τα ποδήλατα μας.

Ο παππούς μου παρόλο μετά τη νίκη του στη Βοστώνη, Ελληνοαμερικανοί ήθελαν ακόμα να του δωρίσουν και αυτοκίνητο, δεν οδήγησε αυτοκίνητο μέχρι που πέθανε το 1987 και πήγαινε παντού στην Αθήνα με το γνωστό ποδήλατο του, ντυμένος πάντα με το British type σακάκι του, το γκρι παντελόνι και το καπέλο του.

Ακόμα και στα συμβούλια του ΣΕΓΑΣ στο κέντρο.

Ειρ. Νικ.: Είχατε συζητήσει ποτέ μαζί του για το περίφημο μαραθώνιο της Βοστώνης; 

Μαρία Κοντού: Πολλές φορές έχω ακούσει τα γεγονότα γύρω από τη πιο γνωστή νίκη του.

Μάλιστα το 1981 ο Φρέντυ Γερμανός, που τον αγαπούσε πολύ, έκανε μια εκπομπή για τη τηλεόραση που είχε και εμάς τα εγγόνια μαζί του.

Ήταν το πιο σημαντικό γεγονός στην αθλητική ζωή του, δείχνοντας πως ένας άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του σώματος του και να τρέξει με το μυαλό του εάν έχει υψηλές αξίες και ιδανικά.

1946: Η άφιξη του Στέλιου Κυριακίδη στην Αθήνα, μετά τη νίκη του στον Μαραθώνιο της Βοστώνης

Γιατί αυτός ο αγώνας κερδήθηκε για να βοηθήσει την πεινασμένη τότε Ελλάδα.

Φανταστείτε ότι ο «κοκαλιάρης» Έλληνας το 1946 που οι γιατροί του απαγόρευσαν να τρέξει γιατί θα πεθάνει, έκανε στον αγώνα το χρόνο των 2:29:27 και το βιβλίο  Guinness γράφει ότι είναι ο κάτοχος του ρεκόρ Εθνικής Επίδοσης για 33 χρόνια και 216 μέρες στο Μαραθώνιο.

Φανταστείτε εγκεφαλική και διανοητική δύναμη που είχε σαν άνθρωπος.

Άρα όλα αυτά έχουν περάσει στην σκέψη μου με φυσικό τρόπο όπως κάνει ένας παππούς στα εγγόνια του όταν τους λέει ιστορίες.

Ειρ. Νικ. : Γιατί θεωρείται πρωτεργάτης του παιδικού αθλητισμού στην Ελλάδα;

Τα χρόνια που ακολούθησαν το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου η φτωχή και καταπονημένη Ελλάδα δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να στηρίξει τον αθλητισμό και να εμπνεύσει νέα παιδιά ώστε να γίνουν μελλοντικοί πρωταθλητές.

Ο Κυριακίδης στις αρχές του 1950 γίνεται επίσημο μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΣΕΓΑΣ, εκπροσωπώντας τον Γυμναστικό Σύλλογο «Τα Ολυμπία» Λεμεσού.

Ζητάει από την τότε κοινότητα Φιλοθέης το μεγάλο οικόπεδο δίπλα στο ρέμα, όπου δεν ήθελε κανένας γιατί γέμιζε νερά από τις βροχές, για να κτιστεί το 1ο γυμναστήριο Φιλοθέης.

Η κοινότητα Φιλοθέης το παραχωρεί και ο Κυριακίδης αρχίζει με μαχητικότητα και θέληση να καλεί όποιον ήξερε που ήταν στις κατασκευές να έρθει να βοηθήσει χωρίς τίμημα στην κατασκευή του.

Χρήματα από το κράτος δεν υπήρχαν για να χτιστεί.

Αφιερώνει την υπόλοιπη ζωή του σε αυτό και έτσι το 1956 γίνονται τα εγκαίνια του σημερινού στίβου, Αθλητικού Ομίλου Φιλοθέης, με τον Στέλιο Κυριακίδη Πρόεδρο μέχρι και το 1981.

Τότε καμία σχέση δεν είχε με τον τωρινό γνωστό μας Στίβο.

1980:  Ο Στέλιος Κυριακίδης στο Στίβο της Φιλοθέης, κάνοντας απονομή μεταλλίων σε μικρά παιδιά. 

Αρχίζει να τον οργανώνει και με τη βοήθεια αγαπητών συνεργατών και του ΣΕΓΑΣ προσλαμβάνονται τότε προπονητές.

Ο ίδιος πηγαίνει στο σχολείο και σε όποιον γνώριζε και δε γνώριζε στη Φιλοθεη για να πείσει τους γονείς να μυήσουν και να γράψουν τα παιδιά τους στον αθλητικό σύλλογο για αθλήματα του στίβου, μπάσκετ και βόλεϊ.

Είναι ο πρώτος γυμναστικός σύλλογος στην ευρύτερη περιοχή των Αθηνών που το κάνει αυτό και τον ακολουθούν στη συνέχεια και άλλες γύρω κοινότητες.

Έτσι λοιπόν, ιδρύει το πρώτο «φυτώριο» αθλητών στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Η Μαρία τρέχει στον αγώνα «Run for Cure», για τον Καρκίνο του μαστού

Στα επόμενα 25-30 χρόνια γνωστοί πρώην πρωταθλητές, Δ. Καφενιδου, Κουτουζής, και άλλοι, γυμνάζουν συστηματικά τα απογεύματα κυρίως μικρά και νέα παιδιά αλλά και πολίτες όλων των ηλικιών.

Όσο τον θυμάμαι, περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας του εκεί.

Ώστε οι νέοι αθλητές να έχουν το σωστό περιβάλλον και επίπεδο να αγαπήσουν τον αθλητισμό.

Καθημερινά, με τα ίδια του τα χέρια κάθε μέρα κάτι έφτιαχνε και τον θυμάμαι πολύ έντονα να μου μιλά και κάτι να φτιάχνει με τα χέρια του που είχαν  μακριά δάχτυλα και ήταν πάντα δυνατά.

Ειρ. Νικ: Τι σημαίνει για εσάς αυτό το βιβλίο;

Μαρία Κοντού: Με αυτόν τον τρόπο, σαν εγγονή του θέλησα να του δείξω τι σήμαινε για εμένα το να έχω κοντά μου όλα αυτά τα χρόνια και να εμπνευστούν με απλό τρόπο τα μικρά παιδιά από την ιστορία του.

Ακόμα να καταλάβουν ότι όλα είναι δυνατά εάν κάνεις αυτό που αγαπάς και ταυτόχρονα προσφέρεις στους άλλους.

Η πρώτη έκδοση με τις εκδόσεις Πατάκη έγινε το 2014 και τις παρουσιάσεις μου τις έχουν παρακολουθήσει περισσότερα από 10.000 παιδιά, σε σχολεία, ιδρύματα κακοποιημένων παιδιών ακόμα και σε ακριτικά χωριά της Ελλάδος που πήγα με ομάδα με φουσκωτά σκάφη.

Τα έσοδα των συγγραφικών δικαιωμάτων μου έχουν ήδη  δοθεί στους μη κερδοσκοπικούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς Lifine Hellas και «Μαζί για το παιδί» και έχουν αγοραστεί παιδικά στηθοσκόπια για νοσοκομεία, μέσω αυτών των ιδρυμάτων.

Η τωρινή έκδοση με τις εκδόσεις Καστανιώτη είναι βελτιωμένη και τα κέρδη μου πάλι θα δωριστούν στους ίδιους οργανισμούς.

Η εικονογράφηση του Γιώργου Σγουρού είναι καταπληκτική και η γνωριμία μου με το Γιώργο καταλιτική ώστε να γραφτεί αυτό το παιδικό βιβλίο και από τους δύο μας με τόση αγάπη και να αγαπηθεί από παιδιά 7+ ετών.

Οι κόρες μου Αναστασία και Αλεξάνδρα Παπακωνσταντίνου το έχουν μεταφράσει στην αγγλική γλώσσα και θα τυπωθεί σύντομα.

Στην Αμερική, που έχουμε μετοικίσει, έχω ήδη αρχίσει τις παρουσιάσεις στα Ελληνικά σχολεία της ομογένειας στην Washington DC ώστε να γνωρίσουν και τα Ελληνοαμερικανόπουλα την σπουδαία ιστορία αυτού του Έλληνα πρωταθλητή που άφησε το στίγμα του στην Αμερική.