Ματθαίος Γιωσαφάτ on camera: Ο έρωτας κρατάει έναν χρόνο - Τα προβλήματα της "αγίας ελληνικής οικογένειας" ξεκινάνε από την υποτίμηση της γυναίκας

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ επεκτάθηκε πέρα από τη συγγραφική του δραστηριότητα. Αφιέρωσε πάνω από είκοσι πέντε χρόνια στην εργασία του σε επιτροπές του Υπουργείου Υγείας, με ειδίκευση στην παιδοψυχιατρική. Μια από τις σημαντικές του υπερασπιστικές ενέργειες ήταν η εφαρμογή της υποχρεωτικής άδειας ενός έτους για τις μητέρες στο δημόσιο τομέα. 

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ γεννήθηκε σε οικογένεια ρωμαιοεβραϊκής καταγωγής στην Κατερίνη, ο Γιωσαφάτ συνέχισε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1963. Αργότερα απέκτησε τα προσόντα του ως νευρολόγος-ψυχίατρος το 1967. Η αναζήτηση της γνώσης τον οδήγησε στο Λονδίνο, όπου διέμεινε μέχρι το 1982. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του, απέκτησε πολλαπλά διπλώματα ψυχιατρικής και παιδοψυχιατρικής, τα οποία οδήγησαν στο διορισμό του ως διευθυντή του Κέντρου Παιδικής και Οικογενειακής Ψυχιατρικής της Εθνικής Υπηρεσίας Υγείας στο Finchley του Λονδίνου. Μοιράστηκε τις γνώσεις του ως επίκουρος καθηγητής στο Κέντρο Tavistock και στο Ιατρικό Μεταπτυχιακό Κέντρο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου.

Επιπλέον, υποβλήθηκε σε αυστηρή εκπαίδευση στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία διάρκειας πέντε ετών και έλαβε τετραετή εκπαίδευση στην ομαδική ανάλυση και την οικογενειακή θεραπεία. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, ανέλαβε το ρόλο του διευθυντή στο Παιδοψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής.Ο Γιωσαφάτ υπήρξε συνιδρυτής της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχανάλυσης και Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας, ενός οργανισμού αφιερωμένου στην ατομική ψυχανάλυση και την ψυχαναλυτική θεραπεία. Συνέβαλε επίσης καθοριστικά στην ίδρυση της Ελληνικής Εταιρείας Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας, διατελώντας πρόεδρός της και επικεφαλής του εκπαιδευτικού της ινστιτούτου.

Ματθαίος Γιωσαφάτ: Οι σκληρές αλήθειες για τη σύγχρονη ελληνική οικογένεια

1.«Συνήθως οι λόγοι που επικαλούμαστε για να εξηγήσουμε γιατί ερωτευτήκαμε ή και παντρευτήκαμε τον άνθρωπο που είναι δίπλα μας είναι προφανείς και κατανοητοί από το κοινωνικό πλαίσιο: ο χαρακτήρας, η μόρφωση, η εξωτερική εμφάνιση, η σεξουαλική επαφή, λόγοι οικονομικοί ή και κοινωνικοί.»

2.«Ο έρωτας κρατάει το πολύ ένα χρόνο. Ο ανακλητικός έρωτας, ο πρώτος για τον οποίο μιλήσαμε, που δεν είναι τόσο έντονος αρχικά, ωριμάζει σιγά σιγά. Αρχίζει ο ένας να ερωτεύεται τον άλλο με το χρόνο που του αφιερώνει και τον γνωρίζει. Αυτόν λέω εγώ πραγματικό έρωτα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο άλλος είναι κάτι εξαιρετικό για μένα, γιατί με έπεισε και τον έπεισα γι αυτό.»

3.« Τα προβλήματα της «αγίας ελληνικής οικογένειας» ξεκινούν από την υποβάθμιση της γυναίκας. Παλιότερα οι άνδρες την έδερναν, την υποτιμούσαν ή την απατούσαν. Ήταν υποτακτική και δεν είχε ανεξαρτησία. Έτσι, η μητέρα γινόταν προβληματική. Γι’ αυτό βλέπουμε πολλούς νέους, ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, να μένουν με τη μητέρα τους. Είναι ο προστάτης-γιος.»

4.Ο γάμος είναι μία από τις σημαντικότερες αιτίες της χρόνιας κατάθλιψης. Το 80% των ζευγαριών στην Ελλάδα δεν τα πάνε καλά, το 50% χωρίζουν, το 30% δεν χωρίζουν για κοινωνικο-οικονομικούς λόγους, το 20% είναι σε σχετικά καλό επίπεδο και μόνο το 5%-10% είναι πραγματικά ευτυχισμένοι. Επομένως, η πλειονότητα των σχέσεων είναι ψεύτικες και βολεμένες. Δεν βρήκαν ποτέ το ιδανικό.»

5.«Ο θάνατος με απασχολεί από την ημέρα που γεννήθηκα. Αυτό που με τρομάζει είναι η ανυπαρξία. Αλλά, μεγαλώνοντας, μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με το φυσικό τέλος.», όπως αναφέρει το awaken.

6.«Δεν πιστεύω στον Θεό, αλλά είμαι θρησκευτικός άνθρωπος, με την έννοια ότι συνεχώς αναζητώ την προέλευση του κόσμου, όπως και απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου. Ζούμε, πλέον, στην εποχή των παράλληλων συμπάντων. Άρα, πώς μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχει Θεός με τόσες θρησκείες; Μακάρι να υπήρχε!»

7.«Η ζωή μας είναι δύο ειδών: η συνειδητή και η ασυνείδητη. Είναι σύντομη, μία και μοναδική. Ευτυχία δεν υπάρχει, παρά μόνο στιγμές ευδαιμονίας. Καλό, λοιπόν, θα ήταν οι άνθρωποι να στρέφονται στις πραγματικές αιτίες της δυστυχίας τους. Είναι πρώτιστο να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα μας. Να έχουμε το γνώθι σαυτόν αλλά και να ακολουθούμε το γνωμικό που λέει «βίος μη γνωτός, ου βιωτός», δηλαδή είναι σαν να μη ζεις αν δεν καταλαβαίνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου. Γι’ αυτό και η ζωή με έχει διδάξει ότι αν δεν αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό, δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσεις τους άλλους γύρω σου.»