Ο Γιώργος Δουατζής για τα Media: Η «αξιοπρέπεια του πολίτη» σταδιακά καταρρακώνεται - Έπαψε η πολυφωνική πληροφόρηση για θέματα κοινωνίας, πολιτικής, περιβάλλοντος

Πανθομολογούμενο είναι ότι το επικυρίαρχο στοιχείο για τη δημιουργική λειτουργία του πολιτικού συστήματος είναι η ύπαρξη αντιπολίτευσης, η οποία με ουσιώδη άρθρωση πολιτικού λόγου, θα ελέγχει, θα κρίνει, θα στηρίζει, θα προτείνει, ώστε αυτή να είναι παραγωγική προς όφελος του συνόλου των πολιτών. Αυτό το αυτονόητο -όπως πολλά άλλα- δεν υπάρχει σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Παραλλήλως, κάτι ακόμα που έπαψε να είναι αυτονόητο στις μέρες μας είναι η πολυφωνική, κατά το δυνατόν αντικειμενική, πληροφόρηση από τα Μέσα Ενημέρωσης για όσα αφορούν κοινωνία, πολιτική, οικονομία, εργασιακά, περιβάλλον και πλείστα όσα.

Ο πλέον καλόπιστος παρατηρητής των πολιτικών δρώμενων θα διαπιστώσει ότι τα αυτονόητα δεν λειτουργούν ή υπολειτουργούν με δραματικές επιπτώσεις στη δημόσια ζωή του τόπου.

Βλέπουμε, με βάση τα στοιχεία, το διεθνές φαινόμενο της υπερσυγκέντρωσης πλούτου στους ελάχιστους να επισυμβαίνει και στη χώρα μας, σε βάρος των πολλών. Γνωρίζουν οι πολίτες από την καθημερινότητά τους -κι ας λένε άλλα οι αριθμοί που τείνουν να ευημερούν- ότι με τους πενιχρούς μισθούς, τις χαμηλές συντάξεις και την επιταχυνόμενη ακρίβεια, η ζωή μόνον αξιοπρεπής δεν είναι. Η αύξηση τιμών βασικών αγαθών και υπηρεσιών όπως τροφίμων, υπηρεσιών υγείας κ.ά. δυσχεραίνει ασφυκτικά την πλειονότητα των πολιτών.

Γράφει ο Γιώργος Δουατζής στη naftemporiki.gr

Μια μικρή απαρίθμηση των σηπτικών φαινομένων της δημόσιας ζωής, δίνει το στίγμα: Επισφαλές κράτος Δικαίου, μεγιστοποίηση της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών Υγείας, αισχροκέρδεια -που επιβάλλει τον… κρατικό παρεμβατισμό από νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση- συγκάλυψη ενόχων (Τέμπη κ.ά.), αγρότες που ασφυκτιούν, εκπαιδευτική κοινότητα σε αναβρασμό και πολλά άλλα. Οι τελευταίες κινητοποιήσεις δείχνουν μια κοινωνία που φαίνεται να αρχίζει (;) να αντιδρά στην τρώση της αξιοπρέπειάς της. Αλλά, η αντίδραση της κοινωνίας δεν μορφοποιείται σε αρθρωμένο πολιτικό λόγο από κάποιον αξιόπιστο φορέα. Ακόμα…

Τα Μέσα Ενημέρωσης για πρώτη, ίσως, φορά εμφανίζονται τόσο μονομερή υπέρ της κυβέρνησης. Τα τηλεοπτικά δίκτυα παραγεμίζουν τον χρόνο τους με τηλεοπτικά σκουπίδια, με εκπομπές που καλλιεργούν τα χαμηλότερα των ενστίκτων των τηλεθεατών, αυτά που χαρακτηρίζαμε ευτελή «πρωινάδικα» έχουν κατακλύσει τις τηλεοπτικές οθόνες. Διαπιστωμένη πλέον η προσπάθεια αποπροσανατολισμού με την «αξιοπρέπεια του πολίτη» σταδιακά να καταρρακώνεται. Ο τζόγος απλώνεται ανεξέλεγκτα σε υποτιθέμενες σοβαρές ενημερωτικές εκπομπές που δελεάζουν τους τηλεθεατές με… λαχεία, αυτοκίνητα, μετρητά. Οι εκπομπές πολιτισμού έχουν εξαφανιστεί σε όλα τα  ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα. Στη διαδικτυακή πραγματικότητα, η ανθρωποφαγία και οι παραπλανητικές ειδήσεις καλά κρατούν. Το τοπίο της ενημέρωσης όζει αποτροπιαστικά.

Εύλογο το ερώτημα. Αν υπήρχε ουσιαστική αντιπολίτευση θα υπήρχαν τόσα έντονα αρνητικά φαινόμενα στον δημόσιο χώρο; Ο έλεγχος του κυβερνητικού έργου θεσμικά ανήκει πρωτίστως στην αντιπολίτευση. Ο χώρος της ευρύτερης Κεντροαριστεράς θα μπορούσε να εκφράσει ιδεολογικοπολιτικά την αντιπολίτευση. Οι πολίτες παρακολουθούν αυτόν τον χώρο πολυδιασπασμένο, με πρόσωπα ανεπαρκή να διαγκωνίζονται «για την καρέκλα», να προτάσσουν το εγώ έναντι του εμείς. Και δυσκολεύονται να βρουν τι χωρίζει ιδεολογικά τα κομμάτια-κόμματα αυτού του παζλ, το οποίο δεν λέει να συγκροτηθεί σε σώμα, υπονομευμένο από προσωπικές φιλοδοξίες.

Οι δημοσκοπήσεις σε όλη την Ευρώπη καταγράφουν ραγδαία άνοδο της Ακροδεξιάς και δεν δείχνουν «το αυγό του φιδιού», αλλά το φίδι. Στη χώρα μας τα ακροδεξιά κόμματα αγγίζουν το 20% συνολικά στις προτιμήσεις ψηφοφόρων, οι οποίοι ξέχασαν τα όσα τραγικά έζησε ο τόπος, η ανθρωπότητα, από τον ναζισμό και τους εθνικοσοσιαλισμούς.

Κατά τα άλλα, ο κόσμος τρέχει, οι τεχνολογικές ανακαλύψεις καλπάζουν αλλάζοντας τη ζωή μας και η κοντόθωρη ματιά των ιθυνόντων της δημόσιας ζωής ρέπει προς ένα γκρίζο αν όχι μαύρο μέλλον. Δεν επιζητούν Μεσσίες οι πολίτες. Αξιόπιστη πολιτική πρόταση περιμένουν. Μόνον που η υπομονή τους εξαντλείται οριακά.