Ποιον «ενοχλεί» τελικά ο Ανδρουλάκης; Δυνητικά αποτελεί όχι μόνο Συριζαϊκό, αλλά και Νεοδημοκρατικό πρόβλημα

Γράφει η Μυρτώ Λιαλιούτη στο Protagon

Υπάρχουν ακόμα πολιτικές πολυκατοικίες; Ακόμα κι αν το κόνσεπτ είναι πιο παλιό και από εκπομπή του Γιώργου Καρατζαφέρη, που έκανε διάσημο τον όρο, είναι ακόμα δυνατό. Μόνο έτσι εξηγείται η επιμονή στελεχών της κυβέρνησης, αλλά και του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη, να αναφέρεται στην «κεντροαριστερή πολυκατοικία» για να μιλήσει για τον ΣΥΡΙΖΑ και το Κίνημα Αλλαγής.

Ειδικά από εδώ και πέρα, που τα δύο κόμματα θεωρητικά θα λύσουν τις διαφορές τους για την κυριαρχία στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο (και ειδικά από τη στιγμή που στην γαλάζια πολυκατοικία δεν υπάρχει κανένας άλλος αξιόμαχος αντίπαλος), το πακετάρισμα των αντιπάλων έχει στόχευση και έχει και επιχείρημα —είναι, επί της ουσίας, η εφαρμογή του πολιτικού διαίρει και βασίλευε εν έτει 2021.

Αν όμως υπάρχει ένα σφάλμα στο σχέδιο Μητσοτάκη, αυτό ξεκινάει από τη στάση του τρίτου: στο ΚΙΝΑΛ, αντί να αντιμάχονται τον ΣΥΡΙΖΑ για τα κοινόχρηστα, έχουν στοχεύσει προς την πλευρά της κυβέρνησης.

Η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη θα μπορούσε δυνητικά να αποτελεί όχι μόνο συριζαϊκό, αλλά και νεοδημοκρατικό πρόβλημα. Προβάλλοντας ως «υπεύθυνη αντιπολίτευση», αναδεικνύει έμμεσα τα ζητήματα που προκύπτουν με την αντιπολιτευτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πραγματικότητα, κάνει τη δουλειά του, με αποδέκτη της κριτικής τη ΝΔ —χτυπάει σε χορδές που δυσκολεύουν το Μέγαρο Μαξίμου, ειδικά σε μια περίοδο που η κατάσταση στην πραγματική οικονομία και οι επιλογές στη διαχείριση της πανδημίας έχουν αφαιρέσει πόντους στη δημοφιλία.

Βασική προϋπόθεση για να πετύχει αυτού του είδους η αντιπολίτευση μακροπρόθεσμα, βέβαια, είναι να γίνεται γρήγορα, αποτελεσματικά και «χειρουργικά», ώστε να μη χάνεται το μομέντουμ – και η μεταβατική περίοδος στην οποία βρίσκεται η Χαριλάου Τρικούπη δεν διευκολύνει τα αντανακλαστικά.

Οι μέχρι τώρα παρεμβάσεις του ΚΙΝΑΛ βασίζονται κατά κύριο λόγο στη δημοφιλία που διατηρεί ο αρχηγός του, που στις δημόσιες εμφανίσεις του είναι ιδιαίτερα μετριοπαθής. Αυτή η τακτική δείχνει από τις έρευνες να έχει εξασφαλίσει ότι οι εκροές του χώρου προς την κυβέρνηση έχουν για την ώρα σταματήσει.

Ψηφοφόροι που βρίσκονται ανάμεσα στα δύο κόμματα, στο λεγόμενο προοδευτικό Κέντρο, θέλουν να ακούσουν την κριτική προς τη ΝΔ από έναν γνώριμο χώρο, που έχουν ψηφίσει στο παρελθόν και ο οποίος δεν λοξοκοιτάζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ρευστότητα στους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς, από την άλλη, συνεχίζεται —οι ψηφοφόροι δεν συρρέουν στη Χαριλάου Τρικούπη, όμως αν η κατάσταση στην Κρήτη είναι ενδεικτική (έρευνα της GPO δείχνει μεγάλη αλλαγή συσχετισμών σε σχέση με το προηγούμενο ποσοστό του ΚΙΝΑΛ), πολλοί πρώην πασόκοι (ειδικά πασόκοι από τη μεγάλη δεξαμενή της αποχής) σκέφτονται την επιστροφή τους.

Οσο η ρευστότητα μένει στην «κεντροαριστερή πολυκατοικία», ο Μητσοτάκης δεν έχει να φοβάται και πολλά. Ή μήπως όχι; Με το βλέμμα στραμμένο όχι στην κάλπη της απλής αναλογικής, αλλά στη δεύτερη, του όχι και τόσο άνετου πλειοψηφικού συστήματος, ο Πρωθυπουργός είχε μια κουβέντα να πει και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το ΚΙΝΑΛ στην τελευταία του συνέντευξη (ΑΝΤ1) —και φαίνεται ότι αυτό ήταν και η αρχή μιας σειράς διμέτωπων επιθέσεων προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Στο καλό σενάριο για τη σημερινή κυβέρνηση, αυτό γίνεται εντελώς προληπτικά: αν η ΝΔ κερδίσει με περισσότερη ή λιγότερη άνεση την αυτοδυναμία, το πρόβλημα της «κεντροαριστερής πολυκατοικίας» μένει στo δικό της οικοδόμημα, με τα δύο κόμματα που θα παραμείνουν στην αντιπολίτευση να πασχίζουν να βρουν τον βηματισμό τους στη νέα κατάσταση και τη ΝΔ να κερδίζει μια ακόμα εντολή, σε καλύτερες αυτή τη φορά συνθήκες –μια ακόμα τετραετία όπου ο Μητσοτάκης θα κυβερνήσει σε μεγάλο βαθμό ανενόχλητος.

Στο κακό για τη σημερινή κυβέρνηση σενάριο, όπου ούτε στις δεύτερες εκλογές θα επιτευχθεί η αυτοδυναμία που ζητά ο Μητσοτάκης και παράλληλα οι ανακατατάξεις στην απέναντι πολυκατοικία θα είναι τέτοιες που θα φέρουν το ΚΙΝΑΛ σε πλεονεκτική θέση, η διαδικασία των διερευνητικών δεν θα είναι τόσο εύκολη.

Η θέση του Κινήματος Αλλαγής για σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, με δεδομένο πλέον ένα αυξημένο ποσοστό του, θα σκιαγραφεί έναν εταίρο με συγκεκριμένες απαιτήσεις. Αν δεν υπάρξει συμφωνία, τότε οι τρίτες κάλπες θα είναι μονόδρομος.

Πόσο εύκολα εξηγεί κανείς στο εκλογικό του ακροατήριο την επιμονή στην αυτοδυναμία, αν βεβαίως ακόμη βρισκόμαστε εν μέσω πολλαπλών κρίσεων; Θα φανεί, αν χρειαστεί. Μέχρι τότε, όλα δείχνουν ότι σε ένα… συγκρότημα πολυκατοικιών, κανένα κτίριο δεν μένει ανεπηρέαστο από το άλλο.