Στέλιος Σοφιανός: Ο Μεγάλος Περίπατος έχει προ πολλού «καεί» στη συνείδηση του κόσμου - Και από ό,τι αποδείχθηκε, μαζί «κάηκε» και ο Μπακογιάννης

Ως γέννημα θρέμμα Αθηναίος οφείλω να πω ότι δεν θυμάμαι ποτέ την πόλη τόσο καθαρή όσο τη βλέπω και τη ζω τα χρόνια της δημαρχίας του Κώστα Μπακογιάννη. Η αποκομιδή των απορριμμάτων είναι συχνή και πάντως τακτική, τα συνεργεία καθαρισμού κάνουν λαμπίκο δρόμους και πεζόδρομους, το δε Κέντρο, παρά (ή και λόγω;) την επιβάρυνση από αριθμό τουριστών που ποτέ δεν έχει ξαναδεί η πόλη, παραμένει τις περισσότερες ώρες σε αρκετά καλή κατάσταση.

Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός στο protagon.gr

Οι κακές γλώσσες, που πάντα βγαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις, λένε ότι αυτό οφείλεται στο ότι μόλις ο (απερχόμενος πλέον) δήμαρχος είχε αναλάβει, το 2019, είχε και την καλή τύχη να παραλάβει σύγχρονο εξοπλισμό που είχε παραγγελθεί επί θητείας Γιώργου Καμίνη. Και αυτό να ισχύει, μπράβο του Μπακογιάννη και των συνεργατών του, που τα αξιοποίησαν προς όφελος της πόλης και των ανθρώπων της. Δεν είναι αυτονόητο…

Ως Αθηναίος δεν θυμάμαι επίσης ποτέ να έχει γίνει τόσο αρνητικός θόρυβος για ένα έργο. Αναφέρομαι βεβαίως στον περιβόητο «Μεγάλο Περίπατο», που επί χρόνια ήταν μια μεγάλη τρύπα στην καρδιά της πόλης. Δικαιολογημένος και καθολικός ο θόρυβος, ακόμη και αν σήμερα διασχίζουμε με ευχαρίστηση τα νέα, φαρδιά και «πράσινα» πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου.

Το έργο, αν δεν το γνωρίζετε, παραδόθηκε προς χρήση λίγες ημέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές. Χωρίς εγκαίνια, χωρίς τυμπανοκρουσίες (κάποιοι εδώ επέδειξαν, τουλάχιστον, ενσυναίσθηση…) και χωρίς να υπάρχει επαρκής χρόνος ώστε οι δημότες να το πληροφορηθούν, να το δουν, να το περπατήσουν και να κρίνουν οι ίδιοι αν αυτό που βλέπουν, άξιζε όλα αυτό που πέρασαν.

Γρήγορη απάντηση: Δεν…

Ετσι και αλλιώς, όμως, ο Μεγάλος Περίπατος έχει προ πολλού «καεί» στη συνείδηση του κόσμου. Και από ό,τι αποδείχθηκε, μαζί «κάηκε» και ο Μπακογιάννης. Ο οποίος δεν κατάφερε να κινητοποιήσει ούτε καν τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας στα όρια του κάστρου της Α’ Αθηνών (αντίθετα με τον επίστρατο Νίκο Χαρδαλιά, που στην Περιφέρεια πέτυχε ποσοστό καλύτερο από της Νέας Δημοκρατίας στις πρόσφατες εθνικές εκλογές). Και πώς να ξεσηκώσει τους νεοδημοκράτες ο Μπακογιάννης; Πολλοί από αυτούς είχαν βγει στα κάγκελα τα προηγούμενα χρόνια με το φιάσκο του έργου. Πιθανότατα να είναι οι ίδιοι που έθρεψαν την αποχή-ρεκόρ και στους δύο γύρους.

Ηταν και άτυχος ο απερχόμενος δήμαρχος Αθηναίων. Αν απέναντί του στον β’ γύρο είχε τον επίσημο υποψήφιο του ΣΥΡΙΖΑ (όποιος και αν ήταν αυτός), πόσο μάλλον του ΚΚΕ, θα πετύχαινε λογικά μεγαλύτερη συσπείρωση, ικανή να τον κρατήσει για πέντε ακόμη χρόνια στον θώκο. Για λίγες ψήφους, όμως, του έλαχε ο φρέσκος στην πολιτική επιστήμονας και τεχνοκράτης Χάρης Δούκας. Στον οποίο το ΠΑΣΟΚ και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί, με εκσυγχρονιστικό και οικολογικό προφίλ, είδαν μια ευκαιρία να προτείνουν και να στηρίξουν κάτι νέο και διαφορετικό. Που, χωρίς πολλά πολλά, κέρδισε και την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στον τελικό της Κυριακής.

Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία. Μια ιστορία με πολλές διδαχές, για όποιον θέλει να μαθαίνει, ένθεν κακείθεν… Δεν γνωρίζω αν ο Κώστας Μπακογιάννης είναι ανάμεσά τους, αλλά σίγουρα (μας έχει δείξει ότι) είναι ο θείος του, πρωθυπουργός της χώρας. Του οποίου η πολιτική κυριαρχία δεν αμφισβητείται προς το παρόν. Ομως, όπως αποδείχθηκε και στο διάστημα Ιουλίου – Οκτωβρίου, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν πολύ γρήγορα. Και σε αυτό, παίζουν ρόλο και τα πρόσωπα. Τα δικά μας, αλλά και των άλλων.

ΥΓ.: Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς στον Μπακογιάννη, αλλά «βλάκα» δεν τον λες… Δεν ήταν, απαραίτητα, λάθος του το debate με τον Δούκα. Προφανώς ο απερχόμενος δήμαρχος είχε στα χέρια του ευρήματα από έρευνες της κοινής γνώμης και προσπάθησε να «το γυρίσει». Δεν πρόλαβε.