Σωτήρης Τσαφούλιας: "Είμαι πολύ "μούχλας" δεν βγαίνω - Στα Ψαρά μου αρέσει να περπατάω στην παραλία" (βίντεο)

Ο γνωστός σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή Πρωΐαν σε εΐδον και μίλησε για την σκηνοθετική εμπειρία του, το Έτερος εγώ, αλλά και την προσωπική του ζωή.

Για το Έτερος εγώ τόνισε: «Είναι ομαδική δουλειά και το πιστεύω αυτό γιατί όταν δώσεις χώρο στους ανθρώπους να αισθανθούν άνετα σου δίνουν σκέψεις και ενέργεια που βελτιώνουν κατά πολύ μια σκηνοθεσία. Συνήθως είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου. Είμαι δύσκολος άνθρωπος και αυτό το δέχονται περισσότερο οι δικοί μου άνθρωποι».

«Όπως λέω συχνά οι επιτυχίες μας, μας κλειδώνουν και μας φυλακίζουν. Ενώ οι αποτυχίες σε πεισμώνουν και πας παρακάτω. Το σενάριο του Έτερος εγώ το διόρθωσα 21 φορές γιατί κάθε φορά που το διαβάζεις βρίσκεις κενά και αδυναμίες».

Αναφερόμενος στην προσωπική του ζωή και την αναγνώριση της νέας γενιάς μέσα από τις έφηβες κόρες του, είπε:

«Για το κοντινό μου περιβάλλον είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος, έχω παραξενιές. Είμαι πολύ μούχλας, δηλαδή βγαίνω δύσκολα από το σπίτι για βόλτες. Το καλοκαίρι πάω στα Ψαρά από όπου κατάγομαι και ειδικά τελευταία κατα απαίτηση των κοριτσιών μου».

«Οι κόρες μου είναι έφηβες 16 και 13 ετών. Είναι πολύ πιο εξελιγμένες από εμένα, συζητάμε καμία φορά και μου λένε τους προβληματισμούς που εγώ άρχιζα να ψιλό ακουμπάω στα 25 μου. Είμαι πολύ αισιόδοξος για αυτή τη γενιά. Έχει μια ταχύτητα, δεν παραδέχονται αυθεντίες, δεν περνάει η απάντηση ”γιατί, γιατί έτσι το είπα εγώ”, δεν περνάει σε αυτή τη γενιά και έχουν άποψη. Εμάς φοβάμαι μην τους το χαλάσουμε. Το φαινόμενο της φασιστοειδούς γενιάς υπάρχει παντού και κάποιοι το εκμεταλλεύονται αυτό. Κάθε μέρα που περνάει χάνουμε το μέτρο και μια ελευθερία».

«Η Ελλάδα πάντα είχε μια αγωνία να μην την πουν ρατσίστρια που γινόταν ρατσίστρια με τους ίδιους τους Έλληνες ή με άλλες ομάδες ανθρώπων. Αυτός που μισεί τους ρατσιστές είναι ρατσιστής; »

Συνέχισε: «Δεν θα μπορούσα να πω ότι έχω δεχτεί ρατσισμό, γιατί θα αδικούσα αυτούς που όντως το έχουν βιώσει. Στην είσοδο μου στο σινεμά έχω νιώσει ένα είδος επιθετικότητας που τη θεωρώ αυτοάμυνα στο κάτι καινούργιο που εισβάλει στο χώρο».