Top woman η Kara Skrubis: Ο χορός πιο δυνατός από τον καρκίνο των οστών και το ακρωτηριασμένο της πόδι – Ξεπέρασε όλα τα εμπόδια

Η αναπηρία δεν στάθηκε εμπόδιο στο μεγάλο της πάθος. Η περίπτωση της 21χρονης χορεύτριας Kara Skrubis, που συνεχίζει το μπαλέτο ακόμα και μετά τη διάγνωση με καρκίνο των οστών και τον ακρωτηριασμό του ποδιού της είναι μοναδικής θέλησης και αγάπης στον χορό.

Μιλώντας στο περιοδικό «People» η Νεοϋορκέζα περφόρμερ, που αγαπούσε από μικρό παιδί το χορό, είπε ότι όταν νίκησε τον καρκίνο ο σκοπός της ζωής της έγινε πιο δυνατός από ποτέ.

Η περιπέτεια της υγείας της άρχισε όταν ήταν 18 ετών, πρωτοετής στις σπουδές Χορού στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο. Ένα πρωί του Οκτωβρίου του 2019 ξύπνησε με δυνατό πόνο στο γόνατο, τον οποίο αρχικά απέδωσε σε τραυματισμό. Ωστόσο όταν οι εξετάσεις στα επείγοντα του νοσοκομείου δεν έδειξαν κάτι, συνέχισε κανονικά τις σπουδές της μέχρι τα Χριστούγεννα.

Στις γιορτές, επισκέφτηκε ορθοπεδικό και εκεί διαπιστώθηκε, από μια απεικονιστική εξέταση, ότι ο «θερμός όγκος» που είχε ψηλαφίσει στο γόνατό της ήταν κακοήθης. Διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα, μια μορφή καρκίνου που εμφανίζεται συνήθως στην εφηβεία, κατά τη ραγδαία ανάπτυξη των οστών.

Ξεκίνησε με χημειοθεραπεία και, καθώς υπέφερε από τις παρενέργειές της, οι γιατροί τής συνέστησαν να προχωρήσει σε ακρωτηριασμό: «Το ήξερα ότι θα μου άλλαζε ριζικά τη ζωή, αλλά ήθελα να εξαφανιστεί ο όγκος. Δεν ήθελα να συνεχίσω τις θεραπείες», θυμάται σήμερα.

Μετά την επέμβαση, τον Απρίλιο του 2020, ήταν καθαρή από καρκίνο. Ολοκλήρωσε εννέα μήνες χημειοθεραπείας και οκτώ ανοσοθεραπείας και απέκτησε ένα προσθετικό άκρο.

Στη διάρκεια του αγώνα της η μητέρα της εξασφάλισε την υποστήριξη της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης για παιδιά με οστεοσάρκωμα MIB Agents. Αργότερα η Kara έγινε ένα από τα πολυτιμότερα στελέχη της οργάνωσης (Junior Advisory Board President) και απέκτησε έναν ακόμα σκοπό στη ζωή της: να υποστηρίξει άλλα παιδιά με οστεοσάρκωμα και τους γονείς τους.

Δεν εγκατέλειψε, ωστόσο, ούτε το χορό. «Ποτέ δεν σταμάτησα να πιστεύω ότι θα κατάφερνα να χορέψω ξανά. Ήμουν υπερβολικά ψηλή ως έφηβη και τα παιδιά δεν με αντιμετώπιζαν καλά στο σχολείο. Έτσι, το μπαλέτο ήταν ο δικός μου χώρος όπου μπορούσα να νιώσω ότι έχω όμορφο σώμα, ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι».

«Μετά τον ακρωτηριασμό μου, δεν έχει αλλάξει αυτό. Δεν έχω την ίδια εμφάνιση με τους συνομηλίκους μου, αλλά μπορώ ακόμα να δείχνω όμορφη και μπορώ ακόμα να κάνω ό,τι και οι άλλοι της ηλικίας μου. Το μπαλέτο είναι σήμερα ο δικός μου τρόπος να αγκαλιάσω την αναπηρία μου, δείχνοντας ότι δεν φοβάμαι να κάνω ό,τι κι αν θελήσω».