Η διευθύντρια των New York Times, τα πήγε εξαιρετικά αλλά απολύθηκε! Γιατί; Μα ζήτησε το αυτονόητο, να πληρωθεί όσο ο προκάτοχός της! «Α την υστέρω...» μουρμούρισαν οι εργοδότες της!

Την πόρτα της εξόδου είδε μετά από τρία χρόνια η Τζιλ Εϊμπραμσον, μέχρι τώρα διευθύντρια των Ν.Υ. Τimes, η οποία απολύθηκε και αντικαταστάθηκε από τον Ντιν Μπάκετ, που ήταν ως τώρα ο νούμερο 2 στην εφημερίδα. Εξήγηση για την απομάκρυνση της 60χρονης δεν δόθηκε από τον εκδότη ο οποίος το μόνο που ανέφερε είναι ότι υπήρχαν προβλήματα με τη διοίκηση.



Η βραβευμένη με Πούλιτζερ Τζιλ Εϊμπραμσον στα 3 χρόνια που έμεινε στη θέση της διευθύντριας κατάφερε να κάνει και πάλι κερδοφόρα την εφημερίδα που κέρδισε και οκτώ βραβεία Πούλιτζερ. Μυστήριο κάλυπτε την απομάκρυνση μιας τόσο επιτυχημένης διευθύντριας. Μέχρι που ο New Yorker, σε αποκαλυπτικό άρθρο του, φώτισε το παρασκήνιο. Με δυο λόγια: Η Abramson ανακάλυψε σε κάποια στιγμή πως ο μισθός που έπαιρνε (κι ας μην αναφέρουμε καν τα συνταξιοδοτικά οφέλη της) ήταν αρκετά μικρότερος απ' τον μισθό που έπαιρνε ο προηγούμενος (φυσικά άντρας) διευθυντής.

Δεν ξέρω αν ήταν απληστία ή αίσθημα δικαιοσύνης, όμως υποθέτω πως σε κάθε περίπτωση η Abramson είχε απόλυτο δίκιο να ρωτήσει την ιδιοκτησία της εφημερίδας πώς και έτυχε' αυτό, το να πληρώνουν σαφώς λιγότερα χρήματα μια γυναίκα, για μια θέση που όταν την έχει άντρας πληρώνεται με ένα στάνταρ ποσό. Θα μπορούσε να ήταν σύμπτωση, ή και σημάδι των καιρών (μειώσεις μισθών παντού, σε όλους, χωρίς διακρίσεις), όμως η Abramson ανακάλυψε ότι το ίδιο που της συνέβη τώρα ως διευθύντρια ειδήσεων της είχε συμβει και πριν από αυτό, ως αρχισυντάκτρια: οι αποδοχές της ήταν αισθητά λιγότερες από την πληρωμή και τις παροχές του Bill Keller, του άντρα συντάκτη τον οποίο είχε αντικαταστήσει διαδοχικά και στις δύο δουλειές.

Tο χρηματικό χάσμα με τον Keller έκλεισε μόνο όταν η ίδια παραπονέθηκε. Αλλά, στους Times, την εφημερίδα που έχει μηνυθεί από γυναίκες εργαζόμενες της για διακρίσεις, το ζήτημα αυτό έφερε στην επιφάνεια άσχημες μνήμες. Δόθηκαν εξηγήσεις βέβαια. Ο Keller δούλευε περισσότερα χρόνια στους Times, η οικονομία είχε αλλάξει (αν και άλλαξε προς το καλύτερο μάλλον!), οι αμοιβές δεν είχαν και τίποτα τεράστιες αποκλίσεις. Όποιος και να είχε δίκιο, οι σχέσεις των δύο πλευρών διαταράχτηκαν. Άρχισαν να διαφωνούν σε πολλά: στο αν έπρεπε να προσληφθεί βοηθός της Abramson, για τη συνεργασία του τομέα των ειδήσεων με τον επιχειρηματικό τομέα της εφημερίδας. Και ενώ ως διευθύντρια η Abramson τα πήγε μια χαρά -με μεγάλες δημοσιογραφικές επιτυχίες, βραβεύσεις και κερδοφορία- οι σχέσεις της με τα αφεντικά είχαν δηλητηριαστεί, πράγμα που οδήγησε στην πρόσφατη απόλυσή της.



Το χειρότερο -και αυτό ξεπερνά τη συγκεκριμένη υπόθεση και αγγίζει όλες τις γυναίκες στους χώρους εργασίας- είναι πως μέσω ψιθύρων η εργοδοσία προσπάθησε να την παρουσιάσει ως "Pushy". To επίθετο pushy (πιεστική) χρησιμοποιείται σχεδόν πάντα για δυναμικές γυναίκες, και υπονοεί ότι είναι σκύλες και ψιλο-υστερικές. Σχεδόν ποτέ κανένας άντρας διευθυντής δεν έχει χαρακτηριστεί pushy - αντίθετα γι' αυτούς χρησιμοποιούνται θετικά φορτισμένοι όροι: Αποφασιστικός, δυναμικός, απαιτητικός.

Με το να χαρακτηρίζεται "πιεστική" μια γυναίκα, απαξιώνεται η δουλειά της με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Ενώ ένας δυνατός άντρας είναι δυναμικός και παίρνει περισσότερα λεφτά, οι γυναίκες πρέπει να συμβιβαστούν με λιγότερα, και να μην επιμένουν με σταθερότητα στις απόψεις ή τις αποφάσεις τους -ακόμα κι αν είναι διευθύντριες!- λόγω του κινδύνου να θεωρηθούν 'σπαστικές' ή 'εκνευριστικές' ή 'κουραστικές'. Και αν αυτά συμβαίνουν στην καλύτερη και πιο προσεκτική εφημερίδα του κόσμου, δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να γίνεται στα tabloid ή τις άλλες δουλειές, σε άλλα μέρη του πλανήτη. Δεν υπέκυψε πάντως η Abramson. Είμαι σίγουρος ότι θα βρει δουλειά, με τους όρους της. Ή καλύτερα, με τους σωστούς όρους.

Πηγή: www.lifo.gr