Αντώνης Πανούτσος για την απόφαση Ζάκερμπεργκ να αλλάξει τον τρόπο που ελέγχονται οι αναρτήσεις - Δεν χρειαζόμαστε σταυροφόρους του ορθού λόγου για να μάθουμε πώς να μιλάμε

Μεγάλωσα στην εποχή που ο «Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι» ήταν απαγορευμένο βιβλίο. 

Την εποχή που οι σελίδες με τα λήμματα για το σεξ ήταν οι πιο φθαρμένες στις εγκυκλοπαίδειες. Τότε που ο Σαμούχος έβαζε βούλες με μαρκαδόρους στα στήθη των μοντέλων του Playboy, που ήταν αυστηρώς ακατάλληλη η «Σιωπή» του Μπέργκμαν. 

Την εποχή που στον πόλεμο του Βιετνάμ στις ειδήσεις οι Αμερικάνοι σκότωναν κάθε μέρα 200+ Βιετκόνγκ, που ο Γιώργος Οικονομίδης στα «Χαρούμενα Ταλέντα» σταματούσε όποιον τολμούσε να τραγουδήσει λαϊκό τραγούδι και που τη Μεγάλη Εβδομάδα το ραδιόφωνο έπαιζε μόνο κλασική μουσική. 

Μεγάλωσα την εποχή που η λογοκρισία ήταν κομμάτι της καθημερινότητας και τα λάθη ήταν μοιραία. Ενίοτε και από εκεί που δεν τα περίμενες.

Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος στο Protagon.gr

Στην περίοδο της δικτατορίας, καλύτερα να έκανες λάθος σε ομιλία του Γεωργίου Παπαδόπουλου παρά στο κείμενο της «Ελληνικής Ανθολογίας» του Ρένου Αποστολίδη. Και ο λόγος είναι ότι οι λογοκριτές το καβαλάνε. Ξεκινώντας από τη λογοκρισία σε μερικά πράγματα, καταλήγουν σε όλα: στην πολιτική, την τέχνη και τη γλώσσα. Γίνονται απόστολοι της αλήθειας. Σταυροφόροι του ορθού λόγου. 

Ιδιαίτερα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που ύστερα από κάποιο διάστημα είχαμε φτάσει ο χρήστης να αντιλαμβάνεται ποιο ήταν το «σωστό» και ποιο το «λάθος» και ποιο θα του στοίχιζε έναν περιορισμένο αποκλεισμό για κάποιον χρόνο. Διότι ο θρίαμβος της λογοκρισίας είναι ο πολίτης να σκεφτεί με το μυαλό του λογοκριτή. Να σκεφτεί το «σωστό» και το «λάθος». Οχι για τον ίδιο αλλά για τον λογοκριτή. Καθένας που έχει λογαριασμό στο Facebook και το Twitter και σκέφτηκε «τώρα αυτό θα περάσει ή θα το κατεβάσουνε» μπήκε στο παιχνίδι της λογοκρισίας. Ακόμα χειρότερα, όταν το Facebook διατηρεί και άλλη ποινή εκτός της αφαίρεσης της ανάρτησης: τον «περιορισμό» με βάση τον οποίο η ανάρτηση είναι ορατή σε περιορισμένο αριθμό χρηστών. 

Η αναφορά γίνεται μετά την απόφαση του Μαρκ Ζάκερμπεργκ να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο το Facebook ελέγχει τις αναρτήσεις. Ανακοινώνοντας ότι τα γραφεία ελέγχου των δημοσιεύσεων θα μεταφερθούν από τη φιλελεύθερη Καλιφόρνια στο συντηρητικό Τέξας. Ακολουθώντας την πορεία που χάραξε ο Ελον Μασκ και με το Χ (πρώην twitter). 

Η αλλαγή στη γραμμή του Ζάκερμπεργκ, που μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν σταυροφόρος της πολιτικής ορθότητας, οφείλεται προφανώς στην εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Με την επανεκλογή να είναι συνειδητή επιλογή στο πρόσωπο, η στροφή προς τα δεξιά δεν σηκώνει αμφιβολία.

Σύμφωνα με την έρευνα του Harvard Kennedy School, «Disinformation Review», του Ιουλίου του 2023, εκτός από την ψευδοεπιστήμη και τις θεωρίες συνωμοσίας, παραπληροφόρηση μπορεί να θεωρούνται τα σατιρικά νέα και οι παρωδίες. Οχι ότι συνήθως δεν είναι βαμμένα πολιτικά. Κατ’ ευφημισμόν σάτιρα είναι η διακωμώδηση του αντιπάλου. Με τις γελοιογραφίες του «Ριζοσπάστη» που υποτίθεται ότι ο εργάτης γελούσε βλέποντας έναν καπιταλιστή με πούρο. 

Οι άνθρωποι δεν έχουν πρόβλημα να γελάνε, φτάνει να είναι σε βάρος των άλλων. Επίσης, δεν έχουν πρόβλημα να πιστεύουν σε ψέματα. Φτάνει να είναι τα δικά τους. Σε ένα σημείο της ίδιας έρευνας αναφέρεται ότι ο λόγος που οι πολίτες πιστεύουν στην παραπληροφόρηση δεν είναι η απουσία της ενημέρωσης αλλά ο κομματισμός, η επιβεβαίωση και η ένταξη στην ομάδα. Στοιχεία που τα ΜΚΔ έμαθαν να εξυπηρετούν. Απλώς για τους ελεγκτές οι «καλοί» τού χθες θα είναι οι «κακοί» τού αύριο και αντίστροφα.

Οταν ο Ελον Μασκ μπορεί να ζητήσει από τον βασιλιά Κάρολο να διαλύσει τη Βουλή, δεν θα έχει πρόβλημα να πει στον Ζάκερμπεργκ μαζί με τις κοινωνικές ευαισθησίες του να πάρει το Meta και να μετακομίσει στο Τέξας. 

Οσο για μας, όταν έχουμε περάσει από μισή ντουζίνα λογοκρισίες, δεν χρειαζόμαστε τους γκουρού του ορθού πολιτικού λόγου για να μάθουμε πώς να μιλάμε, τι μας αρέσει και τι να πιστεύουμε.