Η topwoman φαρμακοβιομήχανος Τζούλια Τσέτη γράφει για τα ντεσιμπέλ απογείωσης διώροφου μπόινγκ στη Μύκονο : «Άντε, κυρά μου, αμ και βιομήχανος αμ και παραπονιέσαι»

Τα θαύματα στην Ελλάδα διαρκούν τρεις ημέρες, τα δε μεγάλα, πέντε… Μια φράση που άκουγα από μικρή και που τα ‘φερε έτσι η ζωή ώστε να την πιστοποιώ συχνά-πυκνά. Εχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία, λέει το ρομαντικό τραγουδάκι. Η πρώτη πανσέληνος του Αυγούστου. Πλησιάζει το ξημέρωμα κι εγώ αποφασίζω να γράψω ένα άρθρο με παράκληση προς την «Καθημερινή» να το δημοσιεύσει.

Στην «Καθημερινή», η οποία πρώτη και πρωτοσέλιδα σήκωσε ψηλά το θέμα της Μυκόνου και των παρανομιών που γίνονται με πρόχειρες ή και μόνιμες κατασκευές στις παραλίες. Τα μπαρ της Μυκόνου, τα νυχτερινά της κέντρα, η εν γένει ζωή συνεχίζει να φέρνει τζίρους εκατομμυρίων. Το νησί που έγινε ξακουστό σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου υποφέρει πλέον από πολλές ασθένειες, μία εκ των οποίων το αυτοάνοσο της αυτοκαταστροφής.

Σας μιλώ με πολλαπλές ιδιότητες· της φαρμακοποιού που σπούδασε αυτό που αγαπούσε, της ιδιοκτήτριας μιας από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες στην Ελλάδα και της συνεπούς επισκέπτριας του νησιού ως καλοκαιρινής διεξόδου εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες.

Γράφει η Τζούλια Τσέτη

Οχι από κάποιου είδους ανόητη φιλαυτία ή προσπάθεια συμμετοχής στην κοσμική του ζωή – αυτό άλλωστε φαίνεται και από το πού επέλεξα να χτίσω το σπίτι μου. Σε μια περιοχή που απέχει από τα κέντρα της λεγόμενης «ιν» μυκονιάτικης κοινωνίας. Ερχομαι στη Μύκονο για τις ωραίες παραλίες της, την κυκλαδίτικη ξεχωριστή ομορφιά της, την ηρεμία που απολάμβανα σε μια περιοχή όπου άκουγες μόνο πουλιά και τζιτζίκια το πρωί, γρύλους και θροΐσματα δέντρων το βράδυ.

Το όνειρο, όμως, τελειώνει γρήγορα, εκτός εάν μετατρέπεται σε εφιάλτη οπότε διαρκεί πολύ. Απέχει περίπου τρία χιλιόμετρα από το σπίτι μου ο νυχτερινός εφιάλτης. Χτίστηκε σε ζώνη κόκκινη όπως τη λένε, δηλαδή εκεί όπου δεν θα επιτρεπόταν να χτιστεί οτιδήποτε. Εβαλε και τα μεγάλα του ηχεία και με τη βοήθεια της νυχτερινής σιγαλιάς σκορπάει τις μουσικές του νότες σε ντεσιμπέλ απογείωσης διώροφου Μπόινγκ. Μα τρία χιλιόμετρα μακριά, θα πει κάποιος, είναι πολλά. Σαν να είναι δίπλα σου. Και θα μου πει κάποιος άλλος που έφτασε το διάβασμά του ώς εδώ, «άντε, κυρά μου, φύγε, που αμ και βιομήχανος αμ και παραπονιέσαι»…

Διότι γνωρίζετε, άλλωστε, πως στην πατρίδα μας πάντοτε περί άλλα τυρβάζουμε. Εγώ όμως θα επιμείνω όπως επέμεινα και στο δικαστήριο, που από κατήγορος βρέθηκα κατηγορούμενη. Στην ωραία Ερμούπολη της Σύρου, όπου και το διοικητικό κέντρο των Κυκλάδων. Κατηγορούμενη για ψευδή καταμήνυση, καθώς καλώντας την αστυνομία να πιστοποιήσει το αδύνατον του να ησυχάσει και να κοιμηθεί κανείς σε ώρες νομίμου κοινής ησυχίας, όλως τυχαίως, αφικνουμένης της αστυνομίας που θα έγραφε και ο Μποστ, χαμήλωνε η μουσική. Και μετά σου λένε να μην πιστεύεις στις συμπτώσεις…

Με αθώωσε ο δικαστής, αλλά τι να το κάνεις, ο ύπνος μου δεν αποκαταστάθηκε, και όχι φυσικά γιατί νιώθω τύψεις συνειδήσεως. Οι επτακόσιοι και πλέον εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις μου ευχαρίστως θα σας το πιστοποιούσαν, είμαι βέβαιη.

Και γιατί τα θαύματα διαρκούν λίγο, όπως γράφω στην αρχή; Διότι μόλις σταμάτησαν η «Καθημερινή» και τα άλλα ΜΜΕ να ασχολούνται με τη Μύκονο, το νησί επανήλθε στην πρότερη «κανονικότητά του». Ετσι σας τα γράφω για να ξεδώσω κάπου. Και ίσως τα δημοσιεύσετε…

Η κ. Ιουλία Τσέτη είναι εκ των ιδιοκτητών της φαρμακοβιομηχανίας Unipharma. Φαρμακοποιός η ίδια και άυπνη όταν έγραφε το άρθρο αυτό.