Αύγουστος Κορτώ: «το γράψιμο για μένα είναι σαν την ανατροφή ενός παιδιού: γεννιέται με την έμπνευση, αλλά αναπτύσσει δικό του χαρακτήρα»

«Η ιστορία μου αρχίζει από το τέλος - το δικό της και το δικό μου». Έτσι ξεκινά το "Βιβλίο της Κατερίνας", μιας γυναίκας που πάλεψε μια ζωή με την ψυχική αρρώστια, και που, αν νικήθηκε, έζησε και μεγαλούργησε ταπεινά χάρη στην αγάπη. Ο συγγραφέας του «Βιβλίου της Κατερίνας», Αύγουστος Κορτώ μιλά στην Μαριάννα Παπάκη και το culturenow.gr για τη λύτρωση της γραφής που αντικαθιστά κατά κάποιο τρόπο το… υποθετικό ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή!
 

 
Culturenow.gr: Πώς γεννήθηκε η ιδέα για «Το βιβλίο της Κατερίνας»; Πώς έρχεται κάθε φορά η έμπνευση και πώς εξελίσσεται η δημιουργική διαδικασία της συγγραφής;
Αύγουστος Κορτώ: Το συγκεκριμένο βιβλίο το κουβαλούσα μέσα μου χρόνια. Από κει κι έπειτα, το γράψιμο για μένα είναι σαν την ανατροφή ενός παιδιού: γεννιέται με την έμπνευση, αλλά όσο κι αν σου ανήκει ως δημιούργημα, συν τω χρόνω αναπτύσσει δικό του χαρακτήρα, κι ακολουθεί πορείες συχνά απρόβλεπτες.

Cul.N.: Το αυτοβιογραφικό στοιχείο κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στο έργο σας. Είναι σαν μια εξομολόγηση σε πολλούς μεν αλλά με διακριτικό και όχι ξεκάθαρο τρόπο;
Α.Κ.: Νομίζω πως κάθε βιβλίο – ακόμα κι ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας – αποκαλύπτει πολλά για τον συγγραφέα του. Στη δική μου περίπτωση, αυτή η διαρκής εξομολόγηση λειτουργεί λυτρωτικά – είναι σαν μια ατέλειωτη κουβέντα στο υποθετικό ντιβάνι ενός ψυχαναλυτή.

Cul.N.: Μας λέει η Κατερίνα: «Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός από αυτούς που θα το διαβάσουν». Μήπως αυτό ισχύει πάντα όμως με το καλλιτεχνικό μήνυμα και τον αποδέκτη του; Αυτός είναι ο στόχος και τι γίνεται με τον δημιουργό; Πληγώνεται και λυτρώνεται ταυτόχρονα;
Α.Κ.: Το Κατερινάκι και η ιστορία του είναι σαν ανοιχτή πληγή. Ωστόσο, πολλές πληγές πρέπει να μείνουν ανοιχτές για να επουλωθούν οριστικά.

Cul.N.: Η έκφραση μέσω της λογοτεχνίας και η έκφραση μέσω της δημοσιογραφίας. Απευθύνεστε στο ίδιο κοινό; Η ανάγκη για έκφραση τελικά είναι μία;
Α.Κ.: Ναι, κάθε μορφή γραφής για μένα εξυπηρετεί την ίδια λαχτάρα για μοίρασμα, για έμμεση κι ωστόσο μύχια επαφή.

Cul.N.: Ποιους σύγχρονους συγγραφείς θαυμάζετε;
Α.Κ.: Πολλούς, κυρίως της αγγλόφωνης λογοτεχνίας που διαβάζω περισσότερο: τον Φράνζεν, τον Ευγενίδη, την Άλι Σμιθ, τον Ντέιβιντ Μίτσελ… Κάθε τόσο πέφτω και σ’ έναν ακόμη χαρισματικό συγγραφέα που μου ανοίγει τα μάτια.

Cul.N.: Έχετε πει πως σημαντική επιρροή για «Βιβλίο των βίτσιων» ήταν ο ντε Σαντ. Για το «Βιβλίο της Κατερίνας»;
Α.Κ.: Η ψυχανάλυση και η πανίσχυρη κινητήριος δύναμη της νοσταλγίας.

Cul.N.: Θα γράφατε αυτή τη στιγμή κάτι καθαρά πολιτικό ή πιστεύετε πως το πολιτικό έχει γίνει της μόδας οπότε και θα το αποφεύγατε;
Α.Κ.: Δεν την κατέχω ούτε την κατανοώ την πολιτική, γι’ αυτό και πέρα από την άσκηση του εκλογικού μου δικαιώματος δεν την πλησιάζω, ούτε στα βιβλία ούτε στον δημόσιο λόγο μου.

Cul.N.: Πιστεύετε πως ο κόσμος μπορεί να αντιδράσει σε ό, τι του συμβαίνει κοινωνικά και οικονομικά αυτή την περίοδο ή οι αντιστάσεις έχουν καμφθεί από καιρό;
Α.Κ.: Η ανάγκη για δικαιοσύνη ποτέ δεν κάμπτεται. Μακάρι η κοινωνία που θα προκύψει απ’ τη σημερινή να είναι έστω και λίγο πιο ανθρώπινη.

Cul.N.: Υπάρχουν λύσεις κατά τη γνώμη σας;
Α.Κ.: Υπομονή κι επιμονή. Κάνουν θαύματα.

Cul.N.: Έχετε ήδη αρχίσει να επεξεργάζεστε την επόμενη ιδέα για το νέο σας  βιβλίο;
Α.Κ.: Πάντα κάτι γράφω, αν και σπανίως ξέρω πού θα με πάει.
 
Το μυθιστόρημα «Το Βιβλίο της Κατερίνας» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.