Η Νικόλ Δημητρακοπούλου αποκλειστικά στο Eirinika για την παράσταση A crack ''25 tracks for the state we are in''- ''Η φθορά πολλές φορές είναι αφορμή για αλλαγή''

Επιμέλεια - Αχμάκη Περιστέρα

Η Νικόλ Δημητρακοπούλου, μιλάει αποκλειστικά στο Eirinika για τη νέα παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί, A crack “25 tracks for the state we are in”, για την συνεργασία της με την συγγραφέα Anna Furse, αλλά και τον ρόλο της γυναίκα στην σύγχρονη κοινωνία. 

Η παράσταση κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2023 στο Chats Palace στο Hackney, ένα ιστορικό θέατρο που από το 1976, παράγει σημαντικό κοινωνικό έργο στην περιοχή, που πλέον έχει ανέλθει σε μια από τις πιό καλλιτεχνικές περιοχές του Λονδίνου.

Α crack: Ένα νέο αγγλοελληνικό θεατρικό έργο για φλέγοντα ζητήματα του σήμερα. Ειρωνικό, σουρεαλιστικό, σκοτεινό και αστείο από τη μια, σε αυτόν τον σωματικά φορτισμένο διάλογο, το ντουέτο μοιράζεται την αγωνία, την απελπισία και την ελπίδα του.

Μια ρωγμή που μιλάει για καταστροφή, για έναν κόσμο που έχει γείρει στον άξονά του. Κοιτάζει αταλάντευτα στην άβυσσο, ενώ φαντασιώνεται την ουτοπία. Εκφράζει μια αναζήτηση για νόημα, ανανέωση και πορεία προς το μέλλον.

Το κείμενο βρίσκεται κάπου μεταξύ της κοινοτοπίας και του επείγοντος χαρακτήρα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και του φιλοσοφικού λόγου της ελληνικής τραγωδίας. Οι ερμηνευτές μιλούν για τα όνειρά τους, τον πανικό τους, τη δίψα τους για αλλαγή.

chatspalace.com

Α crack: Συνδημιουργείται και παρουσιάζεται από δύο γυναίκες καλλιτέχνιδες, οι οποίες κατοικούν σε διαφορετικούς και νέους κόσμους μετά το Brexit: έχουν τρεις δεκαετίες διαφορά ηλικίας, η μία είναι μητέρα και η άλλη γιαγιά.

Διαβάστε την συνέντευξη της performer Νικόλ Δημητρακοπούλου παρακάτω 

A crack “25 tracks for the state we are in” Μια Performance σε σκηνοθεσία της Anna Furse, στην οποία είστε performer. Μιλήστε μας για την υπόθεση του έργου 

Η performance ονομάζεται A crack “25 tracks for the state we are in”. Αποτελείται από 25 σκηνές γύρω από ένα τραπέζι όπου 2 γυναίκες διαπραγματεύονται μια σειρά από ζητήματα. Από το τί είναι η μοναρχία μέχρι το ταξίδι που κάνει μια μπανάνα μέχρι να βρεθεί στη χώρα μας. Η περφόρμανς έχει την λογική των παλιών μουσικών άλμπουμ. Διαφορετικά μουσικά κομμάτια τοποθετημένα όμως με τέτοια σειρά που δημιουργούν έναν τελικό δίσκο. Δύο γυναίκες από διαφορετικές χώρες ξεκινούν να γνωρίζουν η μια την άλλη και να προχωρούν σε μια πιο ποιητική και σκοτεινή συζήτηση για τις αγωνίες τους.

Η παράσταση προέκυψε μέσα από μια διαδικασία κατευθυνόμενων αυτοσχεδιασμών γύρω από την ανάγκη να μιλήσουμε για το πως δύο γυναίκες άλλης γενιάς, από διαφορετικές χώρες και καταβολές βλέπουν τον κόσμο και το μέλλον. Την Ελλάδα και Ηνωμένο Βασίλειο σε μια χρονική συγκυρία όπου έχει μόλις προηγηθεί το Brexit, την πανδημία και την εμφανή ανάγκη για επικοινωνία και συνάντηση των ανθρώπων. Από μια κατάσταση εγκλεισμού προχωρούμε σε μια συνάντηση που όμως είναι και πάλι περιορισμένη γύρω από ένα τραπέζι.

Ο τρόπος που δουλέψαμε είναι ιδιαίτερο στοιχείο της ίδιας της παράστασης. Ξεκίνησε μέσα στην πανδημία διαδικτυακά σε μια προσπάθεια να συναντηθούμε όταν η συνάντηση ήταν κάτι το απαγορευμένο. Πρωτόγνωρη συνθήκη μέσα από μια ιδιαίτερη αφορμή. Στη συνέχεια η έρευνά μας επιχορηγήθηκε από το Arts Council  και έτσι ξεκινήσαμε πρόβες και έρευνα διαδοχικά στο Λονδίνο την Ελλάδα και πίσω στο Λονδίνο όπου θα γίνει και η πρώτη μας performance. 

Μιλήστε μας για την προσέγγιση του ρόλου σας στην παράσταση 
Στην δουλειά αυτή που προέκυψε μέσα από τα ίδια μας τα βιώματα ουσιαστικά ο ρόλος μου είναι ο ρόλος μιας γυναίκας στην ηλικία μου που βιώνει συχνά την ανάγκη για αλλαγή δομικών στοιχείων της σύγχρονης κοινωνίας. Τόσο εγώ όσο και η Shona Morris -η ηθοποιός με την οποία είμαστε μαζί σε αυτή την performance-  ουσιαστικά προσεγγίζουμε όχι ρόλους αλλά καταστάσεις στις οποίες έχουμε βρεθεί ή θα μπορούσαμε να έχουμε βρεθεί. Το κείμενο είναι σουρεαλιστικό αλλά ο τρόπος που το προσεγγίζουμε είναι απόλυτα ρεαλιστικός.

Ζούμε σε μια εποχή που όλα έχουν φθαρθεί. Πως βιώνετε εσείς την κατάσταση που επικρατεί; 
Η φθορά πολλές φορές είναι και μια αφορμή για αλλαγή. Σε αυτήν πιστεύω και ελπίζω. Πάντοτε όμως όπως προκύπτει και από την performance αυτή μέσα από τον διάλογο και την ανταλλαγή, την συνάντηση με άλλους ανθρώπους.  

Τι πιστεύετε ότι εισπράττει το κοινό με το πέρας της παράστασης;
Αυτό περιμένω με πολύ αγωνία να το δω γιατί είναι μια Αγγλική παραγωγή στην οποία η μόνη «ξένη» είμαι εγώ και απευθύνεται σε πρώτη φάση σε Αγγλικό κοινό. Οπότε πράγματι αναρωτιέμαι πως θα ακούσει ο κόσμος το «Δε χωράς πουθενά» από τις Τρύπες.. Αυτό που πιστεύω πως θα εισπράξει είναι η σημασία που έχουν σήμερα οι συναντήσεις των ανθρώπων και οι κοινές προσπάθειες για αλλαγή.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια και όνειρα;
Πιστεύω πολύ στην συνεργασία με καλλιτέχνες με κοινές αναφορές και τρόπο τοποθέτησης, όχι μόνο γύρω από την τέχνη αλλά και στην ίδια τη ζωή. Είμαι πολύ τυχερή που στις τελευταίες μου δουλειές έχω συναντηθεί με τέτοιους ανθρώπους. Επίσης η δυνατότητα συνεργασίας με καλλιτέχνες από άλλες χώρες και καταβολές είναι για μένα δομικό στοιχείο δημιουργίας γιατί αφετηρία είναι η κατάκτηση μιας κοινής γλώσσας έκφρασης, ενός νέου θεατρικού λεξιλογίου που καθιστά αυτόματα την διαδικασία λιγότερο ασφαλή και δημιουργεί μια πρωτόγνωρη πρόκληση.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, δύο γυναίκες κάνουν διάλογο για την αγωνία, την απελπισία και την ελπίδα που νιώθουν. Γιατί επιλέξατε τον διάλογο για τη συγκεκριμένη παράσταση;
 

Η αλήθεια είναι πως αν ανατρέξει κανείς στην παγκόσμια δραματουργία ο διάλογος μεταξύ δύο γυναικών είναι κάτι που πράγματι συναντά σπάνια. Συνήθως θα μπορούσαμε να πούμε πως δύο γυναίκες δεν συνηθίζεται να μιλούν γύρω από ένα τραπέζι για πράγματα κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος.

Με αυτή την λογική ξεκινήσαμε να δουλεύουμε γύρω από τις πραγματικές συζητήσεις που θα κάναμε σήμερα γύρω από ένα τραπέζι τρεις  γυναίκες (διότι και η σκηνοθέτης μας ήταν γύρω από το ίδιο τραπέζι) για το ποια θέματα μας κινούν και μας κινητοποιούν σήμερα. Τα περισσότερα είναι κοινά αλλά πολλές λεπτομέρειες όπως το τι ακριβώς σημαίνει το Brexit για τους Άγγλους έχουν πολύ ενδιαφέρον.

Πως είναι η συνεργασία σας με την Anna Furse; Έχετε κοινά στοιχεία; 

Γνώρισα την Anna Furse όταν πήγα για να δώσω εξετάσεις στο Goldsmiths στο μεταπτυχιακό “Performance Making”  στο οποίο ήταν επικεφαλής . Από την πρώτη στιγμή που την συνάντησα κατάλαβα ότι είναι μια καλλιτέχνης με την οποία έχουμε μια κοινή αφετηρία, μια κοινή αισθητική. Από τότε από το 2010 ξεκίνησα να δουλεύω μαζί της στην ομάδα της Athletes of the Heart και πλέον θα μπορούσα να πω πως είναι ένας άνθρωπος που με έχει επηρεάσει πολύ στον τρόπο που προσεγγίζω την περφόρμανς. Η ίδια έχει συνεργαστεί με ξεχωριστούς καλλιτέχνες που θαύμαζα πάντοτε, όπως ο Peter Brook και με έφερε σε επαφή με διάφορες τεχνικές όπως ο χορός των Σούφι ανοίγοντάς μου έτσι νέα παράθυρα στην τέχνη του θεάτρου.

Στην παράσταση συνεχίζεται η έρευνά σας γύρω από την γυναίκα σε μία άλλη πλέον κοινωνικοπολιτική συνθήκη. Πείτε μας περισσότερα για αυτό

Στην τελευταία μου συνεργασία με τον Θανάση Δόβρη στις «Μάγισσες | Μέρος 3ο : επιδόρπιο» η έρευνά μας κινήθηκε γύρω από την κακοποίηση των γυναικών και την αντιμετώπισή τους ως μέσο αναπαραγωγής από την εποχή του Ιπποκράτη.

Στην performance “A crack” η έρευνα εστιάζει περισσότερο στην δεδομένη χρονική συνθήκη και τεστάρει την δυνατότητα μιας διαφορετικής λιγότερο εγωκεντρικής προσέγγισης. Σημαντικό στοιχείο της έρευνας αυτής είναι ότι είναι μέρος και της ίδιας της ιστορίας των ανθρώπων που δημιουργούμε. Για παράδειγμα η Anna Furse είναι μια γυναίκα που συμμετείχε στα φεμινιστικά κινήματα και  μια από τις πρώτες καλλιτέχνιδες που έφεραν στην Ευρώπη το contact improvisation. Μια τεχνική χορού όπου μια γυναίκα μπορεί να σηκώσει ένα αντρικό σώμα με την ίδια ευκολία που ένας άντρας μπορεί να σηκώσει ένα γυναικείο φέρνοντας έτσι την γυναικεία χειραφέτηση στον χορό.

Το θέμα της γυναίκας ήταν πάντα παρόν στην δουλειά της και μάλιστα έχει εκδώσει και ένα ιδιαίτερο βιβλίο “Performing Nerves” με τέσσερα δικά της θεατρικά έργα και μελέτες γύρω από την Υστερία. Στην performance μας αυτή είναι παρούσα και η διαπραγμάτευση με αυτή την γενιά η οποία δεν κατάφερε να εξαλείψει την έμφυλη βία παρά τους αγώνες που έκανε.  Η συζήτηση αυτή είναι μια δύσκολη συζήτηση και παρούσα στην δουλειά αυτή. 

Facebook/Nicole Dimitrakopoulou

To who is who της Νικόλ Δημητρακοπούλου

Η ηθοποιός και σκηνοθέτις Νικόλ Δημητρακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Φοίτησε στην Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών  και αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Μοντέρνοι Καιροί, ενώ παράλληλα είναι πτυχιούχος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου  Πειραιά.

Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στο  Performance Making του Goldsmiths, University of London. Η τελετουργική διάσταση του θεάτρου, η αλληλεπίδραση και ο διάλογος μεταξύ των τεχνών, η λειτουργία του χώρου και η παρουσία του performer σε διαλεκτική σχέση με τον θεατή είναι δομικά στοιχεία της πρακτικής της. Μεγάλο μέρος της δουλειάς της επικεντρώνεται στο θέατρο που αφορά και ταυτόχρονα εμπλέκει ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες .

Facebook

Έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Γαλλικό Ινστιτούτο, Θέατρο 104 κ.ά,  σε non- conventional χώρους όπως Brick Lane Market (the Brick Box), Shunt Vaults-London Bridge, Μουσείο Μαραθωνίου Δρόμου, αλλά και σε site specific performances  όπως κτίρια υπό κατεδάφιση (7 quiet acts of domestic violence, London ), Hotel Xenia Ναύπακτος (Dismember to Remember, Commun(icat)ion of Crisis symposium, Institute for Live Arts Research).

Από το 2019 ασχολείται με την σκηνική έρευνα γύρω από την έμφυλη βία και την γυναίκα. Η τελευταία της δουλειά Μάγισσες σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη είναι μια σκηνική σύνθεση εν εξελίξει η οποία  διαπραγματεύεται την αγωνία και τον μόχθο της γυναίκας ανά τους αιώνες. Έχει παρουσιαστεί σε ιδιαίτερους μη συμβατικούς χώρους όπως η Υπαίθρια Γλυπτοθήκη Ζογγολόπουλου(2021), τα Σφαγεία στον Ταύρο(2022) καθώς και το πρώην Βιομηχανικό Πάρκο Πλύφα(2022).