Οι βιαστές κυκλοφορούν αναμεσά μας: Μήπως φταίει το νερό που πίνουμε; - Ο χημικός ευνουχισμός και το «τσιπάρισμα»

Γράφει ο Γιώργος Γάκης

Παρακολουθώντας την επικαιρότητα βλέπουμε καθημερινά ειδήσεις για βιαστές, για ανθρώπους της διπλανής πόρτας και όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα.

Άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας, που μπαίνουν στα σπίτια και αναλαμβάνουν να διδάξουν τα παιδιά μας με διαφορετικές ιδιότητες, είτε ως προπονητές όπως ο 44χρονος με τη σχολή τέα κβο ντό, είτε ο 66χρονος λυράρης, ο 78χρονος «ξανθός μάγος» ταχυδακτυλουργός σε εκατοντάδες παιδικά πάρτι, είτε ο δάσκαλος που θώπευε την μαθήτρια μέσα στο σχολείο, στο ολοήμερο.

Αυτά όλα την εβδομάδα που μας πέρασε.

Να συνεχίσω; Να θυμηθούμε την υπόθεση του Κολωνού, να πάμε στην Ελένη Τοπαλούδη, την Καρολάιν, την Γαρυφαλλιά, τη Δώρα, τη Νεκταρία τις τόσες γυναικοκτονίες από τους «σφίχτερμαν» τους «μάτσο» άνδρες.

Pixabay

Τρέχει λοιπόν κάτι;

Μήπως έχει κάτι το νερό που πίνουμε;

Όχι, το νερό είναι μια χαρά.

Αντίστοιχα περιστατικά είχαμε και στο παρελθόν. Δεν τους δίναμε σημασία; Περνούσαν στα ψιλά (κακώς), δεν μιλούσαν τα θύματα;

Κάποιο απ’ όλα αυτά και όλα μαζί.

Υπήρχαν και στο παρελθόν. Ειδικά στις μικρές, τοπικές κοινωνίες, δεν ήταν λίγοι αυτοί που γνώριζαν, αλλά δεν μιλούσαν.

Αυτό που έχει αλλάξει και είναι κέρδος για μία σύγχρονη κοινωνία είναι το γεγονός ότι πλέον «μιλάνε τα θύματα» και ταυτόχρονα η πολιτεία «ακούει» με προσοχή.

Δεν φοβούνται, δεν φταίνε φυσικά αυτά – μία παλιού τύπου νοοτροπία της ενοχής – και βέβαια από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι στην Αστυνομίας, ειδικοί άνθρωποι να τα  ακούσουν να τα στηρίζουν. Και αυτό είναι πρόοδος.

Τα θύματα είναι ήρωες. Χρειάζεται πολύ δύναμη τόσο από τα ίδια τα παιδιά, αλλά τεράστια υποστήριξη από το περιβάλλον τους.

Τα σχεδόν καθημερινά γεγονότα δείχνουν ότι «ανοίγουν τα στόματα», όμως χρειαζόμαστε «μέτρα πρόληψης» και σύγχρονες τιμωρίες.

Στα «μέτρα πρόληψης» (ίσως αδόκιμος όρος αλλά θα καταλάβετε τι εννοούμε) είναι η ενημέρωση των παιδιών για το που είναι τα όρια της «αγάπης» συγγενών, γνωστών, φίλων και αγνώστων, αλλά και τι πρέπει να κάνουν τα παιδιά σε μία τέτοια περίπτωση.

Για το τέλος αφήσαμε την τιμωρία των δραστών.

Pixabay

Εδώ είμαστε πίσω. Όχι σε επίπεδο μεγέθους ποινών, αλλά σε επίπεδο εκσυγχρονισμού του τρόπου αντιμετώπισης των βιαστών, των κακοποιητών.

Σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ υπάρχει ο χημικός ευνουχισμός ως ποινή. Μήπως πρέπει να το δούμε και στην Ελλάδα;

Ακόμα την τελευταία εβδομάδα μάθαμε ονόματα και είδαμε τα πρόσωπα τόσο του προπονητή του τάε κβο ντό στην Ηλιούπολη, όσο και του «ξανθού μάγου» του ταχυδακτυλουργού στη Θεσσαλονίκη.

Οκ, ο εισαγγελέας έδωσε την άδεια για να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία, θα τους θυμόμαστε όμως σε 5, 10, ή 15 χρόνια που θα βγούνε από την φυλακή;

Μήπως κάνουν το ίδιο με το που θα βγούνε;

Η τιμωρία δεν πρέπει να λειτουργεί και αποτρεπτικά;

Για όλους αυτούς τους λόγους μία σύγχρονη κοινωνία πρέπει να εξελίσσεται.

Λύση λοιπόν και το «τσιπάρισμα». Καθένας από αυτούς τους βιαστές-κακοποιητές να έχει ένα «τσιπάκι» και να χτυπάει σε όλους μας μέσω μιας εφαρμογής.

Για να γνωρίζουμε ποιος είναι δίπλα μας.

Χημικός ευνουχισμός και «τσιπάρισμα» λοιπόν.