Δικάζομαι γιατί είμαι φιλόζωη - Ένα άρθρο της Τζίνας Δαβιλά

της Τζίνας Δαβιλά

Η Ελλάς του 2012 δεν έχει καμμιά σχέση με αυτήν που ονειρεύτηκαν η Μελίνα και ο Τρίτσης. Ούτε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα μεταφέρθηκαν από τον Αγγλία στην Ελλάδα, ούτε και το μετρό έλυσε τα προβλήματα των Αθηναίων. Μπόχα και δυσωδία υφίστανται τριγύρω και δεν ευθύνονται απαραιτήτως τα σκουπίδια. Εσωτερικό είναι το πρόβλημα. Θέμα πολιτισμού, παιδείας και ανθρωπιάς. Αν η Μελίνα ζούσε, άραγε θα έβρισκε το κουράγιο να αγωνιστεί; Και με ποια μέσα; Γιατί ώρες – ώρες καταλήγει κάποιος να παραδεχτεί με θλίψη πως η βλακεία είναι αήττητη!

Σήμερα, Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012, λοιπόν, καλούμαι στο Ειρηνοδικείο Ρόδου ως κατηγορούμενη για να απομακρύνω τα σκυλιά μου από την ιδιόκτητη μονοκατοικία μου. Το χαρτί που συνέταξε ο δικηγόρος των αιτούντων – 8 στον αριθμό εκ των οποίων οι 6 είναι συγγενείς – είναι πλήρες ψεμμάτων του τύπου πως τα σκυλιά είναι λυμένα στο κήπο, κάνουν επιθέσεις, είναι ανεμβολίαστα και δεν φορούν φίμωτρο. Δεν θα μπω στην διαδικασία να αναιρέσω τα όσα ψέμματα λένε – αλήθεια, σε ποιον επιτέθηκε και ποιος και πότε; Και πώς και δεν με πήγαν κατηγορούμενη στο δικαστήριο, όταν έκαναν επίθεση, πράγμα που είναι εξαιρετικά σοβαρό, και με καλούν τώρα γιατί, όπως λένε, είναι τα μόνα που γαυγίζουν; Αναφέρω ενημερωτικά πως ζω σε μια περιοχή, όπου η χρήση ιδιοκτησίας σκύλων είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένη, δεδομένου πως δεν υπάρχει καν δημοτικός φωτισμός στους δρόμους και οι κλοπές στα σπίτια αποτελούν σημαντικότατη απειλή. Επιπλέον, όλοι έχουν όχι ένα, αλλά δυο και τρία σκυλιά και αρκετοί εκ των κατοίκων της περιοχής συντηρούν με λίγο φαγητό, νερό και σχετική φροντίδα και κάποια αδέσποτα.

Σύμφωνα με όσα με πληροφορεί ο δικηγόρος μου, που είναι εξειδικευμένος σε θέματα φιλοζωίας, τα αιτήματα είναι παράλογα και άκυρα. Δεν θα σταθώ στο νομικό κομμάτι, αλλά στο ουσιαστικό για μένα.

Η φροντίδα ενός σκύλου ή όσων σκύλων, γατών και κατοικίδιων ζώων αποφασίσει κάποιος, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί χρόνο, χρήμα, ψυχή, αν θέλεις να είσαι ιδιοκτήτης σκύλων, όπως πρέπει νομικά και ηθικά να είσαι. Εκτός και αν η ιδιοκτησία σκύλου γίνεται με τους όρους των αιτούντων κατά εμού. Δηλαδή: οι τέσσερις (αλήθεια δεν ενοχλούνται της διπλανής μεζομέτας με μεσοτοιχία οι γείτονες και ενοχλούνται της γωνιακής και σε απόσταση 100 μέτρων;) αν και δηλώνουν φιλόζωοι, σιχαίνονται κάθε σκυλί και γατί που κυκλοφορεί και έχουν τσακωθεί με τον απέναντι γείτονά τους, επειδή, όταν εγκαταστάθηκε στο σπίτι του, είχε σκυλί. Οι άλλοι τέσσερις εκ ων αιτούντων, έχουν σκυλιά τα οποία γρονθοκοπούν, τιμωρούν βάναυσα, πετούν πέτρες, δεν τα πηγαίνουν βόλτα, τα έχουν μέσα σε ένα κλουβί και στη βρώμα των χωμάτων κήπου. Τέλος, για να μην μακρηγορώ, όταν τους απευθύνουν τον λόγο τα αποκαλούν, ως συνηθίζει ο Έλλην, «μαλάκα», «σκάσε κωλόσκυλο για να μην έρθω εκεί» και στην καλύτερη των περιπτώσεων τα χτυπούν δυνατά στο κεφάλι για να πάψουν να γαυγίζουν. Το ίδιο «σκάσε κωλόσκυλο» έχω ακούσει να απευθύνουν και στα δικά μου σκυλιά, τα οποία νοιώθωντας τον αρνητισμό τους, γαυγίζουν. Αν λοιπόν, για αυτούς αποτελεί πρόβλημα της αρμονικής, κατ’άλλα όπως λένε, ζωής τους, τα γαύγισμα ΜΟΝΟ των δικών μου σκύλων και όχι των δικών τους ή της υπόλοιπης περιοχής, για μένα η συμπεριφορά τους απέναντι στα δικά τους σκυλιά αποτελεί μέγα πρόβλημα που διαταράσσει την ψυχική ηρεμία, σύσσωμης της  οικογενένειάς μου και που θα μας οδηγήσει σε μελαγχολία. Και στην τελική: ποιοι θα με κρίνουν, θα μου υποδείξουν πώς να συμπεριφερθώ και θα ζητήσουν να διώξω τα σκυλιά μου από το σπίτι μου; Αυτοί που είναι κάκιστοι και ανεύθυνοι ιδιοκτήτες σκύλων που από την πρώτη στιγμή που γειτνίασα μαζί τους, μού ζήτησαν να τα δείρω, να τα βρέχω και να τους φορέσω φίμωτρο, «γιατί τα σκυλιά θέλουν ξύλο»; Μην τρελαθούμε. Φίμωτρο πρέπει να φορέσουν τα δίποδα που γαυγίζουν . Άσε, που δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τα βρίσκουν με τα σκυλάκια. Αφού η διάλεκτός τους είναι κοινή: το γαύγισμα!

Δεν φοβάμαι την Δικαιοσύνη, δεδομένου πως η νομοθεσία με καλύπτει, την εφαρμόζω κιόλας και ο δικηγόρος μου είναι ο καλύτερος που θα μπορούσα να έχω, γνωρίζοντας την πλήρη νομοθεσία, απ’έξω και ανακατωτά. Και να φανταστείς πως τυχαία έπεσα πάνω του. Και ενώ κάποιοι μου είπαν πως είναι εξαιρετικός μεν, αλλά πανάκριβος δε, εκείνος σχετικά με την αμοιβή του, μου ζήτησε, αν δύναμαι, να βάλω όποιο ποσό θέλω σε λογαριασμό για την συντήρηση των αδέσποτων ζώων που φροντίζει. Επίσης, ακόμα και αν έδιωχνα όλα τα σκυλιά μου, είμαι πεπεισμένη πως τα προβλήματα των γειτόνων μου δεν θα λύνονταν. Δεν θα θεωρήσω καθόλου παράλογο να ακούσω από αυτούς, ότι ευθύνομαι, γιατί η βροχή έπεσε πλάγια και όχι κατακόρυφα. Τέλος, ευελπιστώ το παρόν κείμενο να μην έχει ίχνος συναισθηματισμού και να στηρίζεται πρωτίστως σε λογικά επιχειρήματα. Αλλά, για να μπούμε λίγο και στο συναισθηματικό κομμάτι που για μένα έχει μεγάλη αξία, έχω να δηλώσω τούτο: η σχέση με τον σκύλο μου δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμμία. Ούτε από την μητρική, ούτε την αδελφική, ούτε την ερωτική, ούτε την επαγγελματική, ούτε από την ανθρώπινη φιλική. Είναι άλλο το επίπεδο των συναισθημάτων και με άλλους όρους. Γιατί ο σκύλος μου, πέρα απ’όλα τα άλλα,  είναι πρωτίστως ένα καλό φιλαράκι με όρους που δεν διέπονται από την ιδιοτέλεια, τον ανταγωνισμό, την κακία, την ζήλεια, την κούραση και το σιχτίρισμα.

Υγ: Εδώ ο κόσμος και χάνεται και κάποιοι δεν βρίσκουν χρόνο για να ασχοληθούν με τον εαυτό τους, μήπως και τον καλυτερεύσουν, αλλά έχουν ως στόχο τους εμένα. Ο Τσέχωφ είχε πει πως «περισσότερο από την φιλία και την αγάπη, τους ανθρώπους ενώνει το κοινό μίσος για κάποιον». Αναγκαστικά θα παίξω το παιχνίδι τους, αλλά ειλικρινά, δεν θα το ήθελα καθόλου να ασχοληθώ μαζί τους. Η ζωή είναι γεμάτη ομορφιές, που οι αιτούντες «να διώξω άμεσα τα σκυλιά μου από την οικία μου» δεν πρόκειται να συναντήσουν ποτέ, όσες ζωές κι αν τους χαριστούν! Κρίμα, γιατί αποφάσισαν να γίνουν ή να ξαναγίνουν γονείς. Με ποιους όρους συνεννόησης άραγε: το ξύλο και το «σκάσε μαλάκα;»

Πηγή: protagon.gr