Θανάσης Μαυρίδης: «Να το πούμε όσο πιο απλά: Επιστρέψαμε εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε - Σαν να μην πέρασε ο οδοστρωτήρας της χρεοκοπίας από πάνω μας…»

Η πολιτική ζει μέσα από τις αντιθέσεις. Άσπρο - μαύρο, καλός - κακός, δεξιός - αριστερός, επιδέξιος - αδέξιος. Οι πολίτες ακούν, κρίνουν και τοποθετούνται κάθε φορά σε ένα από τα δύο στρατόπεδα. Του «ναι» ή του «όχι»! 

Οι πολίτες καλούνται να απαντήσουν σε διλήμματα, υπαρκτά ή επίπλαστα. Ερωτήματα, πάντως, υπάρχουν. Πολιτική χωρίς ερωτήματα είναι σαν τη χωριάτικη χωρίς τη ντομάτα.

 Κι αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα του κ. Μητσοτάκη. Η απόσυρση του κ. Τσίπρα τον άφησε χωρίς αφήγημα.

Όχι ότι η χώρα αυτή είχε ποτέ της ένα σοβαρό σχέδιο. Αλλά είχε πάντοτε ένα σοβαρό δίλημμα. 

Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης στο Liberal.gr

Ακόμη κι εκεί που δεν χωρούσαν διλήμματα, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης του πολιτικού κόσμου ανακάλυπτε τρόπους για να χωρίζει τον κόσμο. Σε εκείνον του φωτός και τον άλλον του σκότους. Και φυσικά ο καθένας για τον εαυτό του επιφύλασσε τον ρόλο του αγγέλου…

Ο κ. Μητσοτάκης αναδείχτηκε στο ρόλο του Αντιτσίπρα. Αν δεν υπήρχε Αλέξης Τσίπρας η ελληνική κεντροδεξιά δεν θα είχε ανακαλύψει τις αρετές ενός φιλελεύθερου πολιτικού. Θα ήταν ικανοποιημένη από το πολιτικό μέγεθος του Προκόπη Παυλόπουλου, του Βαγγέλη του Αντώναρου και του Άρη Σπηλιωτόπουλου. 

Όταν η χώρα ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με τον κίνδυνο να μετατοπιστεί στα σύνορα της Βόρειας Κορέας, η κεντροδεξιά αναζήτησε άλλοθι σε έναν φιλελεύθερο πολιτικό. Επειδή μόνο ένας φιλελεύθερος θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τους ιδεοληπτικούς της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Ήταν σαν να έλεγε εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας ότι το χρέος του το έκανε. Στην πραγματικότητα αυτός είναι ένας μύθος. Ναι, λειτούργησαν κάποια αντανακλαστικά, αλλά το πραγματικό πρόβλημα της χώρας ήταν αυτό που είχε πει ο Γιώργος Παπανδρέου: «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Και η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι σε αυτήν τη χώρα. Θέλουμε και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Και να μην αλλάξει κάτι και να απολαμβάνουμε τα αγαθά μιας κανονικής δυτικής χώρας.

Οι πρώτες δύο κρίσεις, του covid και του μεταναστευτικού, βοήθησαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη να κρύψει τα πραγματικά προβλήματα κάτω από το χαλί. Μόνο που τώρα δεν υπάρχουν αυτές οι κρίσεις και επιπλέον δεν υπάρχει ο αντίπαλος Αλέξης Τσίπρας. Δεν υπάρχει δηλαδή αντίπαλος! Διότι ούτε ο κ. Κασσελάκης, ούτε ο κ, Ανδρουλάκης μπορούν να αντιμετωπίσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εδώ αποδείχτηκε ανίκανος να το πράξει ο «άχαστος» μέχρι τότε Αλέξης Τσίπρας…

Το πρόβλημα, όμως, μετατοπίστηκε πλέον στις πλάτες του κ. Μητσοτάκη. Καλή ήταν χτες με τις κρίσεις και με μαξιλάρι την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα. Και τι θα κάνουμε τώρα που λείπουν οι κρίσεις, αλλά και ο Αλέξης.

Με άλλα λόγια, τώρα ο κ. Μητσοτάκης έρχεται αντιμέτωπος με την ουσία του προβλήματος. Με τη γενεσιουργό αιτία της χρεοκοπίας, που δεν είναι άλλη από την έλλειψη σχεδίου και σοβαρότητας. Να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται: Επιστρέψαμε εκεί απ΄ όπου ξεκινήσαμε. Σαν να μην πέρασε ο οδοστρωτήρας της χρεοκοπίας από πάνω μας…

Ο κ. Μητσοτάκης, λοιπόν, καλείται να κάνει αυτό που έχει να συμβεί από τις μέρες του Κώστα Σημίτη: Να βρει ένα αφήγημα και έτσι οι πολίτες να έχουν να απαντήσουν με ένα ναι ή με ένα όχι. Στο αφήγημα! Διότι αν δεν υπάρξει αυτό και με δεδομένη την απουσία άλλων ερωτημάτων, η επόμενη αναμέτρηση θα είναι ανάμεσα στην πολιτική και στο χάος. Και εδώ δεν πρέπει να έχουμε την παραμικρή αμφιβολία: θα κερδίσει το χάος…

Ναι, αλλά οι Έλληνες δεν θέλουμε να αλλάξει κάτι. Σύμφωνοι. Οπότε, αν ο κ. Μητσοτάκης θελήσει να συγκρουστεί με αυτή τη λογική, θα ηττηθεί. Πιθανότατα! Αλλά θα έχουν αλλάξει δύο πράγματα και θα έχει μείνει μία παρακαταθήκη για το μέλλον. 

Κι αυτό θα είναι νίκη, ακόμη και αν η ΝΔ «τιμωρηθεί» για την τόλμη της. Κάτι για το οποίο στο τέλος διαφωνώ, αλλά το αποδέχομαι για την οικονομία της συζήτησης. Ότι δηλαδή η ΝΔ θα κάνει μεγάλες μεταρρυθμίσεις και θα χάσει. Το αντίθετο! Πιστεύω ότι θα χάσει αν δεν κάνει τις μεταρρυθμίσεις.