Ζήλεια: Το συναίσθημα που μπορεί να καταστρέψει μια σχέση, αλλά είναι παράλληλα και το αλατοπίπερό της! Αλήθεια τελικά, θέλουμε να μας ζηλεύουν ή οχι; Ας δούμε τι έλεγε ο Φρόιντ!

«Με ζηλεύει παθολογικά. Με πνίγει… Δεν αντέχω άλλο.»

«Δεν με ζηλεύει καθόλου. Αδιαφορεί επιδεικτικά… Δεν αντέχω άλλο.»

Περίεργο δεν είναι; Τόσο οξύμωρο και όμως τόσο αληθινό. Το έχουμε ζήσει όλοι, το έχουμε νιώσει όλοι, το έχουμε συζητήσει όλοι με τον σύντροφό μας, με τον αδελφό μας, με τον έμπιστό μας φίλο. Τελικά, πόση ζήλεια είναι απαραίτητη σε κάθε σχέση; Τελικά, είναι η ζήλεια απαραίτητη σε κάθε σχέση; Και όταν λέμε σχέση, εννοούμε πολλών ειδών πέρα από την προφανή ερωτική, αδελφική, φιλική, συναδελφική.

Σύμφωνα με τον Φρόιντ, υπάρχουν 3 είδη ζήλειας:

Φυσιολογική ζήλεια
Είναι το συναίσθημα που όλοι νιώθουν και μπορεί να προκληθεί από την ηθελημένη ή και άθελη συμπεριφορά κάποιου άλλου. Για παράδειγμα, ένας άνδρας σε μία συγκέντρωση βλέπει τη γυναίκα του, που όλως τυχαίως εκείνη τη μέρα είναι και στις ομορφιές της, να περιβάλλεται κάποια στιγμή από γνωστούς και αγνώστους άνδρες. Για αυτή τη μία στιγμή μπορεί να αναπτυχθεί φυσιολογικά το συναίσθημα της ζήλειας και να χαθεί την άλλη στιγμή, αφού η γυναίκα ή κάποιος από τους «άλλους» δεν δίνει αφορμή για να ενταθεί η ζήλεια.

Νευρωτική ζήλεια
Αναπτύσσεται κυρίως σε άτομα με αυξημένες ψυχολογικές αδυναμίες. Πυροδοτείται κατά βάση από αισθήματα ενοχής, κοινώς «έχω κάνει κουτσουκέλα», και αξιοποιείται ως προφύλαξη και αντιπερισπασμός, κοινώς «ρίχνω στάχτη στα μάτια». Είναι η κλασική περίπτωση του ανδρός με εξωσυζυγική σχέση, που νιώθει τύψεις, ενοχές και φόβο μην αποκαλυφθεί, γι’ αυτό παίρνει τα μέτρα του. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Φρόυντ, «προβάλλει» τα συναισθήματά του στη γυναίκα του και την πιέζει ότι ξενοκοιτάει και ότι μπορεί να τον απατήσει, για να νιώσει ο ίδιος ήσυχος και ασφαλής. Είναι η ζήλεια που προέρχεται από τον ίδιο του τον εαυτό, χωρίς αφορμή και πρόκληση από τον άλλο.

Διαβάστε τη συνέχεια στο tsemperlidou.gr