Αφιέρωμα στον Νίκο Ξανθόπουλο: Έπαιξε το παιδί του λαού & τραγούδησε την φτώχεια, τους καημούς! Λάτρευε το διάβασμα & την οικογένειά του (φωτό & βίντεο)

Ο Νίκος Ξανθόπουλος, το «Παιδί του Λαού», όπως είχε γίνει γνωστός, πέθανε σε ηλικία 89 ετών.

Ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής των ταινιών μελό του ελληνικού σινεμά, μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια. Ένα λαϊκό παιδί που έπαιξε ρόλους και που τραγούδησε κομμάτια για την αδικία και τους καημούς της ζωής.

Γεννημένος στην Νέα Ιωνία  στις 14 Μαρτίου 1934, ήταν παιδί Πόντιων προσφύγων. Ο πατέρας του για να τα βγάλει πέρα εργαζόταν μεταξύ άλλων ως τσαγκάρης και ψαράς, ενώ στην Κατοχή είχε ενεργό δράση ως αντιστασιακός. 

Έτσι η μητέρα του, η οποία δούλευε ως εργάτρια σε υφαντήριο. τον μεγάλωσε μόνη της καθώς ο πατέρας του απουσίαζε για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Ο ίδιος είχε δηλώσει ότι αγάπησε το τραγούδι ακούγοντας τον πατέρα του να τραγουδάει ενώ τον βοηθούσε να κερώνει σπάγκους. 

Ο Ξανθόπουλος στα χρόνια της κατοχής έχασε τις αδελφές του. Είδε τον πατέρα του να «φεύγει για το βουνό» και την μητέρα του να ξυλοκοπείται σε Πατρινή φυλακή. 

Κατά τα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της ΑΕΚ. Εκτός από τον αθλητισμό, λάτρευε και το διάβασμα. Μεγαλώνοντας αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο, παρότι αρχικά τον γοήτευε η ιδέα να γίνει φιλόλογος. Ίνδαλμά του τότε υπήρξε ο Μάνος Κατράκης.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αν και ηθοποιός του θεάτρου από το 1957 έως το 1963, αφοσιώθηκε τελικά στον κινηματογράφο. Το 1970 ίδρυσε τον δικό του θίασο και περιόδευσε στην Ελλάδα.

Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση, μετά από απουσία 24 ετών, ήταν το 1995 στην ταινία Με τον Ορφέα τον Αύγουστο του Γιώργου Ζερβουλάκου.

Στα τέλη του 2005 εξέδωσε σε βιβλίο την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Όσα θυμάμαι και όσα αγάπησα» και διοργάνωσε εμφανίσεις σε διάφορα μέρη ανά την Ελλάδα για την προώθηση του έργου του. Η ιδέα για το βιβλίο δημιουργήθηκε μετά από συνέντευξή του στο περιοδικό Εικόνες.

Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά και πέντε εγγόνια. 

Ο πρώτος του γάμος ήταν με την ηθοποιό  Ελένη Καρπέτα και ο δεύετος με την Εριφύλη Ξανθοπούλου, η οποία έμεινε μαζί του μέχρι και το τέλος...

Ο Νίκος Ξανθόπουλος απέκτησε τρεις γιους, τον  Αντώνη, τον Γιώργο και τον Δημήτρη και μία κόρη, την Μαρία.

Ο ίδιος λάτρευε την οικογένειά του και σε μία ανάρτησή του στο Facebook, όπου και είχε δημοσιεύσει μια φωτογραφία με τα παιδιά του είχε γράψει:  «μεγαλώνουμε όλοι μαζί. Ο μπαμπάς ελπίζει να λείψει πρώτος απ’ την παρέα…».

«Το Παιδί του Λαού».

Ο ηθοποιός και τραγουδιστής δεν συμφωνούσε με τον τίτλο «Το παιδί του λαού» όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή του στο «ΒΗΜΑ».

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την συνέντευξη που είχε δώσει:

-Σκαλίζοντας το παρελθόν σας βρήκατε σκιές στην μνήμη;

«Οι σκιές είναι στοιχείο των εικόνων.»

-Μιλώντας για μνήμη θυμάστε όλες τις ταινίες στις οποίες έχετε εμφανιστεί;

«Αν δεν κάνω λάθος, θα πρέπει να έχω παίξει πάνω κάτω σε πενήντα περίπου ταινίες…»

-Η τηλεόραση έχει διατηρήσει ζωντανές τις ταινίες σας. Εσείς τις παρακολουθείτε όταν μεταδίδονται;

«Που και που, ναι, το κάνω…»

-Αν σας ζητούσα να απαριθμήσετε όλους τους τίτλους των ταινιών σας από μνήμης θα μπορούσατε;

«Τους περισσότερους τίτλους μπορώ να τους θυμηθώ. Ωστόσο, παρακολουθώντας τις ταινίες μου στην τηλεόραση, ενίοτε ανακαλύπτω ότι υπάρχουν ορισμένες τις οποίες δεν θυμάμαι καν.»

-Ξεχωρίστε δυο ταινίες σας που θεωρείτε σταθμούς στην πορεία σας.

Το «Αγάπησα και πόνεσα» και η “Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου”.

-Γιατί τις ξεχωρίζετε;

«Με το «Αγάπησα και πόνεσα» δοκίμασα για πρώτη φορά την γεύση της επιτυχίας. Η “Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου” ήταν κατά το δυνατόν για την εποχή της, μια καλογυρισμένη ταινία.»

-Υπήρξε μόνον γλυκιά η γεύση της επιτυχίας;

«Συζητήσιμο. Όπως θα ξέρεις την γεύση της επιτυχίας ακολουθεί κι άλλη γεύση. Γεύση από αντιπαλότητες. Αν δεν είσαι οργανωμένος δεν μπορείς να αμυνθείς και πολλές φορές διάφορα πράγματα σε γονατίζουν.»

Με άλλα λόγια ακολουθεί μια πικρή γεύση;

«Βέβαια. Αν μετά την επιτυχία έρθουν αναποδιές και αποτυχίες αισθάνεσαι εγκατάλειψη ακόμα και από ανθρώπους που σε πλησίαζαν και που ήταν φίλοι σου…»

Εσείς εγκαταλείψατε ποτέ τους φίλους σας;

«Εγώ κουβαλάω φίλους σαράντα χρόνια τώρα. Παντού. Τώρα στην περιοδεία ξαναείδα πολλούς και ένιωσα την αγάπη τους όπως αυτοί την δική μου. Τώρα που μιλάμε θυμάμαι έναν Βασιλάρα από τις Σέρρες, έναν γίγαντα. Μεγάλωσε. Ολους τους αγάπησα και συνεχίζω να τους αγαπώ.»