Λίλα Σταμπούλογλου: Να πανηγυρίσουμε γιατί το 650 έγινε 830, σε4 χρόνια; «Η ζωή σταματάει στα μισά του μήνα» ακούς στο καφενείο & στα social

Ο κατώτατος μισθός αυξάνεται. Η είδηση παίζει τους τελευταίους μήνες παντού. Τα νούμερα ανεβοκατεβαίνουν στις οθόνες: από τα 780 ευρώ, στα 830 ευρώ. Οι ειδικοί εξηγούν αναλυτικά. 

«Μιλάμε για μια σωρευτική αύξηση κατά 28% από το 2019, όπου ο κατώτατος μισθός ήταν στα 650 ευρώ», ανακοίνωσε την 1η Απριλίου σε βίντεο στο Tik Tok και ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης. 

Για τον άνθρωπο που βρίσκεται στη βάση της μισθολογικής πυραμίδας, κάθε αύξηση είναι καλοδεχούμενη και απολύτως χρήσιμη. Γενικώς, αυτό ισχύει για κάθε εργαζόμενο που προσπαθεί να ζει με τέτοια έσοδα. Μπορεί να μην παίρνει τον κατώτατο, αλλά το πιθανότερο είναι ότι ο μισθός που παίρνει δεν του φτάνει. Και αυτό είναι το ζητούμενο, οι περισσότεροι πλέον βλέπουν στο πορτοφόλι τους να μπαίνουν ποσά που είναι κατώτερα των αναγκών, λιγοστά ώστε να ανταποκριθούν στο κόστος ζωής που έχει διαμορφώσει η εποχή. 

Γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου στο Protagon.gr

Πώς να τα βγάλεις πέρα με μερικά κατοστάρικα τα οποία προσεγγίζουν το χιλιάρικο ή το ξεπερνούν κατά λίγο στην καλύτερη περίπτωση, όταν οι τιμές των τροφίμων έχουν ανέβει, η βενζίνη κοντεύει να φτάσει στα δύο ευρώ το λίτρο και η ΔΕΗ έρχεται 200 ευρώ για ένα δυάρι; Πώς να φτιάξεις οικογένεια όταν το βρεφικό γάλα πωλείται από 32% έως 213% ακριβότερα σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Τώρα μπήκε πλαφόν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν παραμένει ακριβό για την πλειοψηφία των καταναλωτών.

Ακόμα και με τα μέτρα για μειώσεις των τιμών σε 3.000 προϊόντα, για τον εργαζόμενο ενός κατώτερου μισθού, το καλάθι του σούπερ μάρκετ δεν γεμίζει και πάλι. Η ακρίβεια πλήττει όλον τον κόσμο, θα ακούσεις να σου λέει ο δικηγόρος του διαβόλου. Ο πληθωρισμός είναι αγκάθι σε πολλές χώρες. Ναι, ισχύει, αλλά κατά μια διαβολική σύμπτωση, έχουμε τον υψηλότερο ρυθμό αύξησης στις τιμές των τροφίμων συγκριτικά με τον μέσο όρο της Ευρωζώνης και σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat. 

Να πανηγυρίσουμε για την αύξηση του 650 που έγινε 830, μέσα σε τέσσερα χρόνια; Μόνο να χαμογελάσουμε πικρά μπορούμε, μετρώντας τις ημέρες του μήνα με βάση αυτό που μας έμεινε στην τσέπη. Είναι το νέο ημερολόγιο, μια σύγχρονη μέτρηση της ζωής που ορίζεται από την έλλειψη επαρκούς εισοδήματος. Πίσω από τη χιουμοριστική φράση «Η ζωή σταματάει στα μισά του μήνα», την οποία ακούς από το καφενείο μέχρι τα κοινωνικά δίκτυα, κρύβεται η σκληρή αλήθεια του ανθρώπου του 21ου αιώνα. 

Για τους περισσότερους, το εισόδημα (ή η σύνταξη) εξανεμίζεται πριν τελειώσει ο μήνας. Και εκεί ξεκινά μια αντίστροφη μέτρηση της ζωής, εντελώς μακάβρια, αν τη δεις στη βάση της. Μετράς τον χρόνο να τελειώσει, για να φτάσει η πρώτη του επόμενου μήνα να ξαναδείς λεφτά στον λογαριασμό σου. Μέσα σε αυτό το διάστημα δεν ζεις ακριβώς, είναι σαν να αιωρείσαι σε κενό αέρος και κρατάς την αναπνοή σου μέχρι να προσγειωθείς στο έδαφος. Εκεί όπου θα βρεις ξανά την ισορροπία σου, για λίγο. Θα πληρώσεις ό,τι πρέπει να πληρώσεις σε υποχρεώσεις και θα νιώσεις τυχερός, αν σου έμεινε κάτι να πας μια βόλτα. 

Είναι αυτό ζωή; 

Περισσότερο με ριάλιτι επιβίωσης μοιάζει. Σίγουρα δεν είναι μια ζωή την οποία μπορείς να απολαύσεις, αλλά ένας βίος που σε κουράζει και κάνει τα νεύρα και την ψυχολογία σου σμπαράλια. «Είμαι πτώμα», «έχω εξαντληθεί», «τα έχω παίξει», οι φράσεις που ακούς πια από όλους. Ζούμε στην εποχή της «μεγάλης εξάντλησης», έγραφε στο περιοδικό «Time» η ψυχολόγος Εμιλι Μπαλεστέρος. Στρες και οικονομική ανασφάλεια, οι αιτίες. Και μια συνεχής προσπάθεια να ξεπεράσεις τα εμπόδια και να αποδώσεις, τη στιγμή που το μόνο που θα ήθελες είναι να πέσεις στο πάτωμα, σαν παιχνίδι που άδειασε η μπαταρία του. 

Η μπαταρία και το πορτοφόλι του. Αυτά τα δύο είναι πια συνδεδεμένα μεταξύ τους, σαν την αλυσίδα του ποδηλάτου με τη ρόδα του. Και πενήντα ευρώ επιπλέον στον κατώτατο μισθό δεν κάνουν τη διαφορά. Απλώς σου επιτρέπουν να πας μερικά μέτρα παρακάτω. Το θέμα είναι να τερματίσεις.