Ο Αλέξης Παπαχελάς γράφει: Μια τραγωδία κοστίζει πολύ παραπάνω σε ένα γόνο πολιτικής οικογένειας - Η αίσθηση ιδιοκτησίας της εξουσίας προκαλεί οργή

Μια ολόκληρη εποχή της ελληνικής πολιτικής σκηνής τελειώνει. Πώς το καταλαβαίνει κανείς; Από το ποιοι φεύγουν από τη σκηνή και ποιοι έρχονται.

Σκεφθείτε για μια στιγμή πόσοι γόνοι μεγάλων πολιτικών οικογενειών είτε εγκατέλειψαν από μόνοι τους την πολιτική είτε τους εγκατέλειψαν οι ψηφοφόροι. Είτε βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση. Πριν από χρόνια απολάμβαναν, εκτός από τη σταθερή πελατεία, κάποιου είδους μονιμότητα. 

Όχι ότι δεν το πάλευαν καθημερινά, πόρτα πόρτα, κτίζοντας συμμαχίες και δίκτυα. Ή ότι δεν ήταν έτοιμοι να χειριστούν υποθέσεις του κράτους ή να μας εκπροσωπήσουν διεθνώς. Ιδίως αν τους συγκρίνει κανείς με τις επιλογές που θα μας προσφέρουν τα κόμματα στις ευρωεκλογές.

Ταυτόχρονα, όμως, είχαν μεγαλώσει με την αυτονόητη αίσθηση πως η πολιτική ήταν ένας μονόδρομος, πως δεν χρειάζονταν επαγγελματικό προσανατολισμό.

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς στην Καθημερινή

Στο πολιτικό μας Survivor, o Κυριάκος Μητσοτάκης είναι o μόνος απόγονος πολιτικής οικογενείας που αποτελεί εξαίρεση. Ισως γιατί εμφανίστηκε σαν αουτσάιντερ, ίσως γιατί ο κόσμος ένιωσε πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η αντισυστημικότητα χωρίς όρια.

Οι πολίτες έχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις και πολύ μικρότερη ανοχή απέναντι στους γόνους πολιτικών οικογενειών. Το παραμικρό ίχνος αλαζονείας ή η αίσθηση ιδιοκτησίας της εξουσίας προκαλεί οργή.

Το συμβόλαιο ανάμεσα στην παραδοσιακή ελληνική πολιτική τάξη και στην κοινωνία έσπασε με τη μεγάλη οικονομική κρίση. Ήλθαν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το να κουβαλάς στην πλάτη σου κάποιο πολιτικό franchise άρχισε να γίνεται από πλεονέκτημα τεράστιο μειονέκτημα.

Ίσως και άδικα σε ακραίες περιπτώσεις. Γιατί μια αποτυχία ή τραγωδία κοστίζει πολύ παραπάνω σε ένα γόνο από ό,τι στον no name πολιτικό. Είναι σαν να προσφέρονται σαν αλεξικέραυνα για τον θυμό ή Ιφιγένειες για πολιτική θυσία. Οι πολίτες έχουν πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις και πολύ μικρότερη ανοχή απέναντί τους. Το παραμικρό ίχνος αλαζονείας ή η αίσθηση ιδιοκτησίας της εξουσίας προκαλεί οργή.

Το εντυπωσιακό είναι πόσο διαφορετικά βλέπουν τα πράγματα η «πιάτσα» και η κοινωνία. Πριν από λίγα, ελάχιστα, χρόνια, θα άκουγες σε κάποιο «σαλόνι» πόσο πιθανό ήταν να γίνει πρωθυπουργός κάποιος από τους γόνους που σήμερα έχουν τσαλακωθεί πολιτικά, άλλοι πρόσκαιρα, άλλοι οριστικά. 

Όταν κάποιος απαντούσε «μα ξέρετε, υπάρχει και μια κοινωνία στη μέση», άκουγε πόσο καλές σπουδές έχει κάνει και πόσο ψηλά ήταν στις μετρήσεις ο οιονεί υποψήφιος για την πρωθυπουργία.

Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή. Οι πολίτες απεχθάνονται «κρατημένες καρέκλες» στην πρώτη σειρά.