«Μπορεί σήμερα όλα να είναι σε σκοτεινιά, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε»-Η Δήμητρα Γαλάνη σε μια συνέντευξη που αξίζει να διαβάσετε

Και όμως. Αρκούν και τέσσερα τραγούδια για να αρθρώσουν μια καλλιτεχνική πρόταση και μια πολιτική θέση. Οπως αυτά που είναι σε σύνθεση της Δήμητρας Γαλάνη και του Χρυσόστομου Μουράτογλου και στίχους του Παρασκευά Καρασούλου, από τον καινούργιο δίσκο της πρώτης με τίτλο «Αλλιώς». Είναι ο προπομπός του νέου της άλμπουμ, που παρουσιάζει, άλλωστε, κάθε Πέμπτη στο Passport, σ’ ένα πρόγραμμα που επιμελήθηκε μαζί με τη Μαργαρίτα Μυτιληναίου. Και είναι τραγούδια με γενναιόδωρη μουσικότητα, ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, εκφραστικές ερμηνείες και στίχους που υποβάλλουν μια ευγενικά διατυπωμένη διεκδίκηση. Χωρίς πρόσταγμα.



«Τα τραγούδια μοιάζουν σαν να έχουν ένα σενάριο, σαν να ξετυλίγουν από την αρχή μέχρι το τέλος μια υπόθεση: πως πρέπει ένας άνθρωπος να δει τα πράγματα αλλιώς», λέει η Δήμητρα Γαλάνη. «Πώς θα ήταν δυνατόν να διαχειριστεί την πίστη του, τη μοναξιά του, τις διαπροσωπικές του σχέσεις, μέσα από μια θετική ματιά ενός μέλλοντος που δεν είναι ακόμη σαφές. Είναι μια αίσθηση φωτός. Μπορεί σήμερα όλα να είναι σε σκοτεινιά, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε, αυτό προσπαθεί να πει ο δίσκος», λέει η Δήμητρα Γαλάνη στην «Καθημερινή» και στη Γιώτα Συκκά.

Με τον Παρασκευά Καρασούλο, άλλωστε, έχουν κοινή ματιά. Είχαν πρωτοσυνεργαστεί στην «Παλίρροια» (μουσική Στέφανου Κορκολή) και στο «Φως», όπου εμφανιζόταν όχι μόνον ως ερμηνεύτρια, αλλά, για πρώτη φορά και ως συνθέτις. Τώρα, η πρόθεση ήταν να βγάλουν ένα μήνυμα για το καινούργιο που έρχεται: «Να του δώσουμε εμπιστοσύνη. Δεν μπορούμε να στεκόμαστε αμήχανοι απέναντι σε ό,τι μας συμβαίνει».

– Ακούγοντας τα νέα τραγούδια αισθάνεται κανείς ότι σας κατηύθυναν και οι αλλαγές που γίνονται στην κοινωνία.

– Οι εξελίξεις έτσι όπως έρχονται είναι σαν μια κινούμενη άμμος για τον δημιουργό. Βέβαια, το θέμα των αξιών είναι παντοτινό κι αυτό ακριβώς πραγματεύεται ο δίσκος. Τις βαθιές και ουσιαστικές αξίες που τείνουν να ξεχαστούν. Είναι το λάθος που μας έχει συμβεί. Μετράμε τον πλούτο με αριθμούς, νομίσματα, μπόνους, αλλά οι αξίες που έχουν να κάνουν με τις ανθρώπινες σχέσεις μετριούνται αλλιώς. Σήμερα έχουμε μετατραπεί σε μια φοβική κοινωνία που δεν της επιτρέπεται να σκεφθεί από τα αλλεπάλληλα σοκ. Την έριξαν αρχικά στη λάσπη της πλασματικής ευμάρειας και έπειτα της τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια. Λαΐκισαν με τον χειρότερο τρόπο και αυτός ο λαϊκισμός είναι σαν βιασμός.



Πνευματικότητα

– Και ο κόσμος δεν έχει ευθύνη;

– Τεράστια. Ηταν εύκολο να ξιπαστεί. Ομως, οι εξουσίες πρέπει να έχουν άλλη πνευματικότητα, που έχει χαθεί γενικότερα από την πολιτική.

– Μας έχετε συνηθίσει ως πολίτης σε πιο ευθείες πολιτικές τοποθετήσεις. Εδώ το μήνυμα είναι έμμεσο.

– Ευθέως καταγγελτική δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. Μπορώ να το δεχτώ από έναν ράπερ. Αυτός, όμως, δεν είναι ο δικός μου ρόλος. Κι έπειτα, αποτελεσματικότερη για μένα είναι η έκφραση που μπαίνει στη συνείδηση και σιγά σιγά τοποθετεί τα πράγματα.

– Στο παρελθόν, είναι αλήθεια ότι πολλοί καλλιτέχνες μάς κούνησαν το δάχτυλο...

– Είχαμε πολύ νταβαντούρι, αλλά με μικρό αποτέλεσμα. Επί δικτατορίας ήταν απαραίτητο. Της μεταπολίτευσης το κούνημα του δαχτύλου δεν μου άρεσε. Ομως και εκεί υπήρχαν εξαιρέσεις. Οπως και αργότερα. Από τις καλύτερες στιγμές ήταν η καταγγελία του Σαββόπουλου στο «Κούρεμα». Εμένα ο τρόπος μου είναι πιο γυναικείος, τον άλλον θέλω να τον πάρω αγκαλιά και να του μιλήσω.

– Ποια πολιτική γλώσσα έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή η κοινωνία;

– Εχω την αίσθηση ότι αν, αυτή τη στιγμή, βρισκόταν ένας άνθρωπος με όραμα ζωής, που θα μπορεί να ηγηθεί της χώρας με αγάπη και συμπόνια και την ίδια στιγμή με όραμα και απόλυτη στάση, ο Ελληνας θα τον ακολουθούσε. Ομως, αν δεν ενηλικιωθούμε, δεν έχουμε ελπίδα.

Κοινωνίες του μέλλοντος

– Το «Αλλιώς» είναι σαν να θέλει να υποστηρίξει την ανάγκη ενός νέου ουμανισμού, χωρίς ιδεολογικά στερεότυπα. Είναι και μια δική σας προσωπική ανάγκη;

– Ναι, αυτή είναι η ανάγκη μου. Να έχουν άλλο τρόπο μεταξύ τους οι άνθρωποι. Ετσι βλέπω τις μελλοντικές κοινωνίες.

– Πολύς κόσμος μοιάζει να αναζητάει πρακτικές λύσεις χωρίς μεγάλα λόγια. Το συναντάτε γύρω σας;

– Το εισπράττω καθημερινά. Ομως τα κόμματα, έτσι όπως διαχειρίζονται την εξουσία, επικοινωνούν με ένα διάλογο χαμηλού επιπέδου.

– Το Γκάζι έχει αλλάξει εντελώς χαρακτήρα από τον καιρό που το διαλέξατε για μόνιμη κατοικία. Πείτε μου τρία πράγματα που πρέπει να γίνουν στην πόλη.

– Από την Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να αρχίσει η παιδεία για τη συλλογική συνείδηση. Προσπαθούν, δεν λέω, αλλά πώς να κάνουν ζάφτι όλον αυτόν τον δήμο και τόσο κόσμο; Πρέπει να τους δοθεί δύναμη διοίκησης και οικονομική ανεξαρτησία, ώστε να εκπαιδεύσουν τους πολίτες. Σήμερα στην πόλη δεν έχεις πού να περπατήσεις. Και οι λίγοι χώροι γίνονται πάρκινγκ. Θα έπρεπε τα κόμματα να ομονοούν στην εκλογή δημάρχων. Τώρα, κάθε τοπικός άρχοντας σε όλη τη χώρα έχει στήσει το δικό του μαγαζί. Σαφώς στις πολιτικές υπάρχουν διαφορές, αλλά στα θέματα, υγείας, παιδείας, αυτοδιοίκησης πρέπει να συμφωνήσουν μεταξύ τους.

– Την ίδια εντύπωση έχετε και για τον χώρο της τέχνης; Το ελληνικό τραγούδι σαν τι μοιάζει σήμερα;

– Παραμένει σε αμηχανία. Η αγορά είναι ισοπεδωμένη, η δισκογραφία τελειωμένη, ο κόσμος δεν αντιδρά με συνείδηση στις ανεξάρτητες παραγωγές, ενώ πρέπει να υποστηρίξει τους αγαπημένους του καλλιτέχνες: τους αγαπημένους του συγγραφείς, ηθοποιούς κ.λπ. Από την άλλη πλευρά, βλέπω μερικές φορές πως, όταν πρόκειται για ντιχτιρντί, μια χαρά το υποστηρίζει.

– Υπάρχουν πίστες που λειτουργούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα γύρω μας...

– Νομίζω ότι άρχισε μια μεγάλη κόντρα της ευτέλειας απέναντι σε ό,τι έχει υπογραφή και αξία. Οι κανονικοί άνθρωποι χρειάζονται και τη διασκέδαση και την καλοπέραση, χρειάζονται, όμως, και την ησυχία και την περίσκεψη.

– Πάντα υπήρχε αυτό που περιγράφετε, απλώς με άλλο όνομα.

– Πάντα υπήρχε, αλλά παλιότερα υποχωρούσε η ευτέλεια μπροστά στο κύρος, υπήρχε, δηλαδή, μια μικρή ντροπή. Για πολλά χρόνια ήρθαν τα πράγματα τούμπα. Επικράτησε ο λαϊκισμός. Το «ξέρεις ποιος είμαι ’γω». Ενώ από την άλλη βάρυνε πολύ και η ξιπασιά του κουλτουριάρικου. Ας βρούμε, επιτέλους, μια μέση κατάσταση. Τη χρειαζόμαστε.

Για Κεντροαριστερά και Χρυσή Αυγή

– Πώς σας φαίνεται η συζήτηση για την ανασύσταση της Κεντροαριστεράς;

– Με στενοχωρεί σαν βλέπω ότι καθένας θέλει να κάνει το μαγαζάκι του. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Η Αριστερά θα έπρεπε να είναι ένα πράγμα. Δεν με ενδιαφέρει το μπαϊράκι του καθενός, όπως είναι φανερό ότι δεν ενδιαφέρει τον ελληνικό λαό. Μην ξεχνάμε ότι σε όλη την Ευρώπη εξαπλώθηκε μια Αριστερά με το πρόσχημα του Σοσιαλισμού. Από τη δεκαετία του ’80 απλώθηκε ένας σοσιαλιστικός αέρας στον οποίο όλοι αντιδράσαμε θετικά, αλλά μετά πήγε αλλού. Είναι τραγική η εικόνα στην Ελλάδα, το να ανοίγουν διαρκώς μαγαζάκια δεν κάνει καλό. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν, ενώ καίγεται το σπίτι μας.

– Πώς σας φαίνεται η ελληνική σχιζοφρενική πιθανότητα η Χρυσή Αυγή, στην περίπτωση που δεν απαγορευτεί ως εγκληματική οργάνωση, να έχει υψηλό ποσοστό στις δημοτικές εκλογές;

– Το μόρφωμα αυτό υπήρχε πάντα με άλλα ονόματα. Υπήρχε σαν τραμπουκισμός, σαν χούντα, σαν ΕΠΕΝ, υπήρχε όμως και στα γήπεδα, υπήρχε στη νύχτα, υπήρχε σαν «Αυριανή». Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η κατάπληξη των Μέσων Ενημέρωσης και της ελληνικής κοινωνίας. Τόσο κοντή μνήμη έχουμε; Υπήρχε πάντα συντηρητισμός και αγραμματοσύνη. Κάποιοι είναι υπεύθυνοι για την έλλειψη παιδείας.

​​Η Δήμητρα Γαλάνη εμφανίζεται 6 & 13 Φεβρουαρίου στο Passport  (Καραΐσκου 119, πλατεία Κοραή, Πειραιάς
τηλ. 210-42.96.401).