Εριέττα Κούρκουλου: Ο καρκίνος έχασε, γιατί ζει ο πατέρας μου, ζει μέσα στο παιδί που θα γεννήσω -Θα χάνει πάντα την μάχη με την αγάπη

Το ημερολόγιο έγραφε 30 Ιανουαρίου του 2007 όταν ο Νίκος Κούρκουλος έφυγε από τη ζωή βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά του και τα αγαπημένα του πρόσωπα.

Για την κόρη του, Εριέττα, δεν υπάρχει ημέρα που να μην τον σκέφτεται. Σήμερα του Αγίου Νικολάου, ο ηθοποιός αν ζούσε θα είχε τη γιορτή του.

Η 29χρονη έγραψε ένα άκρως συγκινητικό μήνυμα για τον πατέρα της στα social media. Δημοσίευσε μία φωτογραφία του και έγραψε: «Πάντα θα σε γιορτάζουμε κι ας λείπεις».

Το μήνυμά της το συνόδευσε με μία καρδιά και με την ημερομηνία 5 Δεκεμβρίου.

Δείτε την ανάρτησή της

«Μου πήρε τη μεγαλύτερη αγάπη»

Ο Νίκος Κούρκουλος πέθανε στις 30 Ιανουαρίου 2007 σε ηλικία 73 ετών μετά από μάχη με τον καρκίνο και κηδεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2007, από το νεκροταφείο Ζωγράφου, στη γειτονιά όπου μεγάλωσε.

Η Εριέττα πολύ συχνά κάνει αναρτήσεις αναφερόμενη στον πατέρα της. Σε μία από αυτές πόσταρε μια φωτογραφία από την παιδική της ηλικία με τον Νίκο Κούρκουλο και έστειλε το δικό της μήνυμα για τον καρκίνο.

«“Μίσος” είναι η λέξη που εκφράζει καλύτερα τα συναισθήματά μου για τον καρκίνο. Μίσος, γιατί πήρε την μεγαλύτερη αγάπη από κοντά μου, στερώντας μου στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να ζήσω.

Την ήμερα του γάμου μας, που ονειρευόμουν πάντα ότι θα με χόρευε. Την ημέρα που ανακοίνωσα στην υπόλοιπη οικογένειά μου ότι θα κάνουμε παιδάκι. Την ημέρα που θα γεννήσω τον εγγονό και συνονόματό του.

Όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα, μας δίνουν πολλές φορές την ψευδαίσθηση ότι ο καρκίνος νίκησε. Αλλά δεν είναι αλήθεια.

Ο καρκίνος έχασε και θα συνεχίσει να χάνει, ακόμα και όταν οδηγεί στον θάνατο.

Έχασε, γιατί ο πατέρας μου ήταν στον γάμο μας, και τον ένιωθα πιο κοντά μου από ποτέ. Έχασε, γιατί την ημέρα της ανακοίνωσης της εγκυμοσύνης μου, ευχαρίστησα εκείνον πρώτα, που ξέρω ότι έβαλε από εκεί ψηλά το χεράκι του.

Έχασε, γιατί ζει μέσα στο παιδί που θα γεννήσω τον επόμενο μήνα.

Ο καρκίνος έχασε και θα χάνει πάντα την μάχη με την αγάπη.

Από τότε που έφυγε ο πρώτος Νίκος της ζωής μου, έχω συναντήσει και συνεχίζω να συναντάω εκατοντάδες μαχητές της ασθένειας αυτής και κάθε φορά, αισθάνομαι δέος.

Δέος, που συνεχίζουν να χαμογελούν και να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Δέος, που αντί να κατηγορούν την ζωή ή τον θεό για την ατυχία τους, μου περιγράφουν τους λόγους για τους οποίους αισθάνονται τυχεροί», έγραφε μεταξύ άλλων.