Τρία βήματα για μία ζωή με περισσότερη καλοσύνη και ενσυναίσθηση - Το πρώτο είναι το θάρρος

Ο Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει:

«Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να υποκλινόμαστε, η μεγαλοφυΐα, και ένα πράγμα στο οποίο πρέπει να πέφτουμε στα γόνατα, η καλοσύνη.»

Πράγματι, έχει αποδειχθεί πως σε εξαιρετικά δύσκολες περιόδους, η ανθρωπότητα έχει επιβιώσει μόνο στρεφόμενη προς την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση. Το νοιάξιμο για τον διπλανό μας, διευρύνει την προσωπικότητά μας, μεταφέροντάς μας σε έναν άλλον κόσμο πέραν από τον εαυτό μας.

Τι παράδοξο όμως, να παρατηρούμε πως σε αυτή τη δύσκολη περίοδο αντί να οπλιζόμαστε με περισσότερη καλοσύνη, ξεχνάμε πως υπάρχει ζωή και έξω από εμάς, αδιαφορώντας και βγάζοντας έναν απαθή χαρακτήρα μηδαμινής ενσυναίσθησης.

Ο κλινικός Ψυχολόγος Paul Gilbert, για να καλύψει αυτό το κενό, δίνει ορισμένες προτροπές για να αυξήσουμε το EQ μας (δηλαδή Emotional Intelligence, Συναισθηματική Νοημοσύνη).

Το πρώτο βήμα είναι το θάρρος. Κυρίως θάρρος να διαχειριστούμε τον πόνο, τη δυσκολία και τη θλίψη. Έχουμε συνηθίσει στη φυγοπονία, αυτό όμως μας στερεί το δικαίωμα του «δούναι» – δηλαδή του βήματος που αναλυθεί παρακάτω. Αν προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε αυτή την τάση μας, έχουμε κάνει μια γενναία αρχή προς την επιθυμητή κατεύθυνση.

Περνάμε στο επόμενο βήμα, εκείνο της γενναιοδωρίας. Εδώ θα πρέπει να πετύχουμε μια λεπτή ισορροπία, γιατί για να μπορέσουμε να προσφέρουμε, πρέπει να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας, να μας δίνουμε όσα έχουμε ανάγκη και αφού «γεμίσουμε», να δίνουμε και στους άλλους. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να ξεπερνάμε τα όριά μας και ενώ είμαστε άδειοι από δυνάμεις, παλεύουμε να προσφέρουμε στους γύρω μας, με αποτέλεσμα να εξαντλούμαστε και ουσιαστικά να μη συνεισφέρουμε αναφέρει το tsemperlidou.

Τελευταίο βήμα, να μάθουμε να αποδεχόμαστε, αφενός τον εαυτό μας, αφετέρου τους άλλους. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, επομένως αν θέλουμε να τους βοηθήσουμε, δεν ξεκινάμε από την αλλαγή – αλλοίωση του χαρακτήρα τους, αλλά τον εναγκαλισμό τους. Βλέποντάς το και από την άλλη πλευρά, το να δεχόμαστε τη βοήθεια των άλλων, είναι δείγμα δύναμης και αυτογνωσίας και όχι αδυναμίας.

Με αυτά τα βήματα, μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά με τους συνανθρώπους μας, αλλά και να προσφέρουμε στον κόσμο, ενώ παράλληλα ανεβαίνουμε σκαλιά στην προσωπική μας εξέλιξη.