Agnes Alice Mariakaki: Nέα ταχύρρυθμα αντί - φροντιστήρια κακοποίησης - Aνοίξαμε και σας περιμένουμε

Γράφει η Agnes Alice Mariakaki MindSearch, Consumer Psychologist, NLP Trainer, 

Παρακολουθώ με σφιγμένη την ψυχή άλλη μια τερατώδη ιστορία κακοποίησης. Έχει πάει δύο το πρωί και βολοδέρνω στα ιντερνετικά σοκάκια να καταναλώσω και τις πιο ψιλές λεπτομέρειες της πιο πρόσφατης κακοποίησης παιδιού.

Εχω διαβάσει λεπτομέρειες, σχόλια, αναλύσεις, συνεντεύξεις, τι ειπε ο γείτονας, ο δικηγόρος, η θεία, η μάνα, ο ινφλουένσερ…Tώρα διαβάζω το όνομα του εξειδικευμένου σε θύτες site, και μπαίνω να δω τι είναι κι αυτό, και ξάφνου έχει πάει 4 το πρωί.

Και κάπου εκεί καταλαβαίνω ότι έχω ήδη γραφτεί στο αντι-φροντιστήριο και κοντεύω να βγάλω και βεβαίωση στο αντικείμενο «τα πάντα για την κακοποίηση, όλο το απαραίτητο how to... για θύτες και μη».

Είμαι κι εγώ απόγφοιτός του αντι-φροντιστηρίου, το ομολογώ!

Τον τελευταίο πολύ καιρό το αστυνομικό δελτίο μονοπωλεί κι εμένα και το δημόσιο λόγο, ή τέλος πάντων επικρατεί όλων των άλλων καίριων θεμάτων που αφορούν όλους μας. Μια κοινωνική διάρροια από αναφορές, εικόνες, σχόλια μετατρέπει τον ατομικό πόνο σε ένα βαθύ συλλογικό, τραυμα βίας.

Λοιπόν ήδη το 1960 ο Albert Bandura έκανε μια σειρά από εξαιρετικά σχεδιασμένα πειράματα, με το γενικό όνομα Bobo Doll Experiments στα οποία έδειξε ότι τα παιδιά, παρατηρώντας και μόνο επιθετική συμπεριφορά ενηλίκων, υιοθετούν τα ίδια, άμεσα αντίστοιχη επιθετική συμπεριφορά. Η παρατηρηση και μόνο της βίας γίνεται πρότυπο σχολείο βίας.

Και πρωτυποποιείται η βία μέσα από δεκάδες αντι-πρωταγωνιστές της που μαγνητίζουν και ρουφάνε τη συλλλογική προσοχή που εκτονώνει το δικό της πόνο και την ξέχειλη εσωτερική της πίεση.

Και συνεοιδητοποίησα ότι δεν γίνεται προς χάριν της "ενημέρωσης" να φιλοξενώ τέτοια μικρόβια μυαλού.

Οφείλω, οφείλουμε να διαφυλάξουμε την προσοχή μας, το χρόνο μας, να αντικαταστήσουμε την περιέργεια για ο,τι συμβαίνει, με το πένθος και για τους θύτες και για το θύμα. Και εν τέλει να εστιάζουμε πολύ περισσότερο σε ο,τι υγιές και καθαρό...σε ο,τι απομένει αγνό:

= Στο γέλιο, το χιούμορ …ειδικά τώρα που πενθούμε για όσα συμβαίνουν στον κόσμο μας

= Στην υπέρτατη ελευθερία που δίνει το να χαρίζεις αντι να διεκδικείς

= Στο το φως που χύνεται παντού κάθε που εστιάζεις στους καθημερινούς ήρωες που κάνουν τη δουλειά τους καλύτερα από καλά, και αγγίζουν τη ζωή σου

= Στους ανθρώπους που κάνουν κάθε μέρα σιωπηρά τη διαφορά… και επιτρέπουμε, ναι επιτρέπουμε να περνάνε απαρατήρητοι

= Στη φύση που συνεχίζει να μας ξεπλένει από όλα αυτά, με την απόλυτη ομορφιά της, με την αρμονία και την ησυχία της

= Στη φαντασία που μπορεί να φτιάξει ταξίδια γεμάτα ουρανούς, κότες, καφάσια, παλιά χαρούμενα πράγματα, γεμάτα αποκοτιά κι ελεύθερη σκέψη…

Κι ανέβασα κι ένα βίντεο για το πώς διαβάζεις τους ανθρώπους απο τα μάτια τους. Ο σύνδεσμος στο πρώτο σχόλιο.