Και τώρα πάλι ΠΑΣΟΚ - Με αυτοπεποίθηση, φιλοδοξεί να πορευθεί στην κορυφή, μετά τα πέτρινα χρόνια, δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία

Σας λέει κάτι ο τίτλος. Σε ποιες εκλογές ήταν σύνθημα του ΠΑΣΟΚ; Νομίζω του 1985. Και αν αξιολογώ σωστά, νομίζω ότι ήταν η χρονιά που η προεκλογική καμπάνια τού, τότε, κυβερνώντος κόμματος ξέφυγε από την αποκλειστικά πολιτική διάσταση και υιοθέτησε ξεκάθαρα διαφημιστικά χαρακτηριστικά – η χρονιά της μασκότ Αννούλας για όσους έχουν μνήμες.

Λίγα χρόνια αργότερα, θα ανάγαμε τη διαφήμιση σε σύγχρονη Τέχνη, θα ανακαλύπταμε το πόσο επιδραστική είναι για την πολιτική, θα «προσκυνούσαμε» τον Σεγκελά και θα «ορκιζόμασταν» στο βιβλίο του «Μην πείτε στη μαμά μου ότι είμαι στη διαφήμιση. Με νομίζει πιανίστα σε μπορντέλο». ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια.

Σήμερα, την ώρα που παίζω στο κινητό ή ενώ ψάχνω το φον ντε τεν «που σβήνει ρυτίδες και μαύρους κύκλους», πετιέται μπροστά μου μια ο Δούκας, μια ο Γερουλάνος, η Αννα Διαμαντοπούλου πολύ πιο σπάνια, ο Νίκος Ανδρουλάκης καθόλου (και πολύ καλά κάνει) ή, ας πούμε ότι, δεν έτυχε. 

Γράφει η Πέπη Ραγκούση στα ΝΕΑ

Ετσι όπως έχουν εξελιχθεί δε, τα διαφημιστικά μέσα, πολύ φοβάμαι ότι, σε λίγο καιρό, θα μπουκάρουν, ως ολογράμματα, οι διάφοροι υποψήφιοι των διαφόρων κομμάτων το βράδυ στο δωμάτιό μου και θα με ξυπνάμε για να μου πουν για ποιον λόγο πρέπει να τους ψηφίσω.

Τέλος πάντων, τώρα το θέμα μας είναι το ΠΑΣΟΚ. Και το «Και τώρα πάλι ΠΑΣΟΚ», από τα βάθη των, σχεδόν, πενήντα χρόνων, ακούγεται πιο επίκαιρο από ποτέ. Πάλι ΠΑΣΟΚ, ούτε ΚΙΝΑΛ που εμένα πάντα μου θύμιζε παυσίπονο χάπι, ούτε τίποτα. Και βέβαια, δεν είναι μόνο το όνομα. Είναι η ανοδική πορεία στις δημοσκοπήσεις και, κυρίως, είναι το αποτύπωμά του στη σύγχρονη πολιτική σκηνή. 

Ενα κόμμα εξωστρεφές, χωρίς τις φοβίες των τελευταίων ετών, με αυτοπεποίθηση, με αυτοτέλεια, που δεν φιλοδοξεί να «φάει» κάποιον άλλον αλλά να πορευθεί προς την κορυφή. Η καλύτερη εκδοχή του ΠΑΣΟΚ, μετά τα πέτρινα χρόνια, δεν πρέπει να χάσει αυτήν την ευκαιρία, διότι θεωρώ ότι δεν θα υπάρξει άλλη. Και αυτήν τη φορά, το ΠΑΣΟΚ δεν κινδυνεύει από κανέναν παρά μόνο από τον κακό εαυτό του – το τουρλουμπούκι που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι η αποσύνθεσή του, φρόντισε να του εξασφαλίσει αυτήν την «πολυτέλεια».

Και ο κακός εαυτός του ΠΑΣΟΚ, είναι ο φοβικός, ο συμπλεγματικός, ο από άλλους εξαρτώμενος, ο ομφαλοσκοπικός. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι στη μέχρι τώρα προεκλογική πορεία δύο ήταν τα μεγάλα φάουλ. Το «Πού ήσουν Αννα;» του Γερουλάνου προς τη Διαμαντοπούλου στο ντιμπέιτ (ο ίδιος πού ήταν όταν ο μέντοράς του, ο Γιώργος Παπανδρέου, διέσπασε, με το ΚΙΔΗΣΟ, το κόμμα;). 

Και η επίθεση του Χάρη Δούκα ο οποίος θεώρησε ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται πίσω από τη γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη που ερμήνευσε ως ότι τον έδειχνε πολιτικά νεκρό ενώ τον δείχνει να καταθέτει στεφάνι στο «μνημείο πεσόντων της ΕΡΤ» – εκτός κι αν πιστεύει ότι ψιλοσυριζαίος ίσον νεκρός οπότε μπράβο του. Προσωπικά, δεν εμπιστεύομαι αυτούς που τα βάζουν με τους γελοιογράφους. Και πολύ περισσότερο αυτούς που δεν μπορούν να «διαβάσουν» μία γελοιογραφία.

Σήμερα γάμος γίνεται

Εδώ και χρόνια οι τέως βασιλείς και πρίγκιπες έχουν ενταχθεί στην κοσμική, αθηναϊκή ζωή. Τους βλέπουμε σε δεξιώσεις, σε εγκαίνια, σε επίσημες προσκλήσεις. Επίσης, αγοράζουν ακίνητα. Φαντάζομαι ότι, αν υπήρχε κάποιο νομικό κώλυμα, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν. 

Αναρωτιέμαι λοιπόν προς τι ο θρήνος κι ο κοπετός (έως και το σκίτσο του Ορνεράκη με το παιδάκι που κατουράει στο στέμμα ανασύρθηκε από τα βάθη μισού αιώνα) για το ότι η Θεοδώρα έκανε προγαμήλιο πάρτι στον κήπο του  Βρετανικού Μουσείου; Παραχωρούνται αυτοί οι χώροι για κοινωνικές εκδηλώσεις; Παραχωρούνται και καλά κάνουν. Εχει κάθε πολίτης, έλληνας ή ξένος, δικαίωμα να το νοικιάσει; Εχει. 

Πλήρωσε η οικογένεια το αντίτιμο των 15.000 ευρώ; Το πλήρωσε. Τότε;

Στα σχετικά έγγραφα, λένε, αναγράφεται το «Αυτής Μεγαλειότητα». Τι να κάνουμε που η Αννα Μαρία που, προφανώς έκανε την αίτηση, στο διαβατήριό της – το οποίο, επίσης προφανώς, έπρεπε να καταθέσει για την αίτηση – αναφέρεται έτσι; Τίποτα να μην κάνουμε. Να παρακολουθούμε πώς κάποιοι γελοιοποιούνται ανακαλύπτοντας εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Εξάλλου οι ίδιοι οι τέως έβαλαν τα χεράκια τους κι έβγαλαν τα ματάκια τους χορεύοντας μερακλωμένοι τη «Δραπετσώνα».

Επειδή το σημερινό κείμενο αρχίζει με αναφορές στην πολιτική διαφήμιση, θεωρώ ότι η καλύτερη στιγμή στα προεκλογικά του ΠΑΣΟΚ είναι το βίντεο με τη Διαμαντοπούλου καθώς τρώει χαλαρά με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, τον Σταμάτη Φασουλή, τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τον Γιάννη Μπέζο.

Μια παρέα που παραπέμπει σε «Απαράδεκτους» και που ίσως είναι ιδέα της Δήμητρας, συμμαθήτριας και παιδικής φίλης της Διαμαντοπούλου