Ο Χρήστος Χολίδης μιλά για το ατύχημα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή!

Ο Χρήστος Χολίδης μιλά στο Down Town της Κύπρου για την δισκογραφία, το ξεκίνημά του, τα εμπόδια που αντιμετώπισε, το παραλίγο μοιραίο ατύχημα που θα του κόστιζε τη ζωή, τις γυναίκες και παραδέχεται πόσο έχει αλλάξει στον έρωτα.


 
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες αυτή τη λέξη;«Σ’ αγαπώ»;
Λέω πολύ συχνά σε όλους τους ανθρώπους που με κάνουν να το αισθάνομαι. Στην οικογένειά μου, στη σύντροφό μου, στους φίλους μου, στη δουλειά. Όπου μου βγει το λέω. Ποτέ δεν υπήρξα τσιγκούνης συναισθηματικά, συνεπώς δεν φοβήθηκα να πω αυτήν τη λέξη ποτέ μου. Μου είναι εύκολο να το πω.
 
Να το δείξεις, όμως;
Δεν νομίζω οι δικοί μου άνθρωποι να έχουν κάποιο παράπονο. Όταν αγαπάω το δείχνω με όλους τους τρόπους, δεν μπορώ να το θάψω μέσα μου ή να το κρατήσω και να το καταπιέσω. Είμαι πολύ δοτικός και, ίσως αυτό, να μην είναι πάντα καλό.

Δεν το έχουν εκτιμήσει κάποιοι άνθρωποι;
Μάλλον όχι. Γενικά υπήρξα πολύ τυχερός άνθρωπος στη ζωή μου, και στον έρωτα, αλλά εκεί έκανα σωστές επιλογές πιστεύω. Δηλαδή, οι γυναίκες με τις οποίες ήμασταν μαζί, ήταν σωστές επιλογές. Και δεν έχω κανένα θέμα ή παράπονο. Όμως, ναι, υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν εκτιμήσει πράγματα. Δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή. Προχωράμε!

Για ποιους λόγους θα μπορούσες να σταματήσεις το τραγούδι;
Κοίτα, το τραγούδι δεν ήταν ποτέ, αυτό που λένε όλοι, το μεγάλο μου όνειρο. Εγώ μπασκετμπολίστας ήθελα να γίνω, αλλά το άφησα. Φυσικά, πάντα ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική και, όταν μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία, την άδραξα. Σιγά μην την άφηνα! Κάποτε θα σου απαντούσα, για λόγους εντιμότητας ή ηθικής μπορεί και να το άφηνα. Αν, δηλαδή, δεχόμουν ανήθικες προτάσεις ή εκβιασμούς, τότε θα το παρατούσα το τραγούδι. Θες λόγω εμφάνισης, λόγω σωματικής διάπλασης ή φόβου; Ποτέ δεν μου έγινε ούτε ανήθικη πρόταση, ούτε κάποιος εκβιασμός. Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που είναι γεννημένοι πολεμιστές και μέσα μου έχω και πειθαρχία. Κάτι που έμαθα φυσικά στον στρατό.
 
Αν δεν κάνω λάθος, υπηρέτησες στις ειδικές δυνάμεις; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία για σένα;
Τρομακτική! Ε, εντάξει, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα εκεί. Τι να λέμε τώρα… Σκληραγωγήθηκα απίστευτα, ανδρώθηκα, σκλήρυνα κιόλας, αν θες. Ήμουν στους επίλεκτους κι επειδή είχα καλούς βαθμούς στο σχολείο, είχα και βαθμό. Αλλά δυσκολεύτηκα πολύ. Ήμουν στους αλεξιπτωτιστές και, αυτό από μόνο του, ήταν εμπειρία.
 
Επικίνδυνη όμως…
Πολύ, αν σκεφτείς ότι πήγα να χάσω τη ζωή μου και κινδύνεψα πολύ. Κάθε φορά που έπεφτα με το αλεξίπτωτο, ήταν ένα πρωτόγνωρο πράγμα. Οι δικοί μου, ειδικά ο πατέρας μου, ανησυχούσαν πολύ. Ο πατέρας μου ήξερε ότι πέφταμε δέκα άτομα και περίμενε να δει αν θα προσγειωθούν δέκα αλεξίπτωτα! Όταν το έβλεπε αυτό, έλεγε «δόξα τω Θεώ που είναι καλά το παιδί μου!». Όμως, μία μέρα, έπαθα ατύχημα, όταν το αλεξίπτωτό μου άνοιξε πάνω στο κεφάλι και τραυματίστηκα. Λιποθύμησα στον αέρα. Όταν ξύπνησα, βρέθηκα στο «401 στρατιωτικό νοσοκομείο» με
μπαταρισμένο χέρι, νάρθηκες και ένα έγκαυμα στο λαιμό. Οι γονείς μου ανησύχησαν πολύ - και λογικό ήταν. Άκου να δεις όμως τι έγινε μετά. Όταν γύρισα στη μονάδα μου, με ρώτησε ο λοχαγός μου πώς ήμουν, αν είχα συνέλθει και όλα αυτά και, όταν του είπα ότι όλα ήταν εντάξει, τότε μου έδωσε ένα κράνος και μου είπε: «ετοιμάσου, σε λίγο θα πας να πέσεις!».

Και πήγες;
Φυσικά! Όχι μία, αλλά δύο φορές… Καλά λένε ότι ο άνθρωπος δεν έχει όρια και μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Εγώ το είδα στην πράξη. Γι’ αυτό σου ανέφερα προηγουμένως ότι ο στρατός με άλλαξε πάρα πολύ.

Ο έρωτας σε αλλάζει;
Όχι, καθόλου. Όπως ήμουνα είμαι ακόμα. Δεν με επηρεάζει στην καθημερινότητά μου το να έχω μία σχέση ή όχι. Το αν είμαι ερωτευμένος ή όχι. Σίγουρα, μου φτιάχνει τη διάθεση και μου προκαλεί πολύ καλά πράγματα στη ζωή μου, αλλά δεν είναι το άλφα και το ωμέγα για μένα, ούτε η πρώτη μου προτεραιότητα. Αν έρθει ήρθε, αλλά όταν έρχεται φροντίζω να ζω τις στιγμές μου στο έπακρο.

Είναι γνωστό ότι συγκατοικείς με τη σύντροφό σου και, αναρωτιέμαι, η δέσμευση σε τρομάζει;
Όχι, όχι. Ό,τι γίνεται είναι θέμα προσωπικής επιλογής και των δύο. Αν δεν θες κάτι στη ζωή σου, απλά δεν το κάνεις. Κανένας δεν σε υποχρεώνει να κάνεις κάτι με το ζόρι. Είμαι πολύ καλά αυτή την περίοδο.

Ποια είναι τα λάθη που κάνεις συνήθως σε μία σχέση;
Δεν ξέρω, νομίζω το ότι είμαι πολύ δοτικός ως χαρακτήρας. Τα δίνω όλα και δεν σκέφτομαι τίποτα. Ακόμα κι από την αρχή, δεν κρατάω πράγματα για μένα… Αυτό δεν αρέσει πάντα σε όλους και υπάρχουν άνθρωποι που σε βγάζουν «λάθος», αλλά, τελικά, μάλλον εκείνοι είναι λάθος.

Θεωρείς ότι είσαι κοντά στον γάμο;
Όχι, καθόλου! Δεν μου ταιριάζει ως ιδέα. Δεν βλέπεις ότι τον πρώτο χρόνο παντρεύονται και μετά δεν ξέρουν ποια πόρτα να πρωτοανοίξουν για να φύγουν και οι δύο; Τι είναι, μία ωραία γιορτή και τέλος. Όχι, δεν θεωρώ ότι με αντιπροσωπεύει, ούτε είναι ο μόνος δρόμος για να δημιουργήσεις οικογένεια.

Θα γίνεις καλός μπαμπάς πιστεύεις;
Σίγουρα. Πάντως θα γίνω και αυστηρός πατέρας. Και αυτό το λέω επειδή και έχω ζήσει, αλλά και έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Οπότε, θα τρέμω μήπως πάθουν κάτι τα παιδιά μου.

Σε όλα αυτά που λες ότι έζησες, φαντάζομαι, εννοείς και την απώλεια του παιδικού κολλητού σου φίλου από ναρκωτικά. Έτσι δεν είναι;
Ναι, και αυτό. Κοίτα, εγώ μεγάλωσα σε μία γειτονιά στο Αιγάλεω, όπου τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα και άγρια. Τα ναρκωτικά πήγαιναν και ερχόντουσαν για πλάκα, τα έβλεπα μπροστά μου. Ο κολλητός μου πήρε άσχημο δρόμο και βρέθηκε νεκρός στην Ομόνοια. Αυτό με πλήγωσε πολύ.

Εσύ δεν δοκίμασες ποτέ;
Σου λέω, ήταν κάθε μέρα μπροστά μου, τα έβλεπες, αλλά τι να δοκιμάσω; Έβλεπα τους φίλους και γνωστούς μου που ήταν σε καταστολή και «κόκαλο» κι εγώ πήγαινα στην προπόνησή μου. Ο αθλητισμός με έσωσε εμένα. Το μπάσκετ! Και, φυσικά, η αγωγή και οι αναφορές που είχα απ’ το σπίτι μου.

Πηγή: Down Town