Emily in Paris: Όλα τα αντέχει κάποιος εκτός από το γλυκερό ροζ φίλτρο με το οποίο ντύνεται το Παρίσι!

Γράφει η Εφη Φαλίδα στο In.gr

Είναι η σειρά του Netflix «Emily in Paris» ό,τι ήταν το «Sex and the city» για την προηγούμενη γενιά;

Αν δεχτούμε ότι η Κάρι Μπράντσο ανέθρεψε την Εμιλι σαν κόρη της και της μεταλαμπάδευσε τις αξίες επενδυτικών επιλογών ανάμεσα σε τσάντες και άλλα φανταχτερά αξεσουάρ για να γίνει influencer, τότε ναι. Αλλά και όχι… Ή μήπως;

Το ενδιαφέρον είναι ότι η θέαση των επεισοδίων ανήκει σε επικαιροποιημένη λίστα πράξεων παρανομίας.

Οι αντιδράσεις του περίγυρού σου σε εξωθούν να βγάλεις αυτό και μόνο το συμπέρασμα. Η ποταπή επιθυμία να ξεφύγεις από τη δυστοπία της ενημέρωσης, η απόφαση να κατευθύνεις τη σκέψη σου στο σβήσιμο ώστε να νιώσεις τη συναισθηματική κενότητα της αμοιβάδας, τιμωρείται.

Οι συγγενείς και φίλοι απαξιώνουν την επαναστατικότητά σου να αναζητήσεις καταφύγιο στο ολοφάνερα γελοίο, επεξεργασμένο να φαίνεται νεανική φρέσκια τσαχπινιά. Κι όμως είναι τόσο απελευθερωτικό να μπορείς να επιστρέφεις σε οτιδήποτε σου θυμίζει το Παρίσι…

Ωστόσο υπάρχει κάτι εξαιρετικά ενοχλητικό στη ζωή της νεαρής Εμιλι που της αφαιρεί πόντους από την αξιολόγησή μας να γίνει η σειρά που θα χαρακτήριζε τη γενιά Z: το γλυκερό ροζ φίλτρο με το οποίο ντύνεται το Παρίσι. Εντάξει… Ολα μπορεί να τα χωρέσει το ανοιχτόμυαλο βλέμμα μας.

Εκτός από τα ροδαλά κλισέ της «Emily» με νύχτες πάνω σε μπατό μους να διασχίζουν τον Σηκουάνα, με ηλιόλουστα πρωινά να ακτινοβολούν πάνω από την κορυφή του Αϊφελ και με διαφορετικούς τύπους εκπατριζομένων να ερωτεύονται στα σκαλιά της Σακρ Κερ αγναντεύοντας την πόλη από τον λόφο της Μονμάρτρης.

Τέτοια εικονογραφία την ανασύρει κανείς να πωλείται σε παλαιοβιβλιοπωλεία ανάμεσα σε καρτ ποστάλ του ’70 και σε ταξιδιωτικές μπροσούρες της ίδιας εποχής.

Είναι κρίμα που η γενιά του Tik Tok, απορροφημένη από τη φιλαυτία της, περιορίζει τις πιθανότητες να πέσει πάνω στη συγκλονιστική φράση «και τώρα οι δυο μας!». Η δήλωση του Ραστινιάκ στο τέλος του «Μπαρμπα-Γκοριό» αντηχεί και την πρόθεση του δημιουργού του, του νεαρού Μπαλζάκ, ο οποίος όταν το γράφει είναι αποφασισμένος να κάνει καριέρα σε αυτήν την πόλη.

Για όλους, το Παρίσι αντιπροσωπεύει την ελπίδα, την απόγνωση και την ευκαιρία.