Ο ρόλος της γονικής αποδοχής στον σεξουαλικό προσανατολισμό των παιδιών: Πόσο επηρεάζουν τα κοινωνικά στερεότυπα την ανατροφή τους;

Πολλοί γονείς έχουν την τάση να χαρτογραφούν τις ζωές των παιδιών τους σύμφωνα με τις προσωπικές τους αξίες και προτιμήσεις ή βάσει διαφόρων κοινωνικών στερεοτύπων. Μάλιστα τις περισσότερες φορές οραματίζονται και προγραμματίζουν το μέλλον των παιδιών τους με βάση τα παραπάνω.

Τι συμβαίνει όμως όταν η πραγματικότητα ανατρέπει τους γονικούς προγραμματισμούς;

Και πιο συγκεκριμένα, τι μπορεί να συμβεί όταν οι γονείς ακούσουν από το στόμα του παιδιού τους, τις λέξεις «είμαι γκέι»; Πώς αντιδρούν, πώς το επεξεργάζονται και πώς το αντιμετωπίζουν;

Όπως υποστηρίζουν πολλαπλές μελέτες D’Amico & Julien (2012),  D’Augelli (2002), Rothman, Sullivan, Keyes, & Boehmer (2012), Ryan, Huebner, Diaz, & Sanchez, (2009), Savin-Williams (1989), Feinstein, Wadsworth, Davila, & Goldfried, (2014) η μεγαλύτερη γονική αποδοχή του σεξουαλικού προσανατολισμού και κατά συνέπεια ο περιορισμός της απορριπτικής συμπεριφοράς των παιδιών από τους γονείς, σχετίζονται με καλύτερα αποτελέσματα ψυχικής υγείας και ανάπτυξης ταυτότητας τόσο για εφήβους όσο και για ενήλικες ΛΟΑΤ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλοι, Αμφιφυλόφιλοι, Τρανς), με λιγότερη δυσφορία, λιγότερη ψυχολογική αγωνία και λιγότερους αυτοκτονικούς ιδεασμούς.

Επιπλέον, διαπιστώθηκε ότι οι λεσβίες ήταν πιο άνετες με τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό όταν οι γονείς αποδέχτηκαν τη σεξουαλικότητά τους. Μια ακόμα μελέτη διαπίστωσε ότι η έλλειψη γονικής αποδοχής σχετίζεται με το συναίσθημα της απόρριψης και η απόρριψη, με τη σειρά της, σχετίζεται με καταθλιπτικά συμπτώματα.

Με τον φόβο της απόρριψης να τους ακολουθεί, πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι ενηλικιώνονται αναγκασμένοι να κρύβονται λέγοντας ψέματα, ενώ άλλοι οδηγούνται σε καταστροφικές επιλογές, υφιστάμενοι τις συνέπειες του σεξισμού, του κοινωνικού αποκλεισμού, της ταπείνωσης, της λεκτικής και πολλές φορές σωματικής κακοποίησης και του στιγματισμού. Στην κριτική Chrisler (2017) που προτείνει ένα νέο θεωρητικό πλαίσιο για την κατανόηση των αντιδράσεων των γονέων στην αποκάλυψη, αναδεικνύεται ότι αυτή η αποκάλυψη συνοδεύεται από πολύ δύσκολες διαδικασίες τόσο για τα παιδιά όσο και  για τους γονείς. Οι γονικές αντιδράσεις αλλάζουν συνήθως με την πάροδο του χρόνου και συχνά αποτελούν συνδυασμό θετικών και αρνητικών σκέψεων ή συναισθημάτων. Για παράδειγμα, οι γονείς μπορεί να νοιώθουν έως και «ανακούφιση» για την αποκάλυψη, ενώ φοβούνται ταυτόχρονα για το μέλλον του παιδιού τους.

Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να πράξουν οι γονείς αυτοί, δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό που πρέπει να πράττει κάθε γονέας. Να ακούσουν καταρχάς τα παιδιά τους με ανοικτή καρδιά και καθαρό μυαλό. Να μη «θρηνήσουν» ένα άτομο που δεν υπήρχε ποτέ ή ένα πεπρωμένο που δεν είναι δικό τους για να αποφασίσουν. Να επικεντρωθούν με ευγνωμοσύνη στο παιδί που τους έχει χαρίσει το σύμπαν. Να ενημερωθούν και να αναζητήσουν τη βοήθεια ενός ειδικού, ώστε να εκπαιδευτούν στους τρόπους διαχείρισης των δικών τους συναισθημάτων, φόβων, στερεοτύπων αλλά και στους τρόπους υγιούς προσέγγισης και επικοινωνίας με τα παιδιά τους. Η αλήθεια, η αποδοχή, η κατανόηση και πάνω από όλα η αγάπη είναι οι αξίες που πρέπει να καθορίζουν τις επιλογές τους και να ορίζουν τις αποφάσεις τους και αυτό είναι πραγματικά το καλό του παιδιού τους.