«Η δύναμη μου, οι τρεις κόρες μου : Το συγκινητικό μήνυμα που έγραψε η Πόπη Τσαπανίδου στη Γιορτή της Μητέρας για τις τρεις κόρες της που μεγάλωσε μόνη της

«Η δύναμή μου». Με αυτόν τον τίτλο η Πόπη Τσαπανίδου έγραψε ένα συγκινητικό μήνυμα για τη γιορτή της μητέρας και μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους, φωτογραφίες από προσωπικές της στιγμές με τα τρία της παιδιά.



 Αυτά είναι όπως η ίδια υποστηρίζει, η δύναμή της και με ένα συγκινητικό μήνυμα που ανήρτησε στο προσωπικό της site ipop.gr αναφέρεται στην αξία της μητέρας αλλά και το πώς νιώθει και η ίδια έχοντας μεγαλώσει τρία παιδιά.
 
Ακολουθεί το κείμενο που έγραψε η Πόπη Τσαπανίδου:
 
«Θυμάσαι;
Αχ πόσο μοιάζουμε, εμείς οι δυο... Το μόνο νανούρισμα που μας ταίριαζε. Και κλείνανε τα ματάκια! Αχ πόσο μοιάζουμε εμείς οι δυο.... (Μην κλαις. Σε βλέπω. Πάντα σε βλέπω. Η μαμά σου, είμαι).
 

Και μετά γίναμε τέσσερις. Εμείς οι τέσσερις! Και το νανούρισμα άλλαξε. Γιατί είσασταν οι ηλιαχτίδες της ζωής μου. Το μόνο φως. You are my sunshine... (Ξέρω. Τώρα έγινε remix και ακούγεται παντού. Αλλά αυτή την εκτέλεση, σιγά μην την θυμάστε)
 
Δεν σου άρεσε κανένα παιγνίδι. Μόνο τα καπάκια από τις κατσαρόλες... Και εκείνο το μεγάλο κουνέλι-κούκλα-με-φουστάνια που σου έφερε δώρο, όταν γεννήθηκες η Birgit. Και μετά τα τουβλάκια σου. Που δεν τα μάζευες ποτέ. Κι ας φώναζα. Κι ας απειλούσα ότι θα τα πετάξω έξω από το σπίτι, αν δεν τα μαζεύεις μόνη σου. Μέχρι που το έκανα. Και με κοίταζες σαν να μην με γνώριζες.
 
Το παιγνίδι της σιωπής; Όποια μείνει περισσότερη ώρα ήσυχη, θα κερδίσει! Ήταν ο μοναδικός τρόπος, να κερδίσω εγώ, μερικά δευτερόλεπτα ησυχίας στο σπίτι. Έπιανε.
 
«Μαμά πως μπήκες μέσα στο κουτί;» Την πρώτη φορά που με είδες σε βίντεο στην τηλεόραση!
 
Τα παιγνίδια που τρώγονται; Πως αλλιώς θα σας έπειθα να φάτε σουβλάκια, όταν δεν προλαβαίναμε να μαγειρέψουμε; Τι σβούρες είχα επινοήσει, τι αεροπλανικά σχέδια σε κάθε καλαμάκι, μέχρι να αποφασίσετε να τα φάτε. Τα φουστανάκια στις γαριδούλες; Σκοτωνόσασταν ποιά θα τις πρωοκαθαρίσει. Μέχρι τότε, τις λέγατε «κατσαρίδες» και δεν τις τρώγατε.
 
Τις γέφυρες; Κάθε φορά, που βλέπαμε γέφυρα στο δρόμο, μετρούσαμε και σκύβαμε, όλες μαζί, όταν φτάναμε από κάτω. Πως να ταξιδέψεις, με τρία παιδιά στο αυτοκίνητο, αν δεν βρεις εκατομμύρια παιγνίδια!
 
Το τραγούδι των διακοπών; Υιοθετούσαμε μια γνωστή μελωδία και κάθε χρόνο, φτιάχναμε δικούς μας στίχους. «Λέει η ευτυχίαααααα! Τα μπρατσάκια μου, είναι φουσκωμένα; Άαααασε με σου λέω... Στα βαθιά, μ αρέσει να επιπλέωωωωω» ¨Οσκαρ παραφωνίας goes to.....εεεε ....εεε....ευαααα
 
Τις καταδύσεις στην πισίνα; Με βάζατε να βουτάω, με ανοικτά μάτια και να κάνω τον κριτή. Ποια βούτηξε καλύτερα.
Τις χειμωνιάτικες βόλτες στα χιόνια και τα έλκυθρα; Δεν ήθελα να τα βλέπω μπροστά μου, γιατί φοβόμουν. Τελικά στα χιόνια, εγώ έσπασα πόδι!
«Μην πας μαμά, στη δουλειά. -Πρέπει να πάω, για να έχουμε λεφτά να τρώμε. -Δεν θα ξαναφάω εγώ μαμά. Μην πηγαίνεις»
Το ταξίδι Αθήνα-Θεσσαλονίκη με τρένο. Μας πήρε ο ύπνος και δεν ξυπνούσαμε. Κι όταν ανοίξαμε τα μάτια μας, είχαν κατέβει όλοι κι είμασταν μόνες, σ" ολόκληρο το βαγόνι.
 
Η μανία μου τα Χριστούγεννα. Τι σας ζητούσα να μου τραγουδάτε συνέχεια, ξανά και ξανά; Ποια εκτέλεση;
Τη φασαρία στην ταβέρνα, γιατί δεν σου άρεσε το πράσινο βερμουδάκι, που σου φόρεσα; Ακόμα θα μας θυμούνται εκεί! Η Φωτιάδου, ξέρω, ότι το θυμάται.
 
«Χαθήκαμε μαμά;» Κάθε φορά, που έκανα το λάθος, να σκεφτώ φωναχτά, αν πρέπει να στρίψω εδώ ή παρακάτω!
Οι στροφές στο Πήλιο. Καθόσουν πάντα από την μέσα πλευρά. Να μην βλέπεις το γκρεμό. Και στο γυρισμό, από την άλλη πλευρά.
Τα καπελάκια και τα σκουφάκια με τα φουφούρια; Τα σιχαινόσασταν, γιατί σας κοιτούσαν όλοι. Σας τα είχα φέρει με τόση λαχτάρα! Και δεν μου έκαναν κιόλας να τα φορούσα εγώ! Ακόμα νομίζω, ότι είναι, ότι καλύτερο έχω δει σε καπελάκι! Και σεις ε; Αργααααα!
 
 
Την ανεμοβλογιά;

Τα μαθήματα τέννις με τον Αλέξανδρο; Πείτε αλήθεια. Ποτέ δεν θέλατε να μάθετε τέννις και με μισούσατε, που σας έτρεχα!
Τα Τρία μικρά Λυκάκια! Χρόνια μετά, τον γνώρισα και του είπα, πως μ΄αυτά τα λυκάκια μεγαλώσατε και εσείς. Και μας το αφιέρωσε. Με αυτόγραφο. Ποια απ όλες το έχει;
Τα βράδια μας, καθημερινά, με τα νανουρίσματα μας. Τον Καββαδία; Τα ρω του Έρωτα; Την «Μαρίνα¨. «Ρε μαμά... έλα να πούμε τίποτα άλλο! Δεν τα τραγουδάνε αυτά, τα παιδιά στο σχολείο...»
Τα οικογενειακά συμβούλια και τις απονομές του «καλύτερα βαθμολογημένου/ήσυχου/πιο αστείου/κλπ μέλους της οικογένειας»; Θυμάστε και τις απονομές «του κλειδιού του σπιτιού», όταν πια μεγαλώσατε αρκετά, για να έχετε κλειδί του σπιτιού;
 
 
Το παραμύθι, για την πριγκίπισσα, που ζει στο κάστρο του Πλαταμώνα και περιμένει στο παράθυρο το βασιλόπουλο, που θα ανέβει να την πάρει; Και μέχρι τότε, χαιρετάει όποιους περαστικούς ταξιδιώτες, ξέρουν ότι μένει εκεί και την φωνάξουν; Ξελαρυγιαζόσασταν να τη φωνάζετε. Αλλά, ποτέ δεν μας άκουσε, να μας χαιρετήσει. (Έτσι σταματήσατε, να φοβάστε τις στροφές του Πλαταμώνα)
«Το φεγγάρι, γιατί μας ακολουθεί πάντα, μαμά; -Γιατί το έδεσα, με έναν αόρατο σπάγγο και δεν θα μας φύγει ποτέ. -Θα το πάρουμε και μέσα στο σπίτι μαμά, τώρα που φτάσαμε; -Όχι! Θα το λύσω, να το πάρουν κι άλλα παιδάκια»
Τη λαχτάρα για σοκολάτες! Με φουντούκια!


Ο Ζαχαρίας. Έτρωγε μακαρονάκια. Και τον έλεγαν Ζαχαρία, γιατί ήταν γλυκός, σαν ζάχαρη. Και ερχόταν μόνο σε σπίτια, που έμεναν καλά κοριτσάκια. Το σπιτάκι του ήταν πίσω απο το καλοριφέρ και έβγαινε από εκεί, μόνο όταν ένα καλό παιδάκι περπατούσε μπροστά από το σπίτι του. (Ο Ζαχαρίας, ήταν ένα σαμιαμίδι, που είχατε φρικάρει, όταν το πρωτοείδατε)
Τον Άργο. Το δάγκωμα, που σου έριξε στο μάγουλο. Την εκπαίδευσή του, με...ψωμί! Το you are dead.
Το τραγούδι που με απειλούσατε, ότι θα τραγουδήσετε, αν δεν σας κάνω το χατήρι! Ακόμα δεν αντέχω να το ακούω.
 
Την εκπαίδευση για σεισμό. Το σινιάλο με τη σφυρίχτρα και οι πρόβες, για το τι θα κάνετε αν γίνει σεισμός και είστε μόνες στο σπίτι.
Τα σημεία ραντεβού, σε περίπτωση... ανάγκης! Ξέρετε που βρισκόμαστε τώρα ε;
Παπούτσια. Όπου πάει η μία, ακολουθεί και η άλλη. Σαν παπούτσια.
 
 
Πείτε πάλι «Γκαίτε» με προφορά!
Η πρώτη φορά στο σινεμά.
Οι πατερίτσες στο σπίτι, που δεν τις πετούσαμε ποτέ! Όλο και κάποιο πόδι έσπαγε...
Τα αλευρώματα και τα σπιτικά μακαρόνια. Πόσα χιλιόμετρα μακαρόνια έχουμε φτιάξει;
«Ναι βέβαια! Εσύ, την Ευτυχούλα/Μαρινούλα/Ευούλα σου...»
Πως τον έλεγαν τον ταξιτζή τη πέμπτης δημοτικού;
Πετάξτε μακριά. Εδώ θα είναι το λιμάνι, αν κουραστείτε.
Τις εξόδους για φαγητό; Τρεις καρέκλες. Στη μεσαία εγώ και δίπλα μου εσείς με τα κεφαλάκια σας, σε κάθε μου πόδι. Καμωνόσουν η μεγάλη, τη μεγάλη! Και πρόσφερες το δικό σου ποδαράκι, για την αδελφή σου.
 

 
Γιατί, τα θυμήθηκα, τα γράφω και σας εκθέτω δημόσια;
Γιατί είναι η Γιορτή της Μητέρας σήμερα. Και το πρωί, ξύπνησα από ένα μήνυμά σου, στο κινητό. Ένα link και δυο γραμμές.
«Αυτό το τραγούδι, είναι εσύ. Είσαι η δύναμή μου».