Η καρδιά της Αιμιλίας 10 ετών με συγγενή καρδιοπάθεια χτυπούσε καιρό με μοναδικό όνειρο το Παρίσι - Έγινε πραγματικότητα !

Η Αιμιλία έχει όνειρο της ζωής της να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι στη Disneyland Paris. Μπορεί να αποτελεί το όνειρο πολλών παιδιών, ωστόσο για κάποια από αυτά έχει ιδιαίτερη σημασία. Δίνει δύναμη και θάρρος να συνεχίσουν τον Γολγοθά και να βγουν νικητές στη μάχη με τη ζωή. 

Έτσι, λοιπόν, και η Αιμιλία, ήθελε να συναντήσει τις αγαπημένες της πριγκίπισσες και να ζήσει το παραμύθι. Δυο μήνες πριν ξεκίνησε να φτιάχνει τις βαλίτσες της για το ταξίδι των ονείρων της. Ήθελε να είναι σίγουρη ότι θα έχει μαζί της όλα όσα χρειάζεται. Έβλεπε το ταξίδι στον ύπνο της σχεδόν κάθε βράδυ.

Ας αφήσουμε όμως καλύτερα τη μητέρα της να μας διηγηθεί την εμπειρία τους από το ταξίδι της ευχής της Αιμιλίας:

«Είναι πολλά που θέλω να πω, αλλά δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις. Τα συναισθήματα έντονα και ανάμεικτα. Κάθε οικογένεια που καλείται να περάσει αυτόν τον Γολγοθά σαφώς δεν είναι προετοιμασμένη. Ποτέ δεν είναι έτοιμος ένας γονιός να ακούσει ότι το παιδί του έχει κάτι σοβαρό και δυστυχώς πολλές φορές, μη θεραπεύσιμο. Πέφτεις στα πατώματα, αναρωτιέσαι, γιατί να συμβεί αυτό στο δικό σου το παιδί. Θέλεις να σταθείς μπροστά στον Θεό και να ανταλλάξεις την ζωή σου με την δική του. Δεν σε νοιάζει, σκέφτεσαι να ζήσει το παιδί σου και ας μην είσαι δίπλα του, αρκεί να ζήσει… ευνουχίζεται η παιδικότητά τους, δεν είναι δίκαιο, δυστυχώς τίποτα δεν είναι δίκαιο. Όταν συνειδητοποιήσεις ότι αυτό δεν γίνεται, αναβλύζει από μέσα σου μια τεράστια δύναμη, σαν τον δράκο που ετοιμάζεται να φτύσει φωτιά. Λες, θα το περάσουμε, θα νικήσουμε! Άλλες φορές τα καταφέρνεις και άλλες όχι. Δεν υπάρχουν λόγια, κλαις κρυφά, μην δει κανείς ότι είσαι αδύναμη, ότι λυγίζεις. Και κάπου εδώ έρχεται το Make-A–Wish… Δίνει χαρά στις καρδούλες των παιδιών, λάμψη στο πρόσωπό τους, ελπίδα σ’ εμάς, ότι γίνονται θαύματα. Μακρύ το σεντόνι αλλά ήθελα να πω ένα μεγάλο και ταπεινό ευχαριστώ σε όλους εσάς που το κάνετε πραγματικότητα. Ευχαριστώ που ανάψατε την σπίθα της ελπίδας. Ευχαριστώ που μας κάνετε έστω και λίγο να ξεχάσουμε!

Ταπεινά και ειλικρινά, Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!»