Γιούλικα Σκαφιδά: Στα δικαστήρια για την υπόθεση ξυλοδαρμού της - «Καμία μόνη, ποτέ ξανά»

Η Γιούλικα Σκαφιδά πριν από λίγους μήνες της με μία ανάρτησή της στα social media, αποκάλυψε ότι έπεσε θύμα ξυλοδαρμού στην προσπάθειά της, να υπερασπιστεί αγαπημένο πρόσωπο από τον κακοποιητή του.

Η ηθοποιός δημοσίευσε μία φωτογραφία με την ίδια και τη δικηγόρο της να ανεβαίνουν τα σκαλιά του δικαστηρίου. «Καμία μόνη. Ποτέ ξανά», έγραψε στη λεζάντα που συνόδεψε τη φωτογραφία η ηθοποιός.

Όπως έγραψε στη λεζάντα που συνόδευσε την εικόνα: «Η Έλλη μου και η Μαριζάννα μου. Δίπλα μου από την πρώτη στιγμή. Μαζί μου στον αγώνα να πολεμήσουμε το άδικο, να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Πιο φωτεινό,πιο φιλόξενο για όλους. Το πιο σημαντικό μου κατόρθωμα σε αυτήν τη δουλειά, που κάνω 20 χρόνια τώρα, είναι οι άνθρωποι που έγιναν οικογένεια. Καμία μόνη ποτέ ξανά».

Η ανάρτησή της για τον ξυλοδαρμό

«Πριν από λίγες μέρες πέρασα τη νύχτα μου στο Αυτόφωρο. Έπεσα θύμα ξυλοδαρμού επειδή προσπάθησα να υπερασπιστώ κοντινό μου άνθρωπο που δέχεται καιρό τώρα κακοποιητική συμπεριφορά.

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι μία προσωπική εξομολόγηση γι’ αυτήν την άσχημη εμπειρία. Γι’ αυτά έχω μιλήσει στους δικούς μου ανθρώπους: κλειστοφοβία που ανακάλυψα πως έχω ή που απέκτησα, τη σοκαριστική στιγμή που σου ζητάνε να λύσεις και να παραδώσεις τα κορδόνια σου από φόβο μήπως κάνεις κακό στον εαυτό σου. Τη μυρωδιά και τα σκοτάδια ενός παγωμένου δωματίου που θα κουβαλάω μέσα μου για καιρό ακόμα. Αυτά τα διαχειρίζομαι, είναι ο.κ. Θα ήθελα να μιλήσω για τη γυναικεία κακοποίηση.

Η κοινωνία αντιμετωπίζει τη γυναικεία κακοποίηση με μεγάλη υποκρισία. Γιατί ενώ στη θεωρία υπερασπίζεται τα θύματα και καταδικάζει τέτοιες συμπεριφορές, Στην πράξη στρέφει αλλού το βλέμμα. Οι γείτονες φοβούνται να μιλήσουν. Οι επαγγελματίες φοβούνται να μπλέξουν, κοινωνικοί φορείς ζητάνε αποδεικτικά στοιχεία. Εκτός από τη σωματική βία, υπάρχει και η λεκτική βία και η ψυχολογική βία. Είναι πιο ύπουλες από τη σωματική, γιατί δεν αφήνουν σημάδια και παίζουν με το μυαλό των θυμάτων.

Μία κακοποιημένη γυναίκα δεν είναι αναγκαστικά μόνο αυτή που τριγυρνάει στους δρόμους της Αθήνας κλαμένη με μελανιές στο σώμα. Είναι και μία γυναίκα που έχει χαμόγελο στα χείλη, αγάπη για τη ζωή, μπορεί να είναι καλοντυμένη, να δείχνει ευτυχισμένη. Όσοι όμως τη γνωρίζουν καλά, βλέπουν τη σιωπή και τον φόβο πίσω από το βλέμμα.

Ένας κακοποιητής δεν μοιάζει με τους κακούς στα αμερικανικά μπλοκμπάστερ, δεν έχει τρία αυτιά, γαμψή μύτη και μακριά κοφτερά νύχια. Κυκλοφορεί δίπλα μας, ίσως είναι καλοντυμένος, ίσως είναι πολύ ευγενικός. Ίσως έχει μία δουλειά με κύρος. Με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσα μέσα από την εμπειρία μου ότι μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα κακοποίησης λεκτικής, σωματικής ή ψυχολογικής, θα βρει το δίκιο της μόνο εάν γίνει ένας αριθμός. Γυναικοκτονία Νο 160.

Θα δούμε την υπόθεση στην τηλεόραση, θα λυπηθούμε, θα εκφράσουμε τη συμπάθειά μας στο θύμα και ας μην το γνωρίζαμε.

Κοινοποιώ αυτήν την ιστορία για να αναρωτηθούμε όλοι κατά πόσο στην πράξη κάνει καθένας από μας το χρέος του, για να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές έναν κόσμο πιο φωτεινό, χωρίς βία και χωρίς βλέμματα γεμάτα σιωπές και φόβο».