Ο Νίκος Αλιάγας γιόρτασε με φουστανέλα την Αγία Αγάθη: Τρελάθηκαν οι Γάλλοι φίλοι του – Ενθουσιάστηκαν οι Έλληνες συμπατριώτες του (φωτό – βίντεο)

Μια υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία δημοσίευσε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram ο Νίκος Αλιάγας που ήρθε, όπως σχεδόν κάθε χρόνο, στην Ελλάδα για τις διακοπές του.

Ο Νίκος Αλιάγας, όπως είναι γνωστό έχει πάθος με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες.

Με αφορμή τα 200 χρόνια από την Ελληνική επανάσταση του 1821, που γιορτάζει φέτος η χώρα μας, ο διάσημος δημοσιογράφος και παρουσιαστής έχει αναρτήσει κατά διαστήματα διάφορες φωτογραφίες, σχετικές με την ελληνικότητα και την επανάσταση, αλλά και το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας.

Αυτή τη φορά ο γοητευτικός δημοσιογράφος ανέβασε μία φωτογραφία, όπου είναι ντυμένος τσολιάς.

Ο ίδιος έγραψε στη λεζάντα:

"Από την Σταμνά με αγάπη #ΑγίαΑγάθη Que Sainte Agathe veille sur vous tous #instanikos @stamna_village"

Υπενθυμίζουμε ότι ο Νικος Αλιάγας βρέθηκε στην Αθήνα και πήρε μέρος στις επετειακές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση.

Μιλώντας στην εκπομπή «Η ζωή αλλιώς», είχε αναφερθεί στη ζωή και τα όνειρά του ως παιδί, τη συνέχεια της πορείας του αλλά και την απώλεια.

"Ως παιδί δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να πιστέψει ότι με αφορούν όλα αυτά. Εγώ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη μπροστά να θέλω να γίνω Frank Sinatra ή ένας Γάλλος παρουσιαστής της εποχής. Δεν με αφορούσε. Μεγάλωσα με γονείς μετανάστες που έφυγαν από αυτά τα μέρη όταν ήταν νέοι και ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα στην Ελλάδα.

Κληρονόμησα το όνειρο της μητέρας μου που δεν ήταν δικό μου, διότι εγώ γεννήθηκα στη Γαλλία. Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει “θα έρθεις εδώ, θα ανοίξεις φροντιστήρια, θα πηγαίνεις διακοπές, θα έχεις και τη θάλασσα".

Του είπα κάποια στιγμή ότι «“πατέρα δεν θέλω να κάνω αυτό το πράγμα, θέλω να γίνω δημοσιογράφος" και μου απάντησε “τι είναι αυτό; Θα πουλάς εφημερίδες;”». «Δούλευα νύχτες ατελείωτες και τη μέρα σπούδαζα. Ζούσα σε μια σοφίτα 6 τμ, δεν είχα ούτε νερό.

Δεν αισθανόμουν όμως φτωχός, ούτε μίζερος. Ενώ μου έλειψαν πράγματα από τη ζωή, δεν είχα κόμπλεξ με αυτό. Θεωρούσα ότι ήταν μια δοκιμασία, ένα πέρασμα. Θεωρούσα επίσης ότι ακόμα κι αν δεν ξέρω τι θέλω, ξέρω τι δεν θέλω. Δεν ήθελα να ακολουθήσω αυτό που έκαναν όλοι οι άλλοι. Εγώ πήγαινα εκεί που δεν έπρεπε. Με τα χαστούκια, με τις επιτυχίες… Στην ουσία δεν χάνεις ποτέ κάτι. Μαθαίνεις…»