Μαρία Λοΐζου: «Τα ξαδέρφια μου με έλεγαν πίθηκο. Ήταν πολύς ο πόνος, ήμουν μόλις 14 χρονών! (φωτό & βίντεο)

Συγκλονίζουν τα λόγια της Μαρίας Λοΐζου, μιας γυναίκας από το Λιοπέτρι που από την τρυφερή κι όλας ηλικία δέχθηκε bullying με τον χειρότερο τρόπο!

Η εξομολόγησή της προκαλεί μεγάλη συγκίνηση και ενθουσιασμό για την δύναμή της, όσο και οργή απέναντι στα άτομα που την εκφόβισαν, εξαιτίας της εξωτερικής της εμφάνισης.

Πιο συγκεκριμένα, η Μαρία δέχθηκε εκφοβισμό από τότε που ήταν παιδί, από ξένους αλλά και από την οικογένειά της. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο, επειδή βρισκόταν στο στόχαστρο καθημερινών πειραγμάτων και κοροϊδιών από τους συμμαθητές της. Όμως δεν τα έβαλε κάτω. Μετέτρεψε όλα αυτά τα εμπόδια σε κινητήριο δύναμη, σήκωσε ψηλά το κεφάλι και προχώρησε μπροστά. Έκανε τη δική της οικογένεια και διδάσκει καθημερινά μαθήματα ζωής σε όλους.

Η Μαρία Λοΐζου, που έκανε όλη την Κύπρο να τη θαυμάζει, σε μία κατάθεση ψυχής στον REPORTER, θυμάται τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την αγάπη και στήριξη της οικογένειάς της, αλλά και τα εμπόδια από την οικογένεια του άνδρα της, πριν ενώσουν για πάντα τις ζωές τους. Εκμυστηρεύεται ότι ακόμη και σήμερα δέχεται περίεργα βλέμματα και απρεπή σχόλια, ακόμη και από ανθρώπους που την ξέρουν χρόνια.

«Η ασθένεια μου είναι λιποδυστροφία. Σύμφωνα με τις εξετάσεις που έκανα πρόσφατα φάνηκε ότι είναι σπανιότατης μορφής. Ο κόσμος το αντιμετώπιζε με πολύ άσχημο τρόπο, επειδή με έβλεπε σαν κάτι το παράξενο. Ήταν ένα αποκρουστικό θέαμα, με παρομοίαζαν με πίθηκο ή άλλα ζώα. Με ό,τι και να με παρομοίαζαν, όμως, εγώ αισθανόμουν ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Σίγουρα ήταν πολύς ο πόνος. Οι γονείς μου στεναχωρήθηκαν όταν έμαθαν την πάθησή μου, αλλά δεν έφταιγαν εκείνοι.

Έκαμα εξετάσεις, επειδή ήθελα να δω το DNA της ασθένειας και ο πατέρας μου στεναχωριόταν. Του είπα “παπά εν να το κάμω για μένα, εν σημαίνει ότι εν να σου ρίξω ευθύνες”. Δόξα τω Θεώ δεν έδειξε να έχει να κάνει κάτι με τους γονείς μου και ένιωσε καλύτερα και ο ίδιος. Μαράζωνε σίγουρα όταν με έβλεπε έτσι, αλλά μου λέει “παίρνω δύναμη γιατί βλέπω σε εν τα βάλλεις κάτω”.

“Κάποιοι λαλούν μου ότι έγινα πιο σκληρή, αλλά αναγκάστηκα να γίνω πιο σκληρή”, Μαρία Λοΐζου

Όταν βλέπεις γύρω σου να σε φωνάζουν και να σε αποκαλούν με διάφορα ονόματα, αναγκάζεσαι να αλλάξεις. Έπρεπε να πάρω όπλα, επειδή εν θα είχε συνέχεια κάποιο δίπλα μου. Δέχθηκα πολύ εκφοβισμό. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω έξω. Δεν ήθελα να δώσω αφορμή στους άλλους να με κοιτάξουν και μετά να το σκέφτομαι συνέχεια. Μία λέξη να σου πει ο άλλος, πάλι έρχονται οι στιγμές που πέρασες, τα βιώματα σου, το bullying. Όσα χρόνια και να περάσουν δεν τα ξεχνάς».

«Ήθελα να συνεχίσω. Ήταν ένας τρόπος για να βγω έξω και να συνηθίσει ο κόσμος στο “θέαμα”, όπως το αποκαλούσαν. Ήθελα και εγώ να μορφωθώ, να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Όμως, επειδή ήταν μικρή η κοινωνία μας, σταμάτησα επειδή ήταν πολλά δύσκολο, έκλαια συνέχεια και είπα παρά να κάμνω κακό σε μένα, καλύτερα να σταματήσω και να μείνω σπίτι μου. Έφκαλα το άχτι μου, όπως το λαλούμε στα κυπριακά, στις δουλειές, πήγαινα με τον πατέρα μου στα πρόβατα, επειδή ήταν κτηνοτρόφος.

Με τα ζώα περνούσα καλύτερα, δεν με πλήγωναν. Ο άνθρωπος όμως, που έχει και λογική με πλήγωνε. Και στο Δημοτικό δεν ήθελα να πηέννω. Ήταν επί καθημερινής βάσεως τούτη η αντιμετώπιση. Η ψυχή μου πονούσε πάρα πολύ. Αλλά δεν άφηνα κανένα να μου κάμει κακό.

Απαντούσα σε εκείνα που μου έλεγαν. Όχι με την έννοια να τους κάμω κακό, αλλά για να τους ταρακουνήσω. Τους έλεγα “αν ήσασταν εσείς θα σας άρεσκε να σας συμπεριφέρομαι με τούτο τον τρόπο; Να είσαστε τυχεροί που δεν είσαστε εσείς και είμαι εγώ”».

Η εξομολόγηση της Μαρίας Λοΐζου για τα παιδικά χρόνια

Η φωνή της άρχισε να τρέμει… Οι μνήμες που της ήρθαν στο μυαλό την έκαναν να λυγίσει… Δυσκολεύεται να συνεχίσει και κάνει παύση λίγα δευτερόλεπτα… Η κουβέντα μας φτάνει στα περιστατικά που της έμειναν στο μυαλό.

«Πάρα πολλές φορές έγιναν περιστατικά επίτηδες, εστοχοποιούσαν με. Σε πολλά διαλείμματα στο σχολείο ήμουν μόνη μου. Δεν τους άφηνα όμως να κάμουν κάτι. Δεν δεχόμουν. Ήρθα σε τούτο τον κόσμο να ζήσω όπως όλοι τζιαι αν δεν τους αρέσκω να κλείσουν τα μάθκια τους ή να γυρίσουν που την άλλη. Εγώ αισθανόμουν φυσιολογικός άνθρωπος. Πολλοί μου έλεγαν “Παναγία μου κόρη Μαρία, βλέπεις τον εαυτό σου μέσα στον καθρέφτη;”.

Είμαι τζιαι εγώ άνθρωπος. Δυστυχώς ήταν πάρα πολύ δύσκολη η ζωή μου. Πολλές φορές έρχονταν δαμέ τα κοπελλούθκια και εχώνουνταν για να με κοροϊδέψουν. Η γιαγιά μου ήρθε σε λογομαχία για να τους διώξει, επειδή έκλαια και δεν άντεχα. Όταν έφυα από το σχολείο, μαθεύτηκε και πολλοί έρκουνταν δαμέ για να με ρωτήσουν γιατί εσταμάτησα. Αφού ήξεραν το λόγο και το πρόβλημα, ήντα έρκουνταν δαμέ να το σκαλίσουν τις πληγές;».

 Αν τους είχατε μπροστά σας σήμερα τι θα τους απαντούσατε;

 «Νομίζω σήμερα, δεν θα χρειαζόταν να τους πω τίποτε. Μπορεί να μην κατάφερα να μορφωθώ ακαδημαϊκά, όμως με μόρφωσε η ζωή, κάπως διαφορετικά. Δεν νομίζω να άξιζε τον κόπο να τους πω κάτι. Φαίνεται η πορεία της ζωής μου, έχω την οικογένεια μου, έχω τον άντρα και την κόρη μου. Αυτή θα είναι η απάντηση χωρίς να χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Δεν κρατώ κακία σε κανένα. Μπορεί, όταν ήμουν σε πιο μικρή ηλικία, να ελάλουν “γιατί να με περιπαίζουν εμένα;”. Και συγγνώμη να μου ζητήσουν, τι να το κάμω; Οι πληγές επουλώνονται. Τις αφήνω πίσω μου, προχωρώ. Τέλειωσε. Είμαι ευτυχισμένη».

«Κάποια ξαδέλφια μου με χαρακτήριζαν πίθηκο ή με ρωτούσαν “γιατί γεννήθηκα έτσι”, επειδή έτσι τους δίδαξαν οι γονείς τους. Η δική μου απάντηση ήταν πάντα η ίδια “γιατί έτσι ήθελε ο Θεός”. Και μου έλεγαν “μα, εμάς η μάμμα μας άλλα μας είπε”. Ελέγαν και μια ιστορία, ότι ο πατέρας μου επήρε τη μητέρα μου cinema και είδε ένα πίθηκο και εφοήθηκε και έτσι εμεταμορφώθηκα σε πίθηκο. Αν είναι δυνατόν. Εστοίχισε μου, όμως πολλά.

Ήμουν μία κορούδα 14 χρονών. Έκλαια πάρα πολλά, περίμενα από τους δικούς μου να με στηρίζουν, όι να με πολεμούν και οι ίδιοι. Αναγκάστηκα να τους πω ότι δεν ήθελα να έχω σχέση μαζί τους, να μην ξαναέρτουν σπίτι μας, επειδή ήμασταν και στην ίδια ηλικία. Είπα τους “αν θα έρκεστε σπίτι μου, για να με χρησιμοποιάτε τζιαι να σας βοηθώ τζιαι να γελάτε τζιαι να με περιπαίζετε, να πάτε έσσω σας και να μην ξαναέρτετε”.

Είχα, όμως, φίλους που ήταν πάρα πολύ κοντά μου και μέχρι σήμερα εν δίπλα μου. Και από το Δημοτικό και από το Γυμνάσιο. Έχω φίλο που εν δίπλα μου πάνω από 30 χρόνια. Και αυτούς τους ανθρώπους εγώ τους θεωρώ οικογένεια».

 Οι δηλώσεις για το άλλο μισό της

Μετά από μία δύσκολη ζωή, βρήκε τελικά τον άνθρωπο που θα είναι δίπλα της, ό,τι και να γίνει. Βρήκε τον συνοδοιπόρο της στη ζωή, μία αγκαλιά για να χωθεί, σύμφωνα με το reporter.com.

«Με το Νίκο ήμασταν φίλοι, πριν παντρευτούμε. Δουλεύαμε για πάρα πολύ καιρό με τις αδελφές του και γνωριστήκαμε όταν έρχετουν να τις πάρει από τη δουλειά. Πολλές φορές, το μεσημέρι επήεννα σπίτι τους να φάμε. Για πολλά χρόνια έτσι ήμασταν. Και ο Νίκος είχε πολύ δύσκολη παιδική ηλικία.