Non, je ne regrette rien: Ο Χρήστος Χωμενίδης αναλύει γιατί κανείς δεν κάνει αυτοκριτική & τελικά δεν μετανιώνει για τίποτε

"Ο βιασμός δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Δεν είναι ούτε αριστερός ούτε δεξιός..." Το είπε, με αφορμή τη δίκη Λιγνάδη, μια εκ των πλέον δυναμικών υποστηρικτριών του κατηγορητηρίου. Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Αλοίμονο εάν ο βιασμός σημασιοδοτούνταν, άλλαζε χαρακτήρα, ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις του αυτουργού του.

Το καλοκαίρι του 2015 συνετελέσθησαν δύο αλλεπάλληλοι βιασμοί επί του σώματος της δημοκρατίας μας. 

Γράφει ο Χρήστος Χωμενίδης στο capital.gr

Ο πρώτος με την προκήρυξη ενός δημοψηφίσματος πολλαπλώς προσβλητικού για το πολίτευμα. Με ερώτημα δημοσιονομικού χαρακτήρα, πράγμα που το Σύνταγμα μας απαγορεύει ρητώς. Με τους "θεσμούς", τους δανειστές, να έχουν αποσύρει την επίμαχη πρόταση πριν καν την κρίνουν οι Έλληνες πολίτες. Με την προεκλογική περίοδο να διαρκεί μια εβδομάδα σκάρτη. Με ένα και μοναδικό ψηφοδέλτιο, στο οποίο μάλιστα το "Όχι" ήταν τυπωμένο πάνω από το "Ναι". Επρόκειτο για παρωδία. Μπαλαφάρα. Για ομαδική ψυχοθεραπεία στην καλύτερη, ευκαιρία για να βγάλει ο λαός το άχτι του, με σημαίες και με ταμπούρλα, εναντίον όσων θεωρούσε ένοχους για την κατακρήμνιση του βιοτικού του επιπέδου.

Ο δεύτερος βιασμός συνέβη ελάχιστα εικοσιτετράωρα αργότερα και ονομάστηκε διεθνώς "kolotumba”. Η τότε κυβέρνηση περιφρόνησε απολύτως την μόλις εκπεφρασμένη βούληση του 62%. Εμπρός στην άτακτη χρεοκοπία που είχε η ίδια αφρόνως απεργαστεί, μπροστά στον κίνδυνο της πλήρους οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, έβαλε την ουρά στα σκέλια. Συνομολόγησε το τρίτο μνημόνιο, στηρίχτηκε στις ψήφους των βουλευτών της αντιπολίτευσης για να το νομοθετήσει και το εφάρμοσε έκτοτε πειθήνια, με ευλαβική προσήλωση στις εντολές των θεσμών. Τρία χρόνια αργότερα, ο κύριος Τσίπρας θα πανηγύριζε φορώντας για μοναδική φορά γραβάτα, την "έξοδο" μας από τα μνημόνια. Η αλήθεια είναι ελαφρώς διαφορετική. Δεν βγήκαμε εμείς από τα μνημόνια. Τα μνημόνια απλώς έληξαν.

Πιστεύω ακράδαντα ότι τα καμώματα του 2015 δεν είχαν ιδεολογικό -ούτε καν ιδεοληπτικό- χαρακτήρα. Αντίστοιχα βλακώδεις χειρισμούς θα μπορούσε να κάνει και μια δεξιά, υπερπατριωτική δήθεν, κυβέρνηση. Και έπειτα, τρεμάμενη σαν τον λαγό του κλασικού ανέκδοτου, να εκλιπαρεί το λιοντάρι για έλεος – "να, εδώ, λέμε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα...".

Επτά έτη συμπληρώνονται από τις ντροπιαστικές -παρά τρίχα αποφράδες- ημέρες εκείνου του καλοκαιριού. Έχει ενδιαφέρον πώς τοποθετούνται οι αυτουργοί τού τότε διπλού βιασμού με την πάροδο των χρόνων.

Όσο ακόμα κυβερνούσαν, ο ισχυρισμός τους ήταν -κατά τη γνώμη τους- αποστομωτικός. "Κερδίσαμε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015. Οι Έλληνες ενέκριναν στην κάλπη ό,τι είχαμε κάνει. Μας έδωσαν, έστω, συγχωροχάρτι. Το θέμα έληξε."

Διαγενομένης της ήττας του 2019, τόλμησαν μια αρχή αυτοκριτικής. Παραδέχθηκαν ότι έτρεφαν αυταπάτες, συγγνωστές βεβαίως-βεβαίως, "τουλάχιστον όμως" πρόσθεσαν "εμείς δώσαμε τη μάχη την καλή..." Απεκδύθηκαν δηλαδή του διανοητικού, συνέχισαν όμως να διεκδικούν το ηθικό πλεονέκτημα. Όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, ο βιαστής ισχυρίζεται από το εδώλιο πως κίνητρό του στάθηκε ο έρωτας προς το θύμα σε συνδυασμό με την επιπολαιότητά του...

Με την αφυπηρέτηση της "Πρώτης Φοράς Αριστερά", ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια χρυσή ευκαιρία. Να επανεξετάσει σε βάθος, να αναστοχαστεί τη συμπεριφορά του το καλοκαίρι του 2015. Δεν εννοώ να αυτομαστιγωθεί. Ούτε καν να απολογηθεί σε τρίτους. Να κοιταχτεί κατάματα, κεκλεισμένων -εάν προτιμούσε- των θυρών. Και να εξαγάγει συμπεράσματα πολύτιμα για την εφεξής πορεία του.

Το έπραξε; Προφανώς όχι. Αποπειράται ήδη να ξαναγράψει την Ιστορία. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ουδέποτε φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού. Άλλοι πως για το κλείσιμο των τραπεζών, τα capital control, ευθύνεται η εκδικητικότης των δανειστών. Άλλοι τέλος, στη γραμμή Βαρουφάκη, παραδέχονται πως θα αποβαλλόμασταν δια παντός από την ευρωζώνη, "και λοιπόν;" συνεχίζουν "μάς προστατεύει μήπως τώρα η Ευρώπη από την εκτίναξη των τιμών της ενέργειας; Μάς θωρακίζει κανείς σύμμαχος από τις απειλές του Ερντογάν; Εάν τα είχαμε βροντήξει το 2015, σήμερα θα’μασταν ελεύθεροι και ωραίοι...".

Το να αντικρούσεις τους ισχυρισμούς τους δεν θα διέφερε από το να κλέβεις εκκλησία. Το ζήτημα δεν είναι καν εκεί. 
Το ερώτημα είναι γιατί καμιά πολιτική δύναμη στην Ελλάδα δεν στέργει να παραδεχθεί τα σφάλματά της προτού τουλάχιστον εκείνοι που τα διέπραξαν να αποχωρήσουν απ’τον μάταιο κόσμο μας.

Έχει κάνει αυτοκριτική η "Νέα Δημοκρατία" για την περίοδο 2007-2009; 

Το ΠΑΣΟΚ για τις προβληματικές, έως νοσηρές, όψεις της εποχής Σημίτη, που σε αρκετών την αντίληψη επισκιάζουν τα ιστορικά επιτεύγματά της; 

Εδώ η Αριστερά χρειάστηκε σχεδόν σαράντα χρόνια για να ομολογήσει -το πιο φωτισμένο εννοείται κομμάτι της- τις ευθύνες της στον Εμφύλιο. Κι έπειτα σάλπισε όπισθεν ολοταχώς και ξανάρχισε τα ηρωικά ψεύδη για τον "Μεγάλο Δεκέμβρη" και τον "Ένδοξο Γράμμο".

Εδώ, σήμερα μόλις, εκατό χρόνια μετά, έχουμε πλέον το ψυχικό σθένος να συζητήσουμε ψύχραιμα για τη Μικρασιατική Καταστροφή, να εξετάσουμε τα αίτια και τις ευθύνες δίχως να διχαστούμε σε Βενιζελικούς και Αντιβενιζελικούς...

"Πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι" θα αποφαινόταν κάποιος. "Η αποτίμηση εξάλλου του παρελθόντος δεν αποτελεί δουλειά των κομμάτων αλλά των ιστορικών...". Διαφωνώ εντελώς. Εάν δεν επανεξετάζουν τακτικά οι ίδιες οι πολιτικές δυνάμεις τα πεπραγμένα τους, εάν δεν αντλούν διαρκώς διδάγματα, πώς θα υπερβαίνουν τον κακό εαυτό τους; 

Η πολιτική, θα μού πείτε, αφορά το παρόν και το μέλλον. Το παρελθόν χρησιμοποιείται ως προπαγανδιστικό εργαλείο, μοχλός. Έτσι συμβαίνει πράγματι. Κι έτσι ερμηνεύεται η λωτοφαγία μας.

Προτείνω μια επιπλέον εξήγηση. Ρωτάω όποτε μπορώ ανθρώπους προκεχωρημένης ηλικίας, γέροντες, εάν έχουν μετανοιώσει για κάποιες πράξεις τους. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η απάντηση τους είναι πανομοιότυπη. "Και να ξαναγεννιόμουν σήμερα, θα έκανα ακριβώς τα ίδια!" αναφωνούν. Και κόβουν την κουβέντα, υπερήφανα πειραγμένοι. 

Όταν αρνούμαστε την αυτοκριτική στο προσωπικό μας πεδίο, πώς θα τη δεχθούμε -ή θα την απαιτήσουμε- στο συλλογικό; 

"Non, je ne regrette rien…” θα τραγουδάμε πάντα. "Όχι, δεν μετανοιώνω για τίποτα!" Σαν την Εντίθ Πιάφ.