Η νέα εμφάνιση του Γιώργου Κιμούλη σε επίσημη πρεμιέρα – Είδαμε και τον γόη Γιώργο Χριστοδούλου σκηνοθέτη πια, μετά από καιρό (φωτό)
Ο Γιώργου Χριστοδούλου σκηνοθετεί "Το Φινιστρίνι" του Βασίλη Ρίσβα
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η επίσημη πρεμιέρα για την παράσταση "Το Φινιστρίνι" του Βασίλη Ρίσβα σε σκηνοθεσία Γιώργου Χριστοδούλου με τον Γιώργο Καρκά στο Θέατρο Βικτώρια.
Την παράσταση παρακολούθησαν οι Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας, Γιώργος Κιμούλης, Τάσος Πυργιέρης, Αντώνης Μποσκοΐτης, Χάρης Φλέουρας, Νάντια Καραγιάννη, Περικλής Λιανός, Γιώργης Κοντοπόδης και άλλοι.
"Το Φινιστρίνι" είναι ένα έργο γραμμένο από τον Βασίλη Ρίσβα. Δεν είναι ένα επίκαιρο έργο είναι ένα έργο διαχρονικό.
Λίγα λόγια για το έργο
Η αναζήτηση του εαυτού μας, η κατανόηση του, η αποδοχή του, η συμφιλίωση μαζί του, είναι αυτά που βασανίζουν τον άνθρωπο από την στιγμή που το ον αυτό απόκτησε συνείδηση.
Σε μια εποχή που ενώ πάνω από όλα θα έπρεπε να είναι ο άνθρωπος, το ον δηλαδή, όμως την θέση του, την θέση της ύπαρξης, έχουν «καταλάβει» με την έννοια της κατάληψης, τα χαρακτηριστικά του, το αν είναι το ον αυτό έτσι η αλλιώς.
Ο ήρωας απομονώνεται, κλείνεται μεταφορικά και πραγματικά, διότι μόνον έτσι θα μπορέσει να επικοινωνήσει ξανά από την αρχή με τα αρχέτυπα του, με την ουσία της ύπαρξης (του), με τις αρετές του, να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του, τους φόβους του, και να επανέλθει αγνός, «όμορφος», ουσιαστικός, συγχωρεμένος.
Ο άνθρωπος για να είναι άνθρωπος πρέπει να μάθει να συγχωρεί, και για να το μάθει αυτό, πρέπει να μείνει μόνος. Πραγματικά μόνος, για να αντέξει την δική του συγχώρεση, γιατί μόνο έτσι βοηθιέται αυτός και μπορεί να βοηθήσει τους άλλους.
«Μόνο έτσι αξίζει η αγάπη, αν την πενθήσεις αληθινά»
«Δεν είναι που εμείς θυμόμαστε τους νεκρούς μας, είναι που οι νεκροί δεν μας αφήνουν να τους ξεχάσουμε.»
Όταν ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του, τότε βρίσκει τον εαυτό του. Πρέπει να πεθάνεις για να αναστηθείς.
Με το μάτι του σκηνοθέτη Γιώργου Χριστοδούλου
Η αγάπη μας για το θέατρο, για τον άνθρωπο, την ύπαρξη, μας δημιουργεί την ανάγκη να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε.
Το θέατρο που ξέρουμε και το θέατρο που αγαπάμε. Είναι υποχρέωση μας αλλά και δικαίωμα μας, σήμερα που παντού στον κόσμο επικρατεί το κακό, ο πόλεμος, η ασχήμια, και η καταστροφή. Είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργήσουμε μέσω
του πολιτισμού της αγάπης μας για το καλό θέατρο, το καλό, το θέατρο, την δημιουργία παραστάσεων και πολιτισμού για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με εσάς με τους εαυτούς μας και με το «θείο».
Σας καλούμε- προσκαλούμε-προκαλούμε, να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα για ένα καλό θέατρο, για έναν καλύτερο πολιτισμό, για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη ζωή. Αυτό που πολλές φορές φαντάζει «λίγο» είναι αρκετό.
Από κάπου πρέπει να γίνει μια αρχή. Η αρχή μας εμάς, είναι η τέχνη μας η αγάπη μας και η αφοσίωση μας σ'αυτήν. Αυτό ξέρουμε να κάνουμε, αυτό θα κάνουμε, αυτό μπορούμε να προσφέρουμε, αυτό προσφέρουμε.
Δεν «κομίζουμε γλαύκας εις Αθήνας», αυτό που φέρνουμε όμως είναι η αλήθεια μας, η ψυχή μας και αυτήν θα καταθέτουμε κάθε μέρα στις σκηνές του ΘΕΑΤΡΟΥ ΒΙΚΤΩΡΙΑ.