Γιατί οι απολύσεις στο δημόσιο και η αναστολή συντάξεων είναι θέμα χρόνου... - Του Κώστα Στούπα

Του Κώστα Στούπα

Η Αργεντινή στις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν μια από τις πέντε πλουσιότερες χώρες του κόσμου, μπροστά από πολλά «μεγαθήρια» της ευημερίας των τελευταίων δεκαετιών. Βλέπε: Κινδυνεύουμε να καταντήσουμε σαν την Αργεντινή...

Με βάση τα στοιχεία της παγκόσμιας τράπεζας, το 2011 η Αργεντινή καίτοι πλούσια σε πλουτοπαραγωγικές πηγές κατείχε την 70η θέση στο ΑΕΠ κατά κεφαλήν με 10.900 δολάρια. Η θέση αυτή είναι πολύ κάτω από αυτή της χρεοκοπημένης Ελλάδας που την ίδια περίοδο κατείχε την 40η θέση με 26.400 δολάρια.

Το χαμηλό επίπεδο της παιδείας και η εκτεταμένη διαφθορά αποτελούν δυο συστατικά του διαχρονικού προβλήματος της Αργεντινής. Το βασικό όμως πρόβλημα από το οποίο πηγάζουν και τα δυο παραπάνω είναι η κυριαρχία του λαϊκισμού και της δημαγωγίας στην πολιτική ζωή της χώρας. Ο περονισμός άλλωστε αποτελεί το υπόδειγμα του λαϊκισμού και της δημαγωγίας για όλη την υφήλιο.

Στην εγχώρια μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή ο λαϊκισμός και η δημαγωγία που εξάσκησε και δίδαξε με επιτυχία ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει κατακλύσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό.

Ο λαϊκισμός δεν είναι η πολιτική που ασκείται προς όφελος του λαού, μιμείται πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού, αλλά επί της ουσίας μακροπρόθεσμα τα υποσκάπτει και δημιουργεί αδιέξοδα σε βάρος του λαού και υπέρ προνομιούχων καστών η ανάδειξη και ωφέλεια των οποίων δεν γίνεται με αξιοκρατικά κριτήρια.

Όταν μια κοινωνία και μια οικονομία λειτουργούν με αξιοκρατικά κριτήρια, η πρόοδος και η ανταμοιβή αυτού που ξεχωρίζει δημιουργεί προϋποθέσεις ευημερίας και πλούτο για ολόκληρη την κοινωνία.

Για να αντιληφθείτε, συγκρίνετε τις δυτικές οικονομίες με την Αργεντινή τα τελευταία εκατό χρόνια.

Ο λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου έχει αφήσει το «σπέρμα» της δουλείας στην αναξιοκρατία και την πελατοκρατία σε όλο το πολιτικό φάσμα από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά.

Για να το καταλάβει αυτό κάποιος αρκεί να κοιτάξει τον τρόμο μπροστά στο ενδεχόμενο να μειώσουν το τεράστιο πελατειακό κράτος που δημιούργησε ο Ανδρέας Παπανδρέου και βοήθησαν και όσοι άλλοι κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση.

Το πελατειακό κράτος έχει αναδειχτεί σε ταμπού τέτοιου μεγέθους που ακόμη και προοδευτικές φωνές του πολιτικού συστήματος, διστάζουν να απολύσουν, όχι όσους δεν προσφέρουν τίποτα, ή όσους είναι υπεράριθμοι αλλά ούτε καν τους επίορκους. Όσους δηλαδή έκλεψαν και εκβίασαν το κράτος και την κοινωνία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ιστορική κατάντια...

Όπως δείξαμε χθες όμως, οι πόροι της ελληνικής κοινωνίας που συντηρούν το κράτος «τέρας», λιγοστεύουν με γεωμετρική πρόοδο μετά την χρεοκοπία της χώρας που την έθεσε εκτός αγορών και άρα εκτός φθηνών δανεικών.

Οι τελευταίες μεγάλες επιχειρήσεις φεύγουν από τη χώρα για να αποφύγουν το ρίσκο που σηματοδοτεί αυτή για τις αγορές, την υψηλή φορολογία που απαιτεί για να συντηρεί άχρηστο και καταχρηστικό κράτος στην μεγαλύτερή του έκταση.

Είναι φανερό πως η υπερφορολόγηση για ό,τι κινείται και είναι ακίνητο προκειμένου να συνεχίσουν να πληρώνονται μεταξύ των λίγων εργατικών, οι πολλοί και αργόμισθοι και οι επίσης πολλοί επίορκοι, έχει ημερομηνία λήξης.

Το πελατειακό σύμφυρμα έχει τη ψευδαίσθηση που του καλλιεργεί η αριστερά πως υπάρχουν κάπου ταξικά χρήματα τα οποία αν αυτή έρθει στην εξουσία και τα βάλει στο χέρι, θα καταφέρει να συνεχίσει την ευημερία με δανεικά και εν γένει την συνέχεια με ξένα «κόλλυβα»...

Όπως έχουμε ξαναγράψει, το επίπεδο της σύγχρονης ελληνικής αριστεράς φτάνει το επίπεδο της οικονομικής θεώρησης των πραγμάτων των τευχών του Μίκυ Μάους, όπου αρκεί να αποκτήσεις πρόσβαση στην πισίνα που φυλάει τις λίρες ο κακός καπιταλιστής Σκρουτζ για να λύσεις όλα τα προβλήματα τα δικά σου και της κοινωνίας.

Δεν είναι έτσι. Αν διάβαζαν προσεκτικότερα ακόμη και το δικό τους τον προφήτη, τον Μαρξ, θα έβλεπαν πως η ανταλλαγή χρήματος με εργασία και χρήματος με εμπόρευμα είναι δυναμική και όχι στατική σχέση. Το μυστικό δεν είναι στην κατοχή νεκρού πλούτου αλλά στην ικανότητα του νεκρού πλούτου να παράγει ευημερία μέσω ζωντανών και διαρκώς μεταβαλλόμενων οικονομικών σχέσεων.

Το κεφάλαιο είναι η διαδικασία μετατροπής του χρήματος σε εργασία και εμπορεύματα, τα οποία αφού πουληθούν πρέπει να δημιουργούν κέρδος το οποίο συνθέτει νέο κεφάλαιο και επαναλαμβάνει τη διαδικασία από την αρχή...

Το χρήμα από μόνο του χωρίς τις σχέσεις του καπιταλισμού είναι νεκρό, όπως απέδειξε το σοβιετικό πείραμα...

Το ελληνικό πρόβλημα είναι πως ενώ μπορεί να βρεθεί χρήμα, οι προϋποθέσεις για την παραγωγή κέρδους είναι αρνητικές.

Γιατί είναι αρνητικές; Πάρτε για παράδειγμα την Coca Cola 3 E που μετακομίζει από την Ελλάδα. Παρά το γεγονός πως οι πωλήσεις στην Ελλάδα αντιπροσώπευαν κάτω από το 8% των συνολικών πωλήσεων, η Ελλάδα απορροφούσε το 30-50% της φορολογικής επιβάρυνσης του ομίλου.

Με αυτές τις προϋποθέσεις η φυγή ήταν θέμα χρόνου.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι το γεγονός πως η τιμή του βιομηχανικού ρεύματος στην Ελλάδα είναι από τις πιο υψηλές στην Ευρώπη. Μπορεί οι «καλοί» συνδικαλιστές να λένε συχνά πόσο φθηνότερο ρεύμα έχουν τα νοικοκυριά, αλλά για τα τιμολόγια που πρέπει να πληρώνουν οι παραγωγικές επιχειρήσεις σιωπούν.

Αν δεν μπορεί μια οικονομία να έχει ανταγωνιστικές επιχειρήσεις που παράγουν εισόδημα είναι θέμα χρόνου να μην έχει και ρεύμα καθόλου...

Αυτά όμως μοιάζουν «ψιλά γράμματα». Ή μάλλον έμοιαζαν μέχρι να τελειώσει και το τελευταίο «λίπος» από την εποχή της ευημερίας με δανεικά, οπότε άνευ μισθοδοσίας θα αποχωρούν μόνοι τους από το δημόσιο και θα βγάλουν και το πολιτικό σύστημα από την ανάγκη να σπάσει τα ταμπού...
2) Η αγορά συνεχίζει να τα βλέπει καλά...

Η αγορά τηρεί μια στάση αναμονής με θετικά πρόσημα. Εκφράζει μια ισχυρότερη δυναμική απ’ όση θα περίμενε και κάποιος αισιόδοξος.

Τα ελληνικά ομόλογα με λήξη το 2023 χθες έφτασαν στο 32% της αξίας τους, το υψηλότερο σημείο των τελευταίων μηνών.

Το σενάριο εξόδου από το ευρώ συνεχίζει να απομακρύνεται και η αγορά έχει περιθώρια να το «γιορτάσει» περαιτέρω.

Ακόμη και η Citi μείωσε την πιθανότητα εξόδου της χώρας από το ευρώ από το 90% στο 60% και μετέβαλε την ημερομηνία του μοιραίου από τις αρχές του 2013 στις αρχές του 2014.

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις το ομόλογο του ΟΤΕ που λήγει στις 5/8/2013 και διαπραγματεύεται στο 81-83% της αξίας του αποτελεί μια ενδιαφέρουσα επιλογή.

Ενδιαφέρουσα επιλογή αποτελεί και η μετοχή της ΕΕΕΚ αν κάποιος θέλει να την ανταλλάξει με την νέα που θα διαπραγματεύεται στο Λονδίνο. Η μεταφορά της έδρας μειώνει το ρίσκο της χώρας και αυτό θα αυξήσει την κερδοφορία της. Επιπλέον η είσοδος της μετοχής στο δείκτη FTSE 100 θα αυξήσει τη ζήτησή της τους επόμενους μήνες.

Μπορεί η χώρα να χάνει τον επιχειρηματικό της «Παρθενώνα» αλλά οι Έλληνες μέτοχοι ίσα-ίσα που αποκτούν διασπορά εκτός της εγχώριας φαυλοκρατίας...

Κάποιος με ρωτάει για την ΕΔΡΙΠ. Δεν έχω απαντήσει γιατί δεν έχω κάποια απάντηση ικανοποιητική.

3) Ένα πείραμα για τους φόρους...

Αγαπητέ κύριε κ. Στούπα,

Διαβάζοντας το σημερινό σας άρθρο είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις στα έσοδα του κράτους από μία απότομη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και ομοίως φυσικά των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων. Θα ήθελα να προτείνω στους αρμόδιους ένα ενδιαφέρον πείραμα: να μειώσουν τις εισφορές μόνο για ένα κλάδο της οικονομίας με σκοπό να μελετήσουν τις μέσο-μακροπρόθεσμες επιπτώσεις από μια τέτοια κίνηση. Αυτός ο κλάδος θα μπορούσε να είναι ένας τομέας της οικονομικής δραστηριότητας όπου οι ελληνικές επιχειρήσεις δεν είναι ανταγωνιστικές και όπου η χώρα μας εμφανίζει έλλειμμα στο ισοζύγιο εξαγωγών-εισαγωγών. Ένα άλλο παρόμοιο πείραμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε έχει να κάνει με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών πάλι για έναν συγκεκριμένο κλάδο οικονομικής δραστηριότητας.

Mε τιμή,
Χρήστος Πατερόπουλος

4) Μήπως έπρεπε να είχα πάει στο δημόσιο;

Καλημέρα κύριε Στούπα,

Το 1987 όταν απολύθηκα από το στρατό ο πατέρας μου προσπάθησε να με πείσει να γίνω δημόσιος υπάλληλος με ό,τι γνωριμίες είχε και μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να με διορίσει. Δεν μου άρεσε η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Δεν μου άρεσε το σίγουρο. Με γοήτευαν οι προκλήσεις σε συνδυασμό με σκληρή δουλειά.

Η αγορά καταρρέει και ό,τι και να κάνεις δεν σου βγαίνει να το πω λαϊκά. Μπορεί να έχεις όρεξη, κέφι, φιλοδοξία και όνειρα για την δουλειά σου αλλά με την όποια ωριμότητα και εμπειρία έχω αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια δεν βλέπω φως.

Μια απογοήτευση και μια απελπισία με πιάνει περιμένοντας να πέσω αμαχητί γιατί το πράγμα δεν παλεύεται.

Δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω τα σημεία των καιρών να δω που πάει η αγορά για να πράξω ανάλογα.

Έφτασα αν είναι δυνατόν !!! σήμερα να αναρωτιέμαι αν έκανα λάθος που δεν άκουσα τον πάτερα μου.

Θα ήθελα για μια ακόμη φορά την άποψη σας


Πηγή:www.capital.gr