Η Λίλα Σταμπούλογλου αναρωτιέται: Να στείλω το παιδί μου στην κατασκήνωση – Η αναλογία παιδιών και προσωπικού είναι ένα προβληματικό σημείο

Ο πνιγμός ενός οκτάχρονου κοριτσιού σε κατασκήνωση της Χαλκιδικής έφερε με δυσάρεστο τρόπο στην επιφάνεια το θέμα των κατασκηνώσεων. Αρκετοί γονείς δεν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους κατασκήνωση. Για άλλους τόσους, όμως, είναι η απάντηση στην ερώτηση: τι θα κάνει το παιδί μου όλο το καλοκαίρι; 

Με δεδομένο ότι οι διακοπές έχουν συρρικνωθεί, αυτές οι δύο βδομάδες διακοπών που προσφέρουν οι κατασκηνώσεις, με μπάτζετ που ποικίλουν ώστε να τα αντέχει κάθε πορτοφόλι γονέα, είναι μια κάποια λύση. 

Και για πολλά παιδιά βέβαια, είναι μια αγαπημένη καλοκαιρινή συνήθεια. Και ταυτόχρονα, μια μικρή δόση ενηλικίωσης. 

Μια συνθήκη που σε βάζει να εξασκήσεις την αυτονομία σου στην ηλικία της πρώιμης εφηβείας και να κοινωνικοποιηθείς, μακριά από το προστατευτικό κάστρο της οικογένειας. 

Βέβαια, το κάνεις υπό το άγρυπνο μάτι κάποιων ανθρώπων που είναι εκεί για να σε προσέχουν και εγγυώνται την ασφάλεια σου. 

Γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου στο Protagon.gr

Το τραγικό περιστατικό στη Χαλκιδική δημιούργησε προβληματισμό ως προς την ικανότητα των υπευθύνων για την ασφάλεια των παιδιών που κατασκηνώνουν. 

Με δεδομένο ότι οι ομαδάρχες είναι και οι ίδιοι μικρής ηλικίας συνήθως, μαθητές Λυκείου ακόμα, πολλοί αναρωτήθηκαν αν είναι προβληματικό το ότι παιδιά καλούνται να προσέχουν παιδιά και μήπως, αυτός ο κανονισμός που το επιτρέπει, θα πρέπει να αναθεωρηθεί. 

Eνας γνώστης του θέματος, που έχει βιώσει τη συνθήκη και έχει δουλέψει χρόνια σε κατασκηνώσεις, είναι πιο κατάλληλος για να απαντήσει σ’ αυτούς τους προβληματισμούς, οι οποίοι μοιάζουν λογικοί. Όπως και για το αν οι κατασκηνώσεις τηρούν όλους τους κανόνες ασφάλειας κατά γράμμα και γενικότερα, αν το πλαίσιο λειτουργίας τους έχει κενά που θα έπρεπε να ανησυχούν τους γονείς. 

Οπωσδήποτε, το να διαβάζεις ότι ένα μικρό παιδί πνίγηκε σε πισίνα κατασκήνωσης, γιατί ξέφυγε της προσοχής των υπευθύνων και βρέθηκε εκεί χωρίς επίβλεψη, θολώνει την εμπιστοσύνη σου. Όταν μάλιστα διαβάζεις ότι και η πισίνα διαπιστώθηκε ότι δεν πληρούσε τις προδιαγραφές, σύμφωνα με τον έλεγχο που έγινε, αισθάνεσαι θυμό και η δυσπιστία σου απέναντι στο θεσμό της κατασκήνωσης γιγαντώνεται. Αν πριν ένιωθες κάπως ανασφαλής να στείλεις το παιδί σου εκεί, τώρα νιώθεις δέκα φορές περισσότερο.

Προσπαθείς να είσαι αντικειμενικός, ασφαλώς. Δεν είναι δίκαιο να βάλεις όλες τις κατασκηνώσεις στο ίδιο τσουβάλι επειδή σε μία συνέβη ένα τραγικό περιστατικό. Η λογική λέει, επίσης, ότι το κακό μπορεί να συμβεί και εκεί που δεν το περιμένεις. 

Να συμβεί και στον πιο υπεύθυνο επικεφαλής και ομαδάρχη. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και αυτή την πιθανότητα, όσο κι αν δεν μας αρέσει. 

Είναι μεγάλη ευθύνη να προσέχεις παιδιά. Να πρέπει να κουμαντάρεις τόσα πολλά ανήλικα. Όσοι εργάζονται σε τέτοιου είδους πόστα, θα το επιβεβαιώσουν πόσο δύσκολο είναι να είσαι φύλακας της παιδικής άγνοιας και ανωριμότητας που ξεχειλίζει ανεξέλεγκτα προς κάθε κατεύθυνση, έτοιμη να πέσει σε παγίδες. 

Αν παρατηρώ κάτι από τα καλοκαιρινά camp της πόλης, ως γονέας που στέλνει τα παιδιά του εκεί, είναι ότι η αναλογία παιδιών και προσωπικού είναι ένα προβληματικό σημείο που δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να το διαπιστώσεις. 

Και μιλάμε για κατασκηνώσεις λίγων ωρών, όχι εβδομάδων ολόκληρων που πρέπει να προσέχεις παιδιά μέσα στη φύση, στη θάλασσα, σε πισίνες κτλ. (πολλά camp, βέβαια, περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους και παιχνίδι σε πισίνες). 

Η διερεύνηση του περιστατικού στην κατασκήνωση της Χαλκιδικής θα δώσει απαντήσεις για το συγκεκριμένο. Μακάρι, όμως, να γίνει αφορμή για μια συζήτηση γύρω από τη λειτουργία των κατασκηνώσεων που θα θωρακίσει περισσότερο το πλαίσιο ασφάλειας που παρέχουν. 

Αν πρέπει να αναθεωρηθούν κάποιοι κανονισμοί, όπως η ηλικία των ομαδαρχών, καλό είναι να γίνει. Και βέβαια, να διασφαλίζεται ότι όλα λειτουργούν όπως πρέπει, σε κάθε κατασκήνωση, με συνεχείς ελέγχους. Αν μια πισίνα δεν τηρεί τις προδιαγραφές, θα πρέπει να γίνεται ανάκληση άδειας λειτουργίας της πριν φτάσουν παιδιά εκεί.