Κώστας Γιαννακίδης: Γερουλάνος και Διαμαντοπούλου αν δεν συμπράξουν, θα βρεθούν υπόλογοι ενώπιον του κεντρώου ακροατηρίου - Δεν επιτρέπεται, το εκσυγχρονιστικό ΠαΣοΚ να συμμετέχει με δύο εκδοχές

Καθίστε στη θέση του Προέδρου της Βουλής. Και παρατηρήστε την Ολομέλεια. Αφήστε στην άκρη τα έδρανα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ. Δείτε τους υπόλοιπους.

Στην αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται ένας περίεργος χυλός από ανθρώπους που συμμετέχουν σε ριάλιτι επιβίωσης. Κάποτε ήταν «κάθε λέξη του Συντάγματος», σήμερα είναι κάθε κραυγή μιας οπερέτας.

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης στο Βήμα

Δίπλα τους κάθονται κάποιοι που έρχονται από το παρελθόν με σκοπό, κατά δήλωσή τους, να ανατρέψουν την αστική δημοκρατία. Λίγο πιο πάνω, είναι τα άβαταρ της πρώην Προέδρου της Βουλής που εξελέγη κάνοντας καρδούλες. Είναι και οι πικραμένοι που έφυγαν από την αξιωματική αντιπολίτευση και τώρα στέκουν βουβοί και αμήχανοι, ας πούμε σαν τον κουλτουριάρη της παρέας που προτιμά τη μοναξιά του.

Και τώρα κοιτάξτε από την άλλη πλευρά. Πρώτα βλέπετε τους βουλευτές ενός ρωσόφιλου κόμματος με αρχηγό που πουλάει θαυματουργά σκευάσματα για τη φαλάκρα. Συνεχίζετε με τους κοινοβουλευτικούς που βαδίζουν τον δρόμο του Θεού, επαινώντας τις αρετές της παρθενίας. Και τέρμα δεξιά βλέπετε κάτι περίεργους τύπους που θα μπορούσαν να είναι πορτιέρηδες σε μπαρ των δυτικών προαστίων, αλλά βρέθηκαν στη Βουλή ως ναζιστικά απολειφάδια.

Τώρα επιστρέψτε τη ματιά σας στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠαΣοΚ. Με αυστηρά πολιτικούς όρους, εκεί βρίσκονται οι πιο κανονικοί άνθρωποι. Οχι πως δεν θα βρεις αμετροεπείς, αλαζόνες, κοινά ψώνια και εντελώς αστοιχείωτους. Ομως σε γενικές γραμμές, αν ψάχνεις κάποιον για να συνεννοηθείς, υποχρεωτικά θα κοιτάξεις προς τα εκεί. Και κάπως έτσι το δίπολο του παλιού, καλού δικομματισμού αρχίζει να αναδεικνύεται εκ νέου ως σταθερά της κανονικότητας. ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία. (Οσοι μεγαλώσαμε στα 80s έχουμε μάθει να βάζουμε μπροστά το ΠαΣοΚ.)

Το 1989 η Νέα Δημοκρατία και ο Συνασπισμός συνεργάστηκαν απέναντι στο, ελεγχόμενο για διαφθορά, ΠαΣοΚ. Τότε ο Διονύσης Σαββόπουλος σήκωσε σάλο περιγράφοντας το ΠαΣοΚ ως «οι ενδιάμεσοι γύφτοι», αυτοί δηλαδή που μπήκαν ανάμεσα στην παραδοσιακή Δεξιά και στην ορθόδοξη Αριστερά. Σήμερα αποκλείεται να χρησιμοποιούσε δημοσίως αυτή την έκφραση. Αν όμως την έβγαζε από τα χείλη του, θα την πετούσε πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος πάντων, πάνε οι ενδιάμεσοι, τελείωσαν. Μείναμε πάλι οι παλιοί γνωστοί.

Ο Παύλος Γερουλάνος και η Αννα Διαμαντοπούλου. Με αλφαβητική σειρά. Αν δεν συμπράξουν εκλογικά, τότε ουσιαστικά θα βρεθούν υπόλογοι ενώπιον του κεντρώου ακροατηρίου. Δεν επιτρέπεται, σε αυτές τις στιγμές, το εκσυγχρονιστικό ΠαΣοΚ να συμμετέχει στην εκλογική μάχη με δύο διαφορετικές εκδοχές που, δημοσκοπικά τουλάχιστον, διατηρούν μικρές ελπίδες συμμετοχής στον δεύτερο γύρο της αναμέτρησης. Δεν είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής. Είναι πρωτίστως θέμα κοινής λογικής και συνέπειας απέναντι σε όσα ευαγγελίζονται.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης ευλόγως υπερασπίζεται τα κεκτημένα του, αλλά εκλογικά και δημοσκοπικά βρίσκεται στα όριά του. Ο Χάρης Δούκας πάει να κάνει τη μεγάλη αρπαχτή προσφέροντας στους απογοητευμένους του ΣΥΡΙΖΑ ένα υποκατάστατο. 

Γερουλάνος και Διαμαντοπούλου καλούνται να εκφράσουν τον εκσυγχρονιστικό χώρο και, κυρίως, να δώσουν πρόσωπο και σχήμα σε μια εναλλακτική λύση, άκρως ανταγωνιστική απέναντι στον Μητσοτάκη. Το μέλλον της παράταξής τους και η προοπτική του δεύτερου πόλου διακυβέρνησης δεν επιτρέπουν αδιέξοδα πείσματα. 

Αν δεν μπορείς να νικήσεις μόνος σου, φρόντισε, τουλάχιστον, να νικήσεις με κάποιον άλλον, δίνοντας στις ιδέες σου την ευκαιρία που αναζητούν. Αρκεί μία κίνηση τους για να συγκροτηθεί πλειοψηφικό ρεύμα στο κόμμα και, αργότερα, στην κοινωνία.

Εχει νόημα να ασχολείσαι ακόμα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά και έχει. Διότι από κόμμα εξουσίας μέσα σε λίγο καιρό εξελίχθηκε σε παρατηρητήριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς μέσα σε συνθήκες πολιτικής αλληλοεξόντωσης. Απλώς χρειάζεται να βάλεις έναν γυάλινο θόλο πάνω από την Κουμουνδούρου για να τους παρακολουθείς σε συνθήκες εργαστηρίου. Είναι βαθιά ανθρώπινα αυτά που συμβαίνουν.

Τα βλέπεις στις ανακοινώσεις και στη ματαίωση που πρέπει να αισθάνεται ο Κασσελάκης. Στο χαιρέκακο χαμόγελο της Γεροβασίλη και στην απόλαυση που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του Νίκου Παππά. Ακόμα και η στάση της Θεοδώρας Τζάκρη σε ξενίζει. Είναι η πρώτη φορά στην πολιτική της διαδρομή που δεν πηδάει σε άλλη βάρκα, αλλά επιλέγει να βουλιάξει. Εκτός και αν η στάση της μας δείχνει ότι ο Κασσελάκης θα ξαναπάρει το κόμμα. Γιατί η Τζάκρη είναι ένας οργανισμός με τόσο οξυμμένο το ένστικτο της επιβίωσης ώστε δεν κάνει ποτέ λάθος.