Μιχάλης Ψύλος: Ο ηγέτης αλ Τζολάνι, αν και φορά τώρα προβιά προβάτου έχει προϊστορία άγριου τρομοκράτη - Θα επαναληφθεί η ιστορία Ιράκ, Λιβύης και, Αφγανιστάν;

Τους σφοδρότερους βομβαρδισμούς στην ιστορία της Μέσης Ανατολής πραγματοποιεί τις τελευταίες ώρες στη Συρία η ισραηλινή πολεμική αεροπορία.

Στόχος είναι η καταστροφή των τριών μεγαλύτερων αεροδρομίων της χώρας και οι αποθήκες κάθε λογής όπλων, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των τζιχαντιστών.

Αλλά είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ και η Τουρκία άφησαν τους τζιχαντιστές να πάρουν την εξουσία, αλλά ουδείς γνωρίζει τι θα κάνουν. Με απλά λόγια, το τυραννικό καθεστώς Άσαντ έπεσε, αλλά δεν υπάρχουν πολλά για να χαρούμε. Όποιος και να αντικαταστήσει τον δικτάτορα Άσαντ στη Συρία, σίγουρα δεν παρέχει εγγυήσεις ειρήνευσης για τη Μέση Ανατολή.

Γράφει ο Μιχάλης Ψύλος στη naftemporiki.gr

Ο αναμενόμενος ηγέτης αλ Τζολάνι -αν και φορά τώρα προβιά προβάτου- έχει προϊστορία ενός άγριου τρομοκράτη, και παρόλο που η άνοδός του υποστηρίχθηκε από Τούρκους και Αμερικανούς, η πραγματικότητα είναι ότι ο στόχος ήταν μόνο να απομακρύνει τους Ρώσους και κυρίως τους Ιρανούς, συμμάχους του Άσαντ.

Ναρκοθέτηση στον …Τραμπ

Σε κάθε περίπτωση, η Μέση Ανατολή αλλάζει δραματικά. Το «γκάζι» στις εξελίξεις ήταν η νίκη του Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Το νέο μέτωπο είναι όμως παγκόσμιο.

Αυτό δείχνει η διαδοχή ξαφνικών κρίσεων στη  Συρία, τη  Μολδαβία, τη Ρουμανία και την Γεωργία, με την Αμερική να δίνει επίσης το πράσινο φως στο Κίεβο να χρησιμοποιήσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς κατά της Ρωσίας, αλλά και την Ταϊβάν να αρχίζει να υψώνει τη φωνή της με την Κίνα.

Η υποψία είναι ότι διάφοροι παράγοντες, και ιδιαίτερα η απερχόμενη κυβέρνηση Μπάιντεν, έχουν συμφέρον να αλλάξουν την παγκόσμια  κατάσταση. Και να υποχρεώσουν τον νέο πρόεδρο Τραμπ να εγκαταλείψει τα όποια σχέδια για επίλυση των κρίσεων και να εμπλακεί αμέσως μάλιστα, σε νέες πολεμικές συγκρούσεις. 

Στη Συρία βέβαια, ο πρωταγωνιστής είναι μόνο η Τουρκία, αλλά είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσε να στείλει τοὺς ισλαμιστές να καταλάβουν την εξουσία, χωρίς την έγκριση ή τουλάχιστον την ανοχή της απερχόμενης κυβέρνησης Μπάιντεν, που ήθελε να καταφέρει  ένα σοβαρό πλήγμα στην εικόνα του Ρώσου προέδρου Πούτιν με έναν  αστραπιαίο πόλεμο.

Μπορεί να έχει αναπτυχθεί η ίδια δυναμική που παρατηρήθηκε πριν χρόνια στο Αφγανιστάν: Εξαγόρασαν τον συριακό στρατό, εξασφαλίζοντας ίσως χρήματα και ασυλία σε κάποια στρατηγική προσωπικότητα, έτσι ώστε όταν ο Άσαντ συνειδητοποίησε τι συμβαίνει, να τραπεί σε φυγή.

Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν

Στη Συρία φαίνεται άλλωστε ότι θα επαναληφθεί η ιστορία του Ιράκ, της Λιβύης και του Αφγανιστάν: ο Σαντάμ Χουσεΐν ανατράπηκε πριν δυο δεκαετίες, αλλά η χώρα βυθίστηκε σε εμφύλιο και σήμερα είναι  στα χέρια των Σιιτών. Στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν είναι και πάλι στην εξουσία μετά από 20  χρόνια πολέμου και στη Λιβύη ουδείς  ζητωκραυγάζει πλέον για την πτώση και το οδυνηρό τέλος του Καντάφι, καθώς στη χώρα μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε «συμμορίες».

Η ιστορία είναι πεισματάρα: αν ένας «κοσμικός» δικτάτορας ανατραπεί για να μπουν στη θέση του Ισλαμιστές φονταμενταλιστές, όπως οι τζιχαντιστές, μακροπρόθεσμα οι εξελίξεις αποδεικνύονται  μπούμερανγκ για αυτούς που τις επινόησαν ή τις επέτρεψαν.

Το πιο πιθανό σενάριο είναι ότι όσο η Συρία θα ελέγχεται από τους τζιχαντιστές, θα καταλήξει να είναι τόπος κυοφορίας και εξάπλωσης του σουνιτικού ισλαμικού εξτρεμισμού.

Μόλις περάσει η αρχική περίοδος ευφορίας για την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος Άσαντ, τι θα κάνουν οι τζιχαντιστές στην επικράτεια που θα ελέγχουν; Θα χρησιμοποιήσουν τη χώρα για για να στείλουν Ισλαμιστές τρομοκράτες στη Μέση Ανατολή και ίσως στη Δύση; Θα υποδαυλίσουν τη θρησκευτική βία; 

Αυτή η έκρηξη στην ισορροπία της Μέσης Ανατολής θα μπορούσε να είναι το φιτίλι μιας νέας επανάστασης στο Ιράν για την ανατροπή των μουλάδων, που θα πυροδοτήσει απρόβλεπτες εξελίξεις στην περιοχή; 

Τι θα γίνει με τις χριστιανικές και άλλες μειονότητες που αποτελούν το 25% του πληθυσμού της Συρίας; Μπορεί κανείς να εμπιστευτεί αυτούς τους ανθρώπους;