Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι κανενός - Δεν ανήκει σε κανένα στρατόπεδο - Αλλά στον εαυτό της - Στο βήμα την οδήγησαν ο πόνος & η τραγωδία

Στα κοινωνικά δίκτυα το όνομά της πρωτοστατεί στις τάσεις. Δικαίως. Οι ομιλίες της στο Ευρωκοινοβούλιο δεν είναι απλώς συγκινητικές, είναι διεγερτικές της σκέψης, σε προκαλούν να προβληματιστείς. Ασφαλώς τη θαυμάζεις. Βλέπεις σε αυτήν τον άνθρωπο που καταφέρνει να ελέγξει τον πιο βαθύ πόνο, τον πόνο της απώλειας του παιδιού του, και πάλλεται για ένα δίκιο που ξέρεις ότι δεν είναι μόνο δικό του. Είναι όλων. 

Αυτοί οι άνθρωποι έχασαν παιδιά και αγαπημένους στα Τέμπη, αλλά όλοι χάσαμε τον ύπνο μας. Μόνο αν αποδοθεί δικαιοσύνη θα τον ξαναβρούμε. Οπως και στο Μάτι, έτσι και στα Τέμπη σκεφτήκαμε αυτόματα ότι μπορεί το κακό να συνέβαινε σε μας. Και όχι, δεν είπαμε «καλά που δεν μας συνέβη». Είπαμε «γιατί συνέβη;». Αναρωτηθήκαμε σε τι χώρα ζούμε και μπορεί στα καλά καθούμενα να μας συμβεί κάτι τέτοιο, σε ένα ταξίδι ρουτίνας με το τρένο.

Η Μαρία Καρυστιανού, όπως και ο Παύλος Ασλανίδης και όλοι οι χαροκαμένοι γονείς που βγαίνουν μπροστά και μιλάνε, ψάχνοντας την αλήθεια και τα αίτια της τραγωδίας κάνοντας ενοχλητικές για την εξουσία ερωτήσεις, αμφισβητώντας και προκαλώντας, είναι φωνές με τις οποίες όλοι ταυτιζόμαστε. Γιατί η αμφισβήτηση, η ανασφάλεια και η καχυποψία είναι πλέον κομμάτι της ύπαρξής μας. Επιθυμούμε διακαώς να έχουμε εμπιστοσύνη στους θεσμούς, αλλά δεν μπορούμε.

Γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου στο protagon.gr

Σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο έλληνες πολίτες υπέγραψαν ψήφισμα που ζητά την άρση της βουλευτικής ασυλίας για τα πολιτικά πρόσωπα που εμπλέκονται στην υπόθεση. Η λέξη «συγκάλυψη» είναι η πρώτη που ακούς γύρω σου, στις παρέες, στα καφέ, στα τραπέζια, όταν η συζήτηση φτάνει στο συγκεκριμένο θέμα. Η πολιτική ευθύνη είναι, για τους περισσότερους, ένας ελέφαντας που θέλει να κρυφτεί πίσω από ένα δάχτυλο και δεν τα καταφέρνει. Είναι όλοι υπερβολικοί και συνωμοσιολόγοι; Δεν νομίζω. Είναι θύματα ενός πλαισίου που σε κάνει να χάνεις την εμπιστοσύνη σου, να αισθάνεσαι απροστάτευτος και γυμνός σε μια χώρα γεμάτη αγκάθια. 

Δεν συγκινεί μόνο εμάς η Μαρία Καρυστιανού, όλοι αναγνωρίζουν το δίκιο της. Η επιτροπή αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου ψήφισε υπέρ του να αφήσει ανοιχτή την αναφορά. Ο δρόμος της δικαίωσης για αυτή την υπόθεση θα ανοίξει πλέον και με τη βοήθεια των Ευρωπαίων. Μια ευχάριστη εξέλιξη, αλλά λυπηρή στη βάση της, γιατί εμπεριέχει τη διαπίστωση ότι ως έλληνας πολίτης νιώθεις την ανάγκη να προσφύγεις στην Ευρώπη για βοήθεια. 

Το ακόμα πιο λυπηρό, όμως, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι αρχίζουν να προκαλούν πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης: Με ποιον είναι η Μαρία Καρυστιανού; Με την Αριστερά ή με τη Δεξιά; Γιατί στεκόταν δίπλα της ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης; Τι προσπαθεί να πετύχει με τις ομιλίες της στο Ευρωκοινοβούλιο; Και μήπως ο απώτερος σκοπός της είναι να ξεκινήσει πολιτική καριέρα; 

Ολα τα παραπάνω είναι φράσεις που διαβάζεις στα κοινωνικά δίκτυα. Κάποιοι έκαναν την αρχή, αποδίδοντας στην Καρυστιανού πολιτικές αποχρώσεις, κάνοντας πολιτική αντιπαράθεση με αφορμή τον αγώνα που δίνει, προσπαθώντας να την τοποθετήσουν σε ένα στρατόπεδο. Και τοποθετώντας την εκεί, να υποβιβάσουν την προσπάθειά της, βάζοντας μπροστά την ταμπέλα μιας πολιτικής φιλοδοξίας που, ίσως, έχει. Αν δεν είναι αυτό ο ορισμός της μικρότητας, τότε τι είναι; 

Η Μαρία Καρυστιανού δεν ανήκει σε κανένα στρατόπεδο. Δεν ανήκει σε κανέναν. Ανήκει στον εαυτό της, που περνάει μέσα από την κόλαση μιας τρομερής απώλειας. Στο βήμα την οδήγησαν ο πόνος και η τραγωδία, αλλά και η ανασφάλεια που νιώθει απέναντι στους θεσμούς, όπως οι περισσότεροι έλληνες πολίτες. Το συμφέρον και η φιλοδοξία κινητοποιούν άλλους, που εργαλειοποιούν τα πρόσωπα και τις υποθέσεις προς όφελος της δικής τους μικροπολιτικής τοποθέτησης. 

Αυτό είναι κάτι που πρέπει να προσέξει και η άξια Μαρία Καρυστιανού. Το ότι μπαίνει τώρα στο κέντρο μιας διεκδίκησης που αρχίζει να παίρνει πολιτικές διαστάσεις και δημιουργεί μικροπολιτικές κόντρες, μόνο καλό δεν θα κάνει στον αγώνα της. Θα πρέπει και η ίδια να τον προστατεύσει από όσους επιθυμούν να τον βάλουν κάτω από μια πολιτική ταμπέλα, γιατί τώρα εμφανίζονται και αυτοί. Πάντα εμφανίζονται, θέλοντας να δώσουν σε έναν μεγάλο αγώνα τη δική τους απόχρωση.

Δεν υπάρχει καμία απόχρωση στον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση. Είναι αγώνας όλων μας.