Bloomberg: O «Σούπερ Μάριο», διάδοχος της Μέρκελ στην Ε.Ε.; Ο Ιταλός που μπορούσε με μία του κουβέντα να ηρεμήσει τις διεθνείς αγορές

Αποχωρώντας από την εξουσία στη Γερμανία, η Άγκελα Μέρκελ αφήνει κι ένα κενό ηγεσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα ποιος μπορεί να αναλάβει τη θέση που χηρεύει;

Βάσει της ρωμαϊκής θεώρησης του ηγέτη, αυτός πρέπει να διαθέτει τρία κεντρικά προσόντα: Εξουσία, επιβολή και βαρύτητα. Στα 16 της χρόνια στην καγκελαρία η κα Μέρκελ τα συγκέντρωνε όλα.

Ο ορισμός αυτός εξαιρεί επομένως τα κορυφαία στελέχη της ΕΕ, δηλαδή την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και τον Σαρλ Μισέλ, που έχουν περιορισμένη εξουσία και βαρύτητα, πόσο μάλλον επιβολή.

Τη σχετική του… υποψηφιότητα έχει ήδη καταθέσει ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. Αν τον ερωτήσει κανείς, θα πει ότι εξ αρχής συνιστούσε ηγέτη της ΕΕ, υψώνοντας το λάβαρο της ευρωπαϊκής «κυριαρχίας» και «αυτονομίας». Πράγματι, ως πρόεδρος της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης της ΕΕ και της μόνης με πυρηνικό οπλοστάσιο, έχει εντυπωσιακή εξουσία.

Ωστόσο για να είναι ηγέτης όλης της ΕΕ, θα πρέπει να… συμφωνούν και οι άλλοι Ευρωπαίοι, και αυτό απλώ δεν συμβαίνει σύμφωνα με έρευνες. Μόνο 14% των Ευρωπαίων θα τον επέλεγαν ως τον υποθετικό «πρόεδρο» της Ευρώπης, σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, έναντι 41% που θα προτιμούσε την κα Μέρκελ. Σε κάθε περίπτωση αντιμετωπίζει και εκλογές στη Γαλλία την άνοιξη. Ούτε η βαρύτητά του είναι επαρκής.

Αυτό αφήνει ως μόνο ουσιαστικό υποψήφιο τον Μάριο Ντράγκι, όπως αναφέρεται σε άρθρο του Bloomberg, τον πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που εδώ και μερικούς μήνες είναι πρωθυπουργός της Ιταλίας. Η εξουσία του που βασίζεται στο αξίωμά του είναι περιορισμένη: Οκτώ διαφορετικούς πρωθυπουργούς γνώρισε στην Ιταλία η κα Μέρκελ κατά τη 16ετή θητεία της. Επιπλέον η Ιταλία θεωρείτο πάντα ένα από τα πιο… δύσκολα παιδιά της τάξης: Υπερχρεωμένη, οικονομικά στάσιμη και δυσκίνητη στις μεταρρυθμίσεις.

Αυτά όμως ήταν μέχρι να αναλάβει ο κ. Ντράγκι: Απολαμβάνοντας τον σεβασμό του κατατεμαχισμένου πολιτικού φάσματος στην Ιταλία, έχει ήδη διασώσει την εμβολιαστική διαδικασία και αντιμετώπισε την ανεπάρκεια του δικαστικού συστήματος.
Εκείνο όμως που χαρίζει στον κ. Ντράγκι τόση επιβολή είναι ο συνδυασμός του τεχνοκράτη με τον διπλωμάτη, πράγμα που θυμίζει αρκετά την κα Μέρκελ. Όταν κατά το παρελθόν αρκούσε μία του φράση («θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί») για να ηρεμήσει τις αγορές, προφανώς και ξέρει τόσο τι θα πει όσο και πώς θα το πει.

Ωστόσο ο κ. Ντράγκι είναι διαφορετικός πολιτικά από την Γερμανίδα καγκελάριο. Αντί της δημοσιονομικής αυστηρότητας προτάσσει την τόνωση της ανάπτυξης, με δεδομένο το παρελθόν του υπέρ της ποσοστικής χαλάρωσης στην ΕΚΤ. Έναντι της γερμανικής λιτότητας ο κ. Ντράγκι προωθεί την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με την κοινή ανάπτυξη.

Ακόμη και στο διεθνές επίπεδο, λέει η Καθημερινή, ο κ. Ντράγκι έχει θέσει τη χώρα του πιο ξεκάθαρα απέναντι στην Κίνα και τη Ρωσία, και πιο κοντά στις ΗΠΑ, από ό,τι η κα Μέρκελ ή ο κ. Μακρόν.

Φυσικά στην Ιταλία ποτέ δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος για την κυβερνητική σταθερότητα. Δεν αποκλείεται να δούμε τον σημερινό πρωθυπουργό να αναβαθμίζεται στον εν πολλοίς διακοσμητικό ρόλο του προέδρου της Δημοκρατίας. Ωστόσο σήμερα, αν κάποιος Ευρωπαίος ηγέτης είναι πιο κοντά στο να διαδεχθεί την κα Μέρκελ στην ευρωπαϊκή ηγεσία, να διατηρήσει την ΕΕ ενωμένη και να την πάει μπροστά, αυτός είναι μόνο ο κ. Ντράγκι.