Η επιστροφή του Γκοτζίλλα, ο Ρωμαίος & Ιουλιέτα στον 21ο αιώνα αλλά και 2 δραματικές στις νέες ταινίες της εβδομάδας (φωτό & βίντεο)

Ένα από τα δημοφιλέστερα τέρατα της μεγάλης οθόνης σε εντυπωσιακό comeback. Υψηλής αισθητικής σπουδή στην τρέλα, ευχάριστη έκπληξη για σινεφίλ. Οι εραστές της Βερόνας προσαρμοσμένοι στον 21ο αιώνα και μια παράδοξα τρυφερή μαφιόζικη ιστορία. Οι ταινίες του νέου επταημέρου.

Godzilla ***
(και σε 3D)
Φαντασίας – Διάρκεια 123’


 
Σκηνοθεσία: Γκάρεθ Έντουαρντς
Παίζουν: Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Κεν Γουατανάμπι, Ελίζαμπεθ Όλσεν, Μπράιαν Κράνστον, Ζιλιέτ Μπινός
 
Ένας Γκοτζίλα για κοινό με οικολογικές ευαισθησίες. Το ύψους 100 μέτρων αμφίβιο σαυροειδές άρχισε να απειλεί την ανθρωπότητα το 1954, σε μια cult ταινία που ενέπνευσε αρκετές συνέχειες. Τότε, εννιά μόλις χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, το ραδιενεργό τέρας συμβόλιζε σαφέστατα τη συλλογική φοβία του ιαπωνικού λαού για την πυρηνική καταστροφή.

Στο αμερικανικό ριμέικ του 1998 υπήρχαν ο απόηχος του Τσέρνομπιλ και ένας ανούσιος καταιγισμός ψηφιακών εφέ. Μπαίνοντας στην αίθουσα για να δούμε τη νέα εκδοχή, αναρωτιόμασταν τι καινούργιο θα μπορούσε να προστεθεί σε μια χιλιοειπωμένη ιστορία. Πήραμε την απάντηση μέσα στο πρώτο εικοσάλεπτο. Εξ αιτίας ενός ολέθριου λάθους μιας πολυεθνικής, γεννιέται ένα τερατώδες ον και πεθαίνει η σύζυγος ενός επιστήμονα. Η φύση επαναστατεί ενάντια στην ανθρώπινη αλαζονεία και ένας άνδρας αγωνίζεται να αποκαλύψει μια φοβερή αλήθεια που συγκαλύπτεται επιμελώς. Δύο νέες, επομένως, διαστάσεις: η ανθρώπινη αυθαιρεσία και το ανθρώπινο δράμα.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 2014, η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο και τρία πλάσματα της Αποκάλυψης ισοπεδώνουν τη Χαβάη και το Λας Βέγκας. Τόπος της τελικής αναμέτρησης του Γκοτζίλα με τα δυο φρικτά Muto, η περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Ο πανικός γενικεύεται, ενώ πόλεις εκκενώνονται και ο στρατός προσπαθεί απεγνωσμένα να εξουδετερώσει τον κίνδυνο. Σημαντικό ρόλο στις επιχειρήσεις παίζει ο γιος του επιστήμονα, αξιωματικός του αμερικανικού ναυτικού, συνεχιστής της αναζήτησης του πατέρα, οικογενειάρχης με απειλούμενη οικογένεια, ένας ήρωας με τον οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο θεατής.

Παρά τις θεαματικές σκηνές καταστροφής, με τερατομαχίες, τσουνάμι, καταρρίψεις αεροσκαφών, εκτροχιασμούς τρένων και κτίρια που καταρρέουν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα, η ταινία κατορθώνει να διατηρήσει τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της ως το τέλος, κλιμακώνοντας το σασπένς και χρησιμοποιώντας με μέτρο τα ειδικά εφέ, πάντα μέσα στα πλαίσια μιας ψευδορεαλιστικής αληθοφάνειας. Φυσικά, ρυθμιστής παραμένει ένα εξωπραγματικό πλάσμα, αποκύημα τρελής φαντασίας, ο Γκοτζίλα που εδώ συμβολίζει τις δυνάμεις της φύσης - άλλοτε αρνητικές και άλλοτε θετικές για τον άμυαλο homo sapiens -, σχεδιασμένος έτσι ώστε να γίνεται συμπαθής παρά την αποκρουστική του όψη. Μία αλλόκοτη διασταύρωση προϊστορικού θηρίου και Κινγκ Κονγκ. Ένα από τα δημοφιλέστερα τέρατα της οθόνης, που σίγουρα θα μας επισκεφθεί ξανά.
 
Ο σωσίας *** ½
(The double)
Δραματική – Διάρκεια 93’



Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Αγιοάντε
Παίζουν: Τζέσε Αϊζενμπεργκ, Μία Γουασίκοφσκα, Ουάλας Σον, Κάθι Μόριαρτι, Νόα Τέιλορ

Το δράμα συναντιέται με τη μαύρη κωμωδία σε μια σπουδή επάνω στην τρέλα. «Επίσκεψη» σε ένα διαταραγμένο εγκέφαλο που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια προς την παραφροσύνη. Δεύτερη ταινία του ταλαντούχου Βρετανού σκηνοθέτη Ρίτσαρντ Αγιοάντε (μετά το κριτικά καταξιωμένο “Submarine” ). Μεταφορά από τον ίδιο και τον Άβι Κορίν μιας νουβέλας του Ντοστογιέφσκι σε ένα κοντινό δυστοπικό μέλλον, με σκηνικά, κοστούμια και ηλεκτρονικές συσκευές αισθητικής δεκαετίας του ’80, για να τονισθεί η συγγένεια με το «1984» του Όργουελ, αφού ο Μεγάλος Αδελφός έχει πλέον εισχωρήσει στη συνείδηση του ήρωα ως Μεγάλος Αυτοπεριορισμός.

Σε μια απροσδιόριστη πόλη, που κυβερνιέται σχεδόν δικτατορικά από τον πανίσχυρο «Συνταγματάρχη», ο Σάιμον Τζέιμς είναι, ουσιαστικά, ένας αόρατος άνθρωπος. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση και η πρωτοφανής δειλία του τον «σβήνουν» σε βαθμό που δεν τον αναγνωρίζει ούτε ο φρουρός της επιχείρησης όπου εργάζεται επί επτά συνεχή χρόνια. Η ασήμαντη ζωή του θα αναστατωθεί από την άφιξη στην εταιρεία του Τζέιμς Σάιμον, απόλυτου σωσία του, αλλά και ακριβώς αντίθετου του σε χαρακτήρα και συμπεριφορά.

Δυναμικός και θρασύτατος, ο Τζέιμς θα σαγηνεύσει, με το επιθετικό του στιλ, συναδέλφους, προϊσταμένους και γυναίκες, προξενώντας την οργή του Σάιμον, όταν παρουσιάζει μια πρότασή του ως δική του και κυρίως όταν πολιορκεί την αγαπημένη του. Ακολουθεί σύγκρουση δυνατού και αδυνάμου, ο οποίος συγχέει τον εαυτό του με τον ανταγωνιστή του, σε μια προσπάθεια να ταυτιστεί μαζί του, προκειμένου να αντλήσει δύναμη. Η σχιζοφρένεια τον περιμένει στη γωνία. Σε τόνους σκοτεινούς (ούτε ένα ημερήσιο πλάνο, ούτε ένας πρωινός ουρανός, ούτε μια φωτεινή ακτίνα) η ταινία διαχέεται από βαθύ πεσιμισμό, απόρροια της -σε κάθε επίπεδο- κρίσης που μαστίζει την υφήλιο.

Ο Αγιουάντε δεν κρύβει τους εικαστικούς και θεματικούς «δανεισμούς» του από το «Μπραζίλ» του Τέρι Γκίλιαμ και τον «Ένοικο» του Ρόμαν Πολάνσκι, τους οποίους αφομοιώνει σε ένα δικό του άψογα μεταμοντέρνο ύφος, αναδεικνύοντας, όπως λέει ο ίδιος «την ομορφιά του άσχημου». Μέσα σε κλειστοφοβικούς χώρους, εξπρεσιονιστικά φωτισμένους, ο Τζέσε Άϊζενμπεργκ κινείται σπασμωδικά, μια συγκινητική μαριονέτα στον ένα ρόλο και ένας γοητευτικός δαίμονας στον δεύτερο, πετυχαίνοντας με μια εκπληκτική διπλή ερμηνεία να συγκεράσει τα δυο άκρα σε μία ανατριχιαστικά διχαζόμενη οντότητα.
 
Ρωμαίος και Ιουλιέτα ***
(Romeo and Juliet)
Δραματική – Διάρκεια 118’



Σκηνοθεσία: Κάρλο Καρλέι
Παίζουν: Ντάγκλας Μπουθ, Χαϊλί Στάινφιλντ, Πολ Τζιαμάτι, Λέσλι Μάνβιλ, Ντέμιαν Λούις, Εντ Γουέστγουικ, Κρίστιαν Κουκ

Ρωμαίος και Ιουλιέτα για τη νεολαία του 21ου αιώνα. Με γοργούς ρυθμούς και «φατσούλες» εικοσάχρονων του 2014, ντυμένων με υπέροχα αναγεννησιακά κοστούμια. Ιουλιέτα η 18χρονη Χαϊλί Στάινφιλντ, υποψήφια για Όσκαρ β’ γυναικείας ερμηνείας για το «Αληθινό θράσος» των αδελφών Κοέν. Με μωρουδίστικα μάγουλα και ένα πείσμα χαρακτηριστικό της γενιάς της. Και αγόρια που αν φορούσαν μοντέρνα ρούχα θα έπαιζαν άνετα στο “Twilight”.

Ένα «φρέσκο» καστ που προφέρει με σύγχρονη φυσικότητα στίχους κλασικούς και αθάνατους (όπως «ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»). Σενάριο με την υπογραφή του Τζούλιαν Φέλοους («Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ», «Ο πύργος του Ντάουντον») ο οποίος δίνει έμφαση στην απερισκεψία των νεαρών εραστών και την αντίθεσή τους στο κατεστημένο των ενηλίκων, προσαρμόζοντας στην εποχή μας τον ρομαντισμό του σαιξπηρικού έργου.

Θυμίζουμε την ιστορία. Στη Βερόνα του 16ου αιώνα, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, τέκνα αντίπαλων οικογενειών, πλήττονται από τα βέλη ενός κεραυνοβόλου έρωτα και τελούν μυστικό γάμο. Σύμμαχοί τους σε αυτή την ερωτική συνωμοσία, η παραμάνα της κοπέλας και ένας φραγκισκανός μοναχός (Λέσλι Μάνβιλ και Πολ Τζιαμάτι, σε δεύτερους ρόλους, κλέβουν παράσταση). Τα σχέδιά τους ανατρέπει ο θερμοκέφαλος ξάδελφος της Ιουλιέτας. Χύνεται νεανικό αίμα και ο Ρωμαίος εξορίζεται σε γειτονική πόλη. Ο καλόγερος παρουσιάζει ένα plan-b, όμως η μοίρα και ο Βάρδος τα θέλουν αλλιώς. Σπαρακτικά δοσμένη η τραγική κορύφωση. Δύο νέα και ερωτευμένα παιδιά, θύματα του παράλογου πολέμου των «μεγάλων». Ένα μήνυμα για όλες τις εποχές.
 
Salvo ** ½
Δραματική – Διάρκεια 103’



Σκηνοθεσία: Φάμπιο Γκρασαντόνια και Αντόνιο Πιάτσα
Παίζουν: Σαλέχ Μπακρί, Σάρα Σεραγιόκο, Λουίτζι Λο Κάσιο, Μάριο Πουπέλα

Ένας επαγγελματίας δολοφόνος βρίσκει τον δρόμο προς την εξιλέωση στην πρώτη σκηνοθετική εμφάνιση δυο νεαρών Σικελών. Συγκλονιστικό πρώτο εικοσάλεπτο, τέλειο δείγμα κινηματογραφικής ευρηματικότητα, με τον Σάλβο να περιμένει το επόμενο θύμα του μέσα σε ένα μισοσκότεινο σπίτι του Παλέρμο και την τυφλή αδελφή του «στόχου» να αισθάνεται την παρουσία του εισβολέα, αλλά να μην τον εντοπίζει. Λιγότερα βλέπουμε και περισσότερα ακούμε μέσα από τα αυτιά της νέας γυναίκας.

Το σασπένς κορυφώνεται με ήχους και αγωνιώδεις εκφράσεις της ηρωίδας, ενώ ο φονιάς καραδοκεί, σιωπηλός. Έρχεται αναπόφευκτα η έκρηξη με έναν κτηνώδη φόνο και ένα απίστευτο θαύμα, που «δένει» τον Σάλβο με τη Ρίτα. Μετά, η ένταση πέφτει απότομα και οι υποσχέσεις για κάτι συναρπαστικό που μας έδωσε η εισαγωγή διαψεύδονται. Οι τόνοι ανεβαίνουν ξανά στο τελευταίο μέρος, με μια σπαρακτική εξέλιξη της σχέσης θύτη-θύματος και την αντίδραση των μαφιόζων. Μεσολαβούν χαλαρές σκηνές από την καθημερινότητα του αντι-ήρωα, κατά τη γνώμη μας περιττές. Διασώζεται, ωστόσο, ο παράδοξα τρυφερός πυρήνας μιας φαινομενικά σκληρής ταινίας, χάρη στη «χημεία» των δυο νεαρών πρωταγωνιστών. Έργο άνισο, όμως αξιοπρόσεκτο.

nooz.gr