Αντί να πάνε Μύκονο & Σαντορίνη, 70 νέοι, 15 έως 25 ετών πάνε Βίκο! Το «Χαρούμενο Χωριό» διασχίζει το περίφημο φαράγγι με γέλια, τραγούδια, παιχνίδια & βουτίες στο Βοϊδομάτη κτίζοντας φιλίες & υπομονή

Ισως η σύγκριση με την κατάκτηση του Εβερεστ ή άλλες «επαγγελματικά» πατημένες βουνοκορφές του κόσμου να φαίνεται αλαζονική. Παρά το ταπεινό του δικού μας εγχειρήματος ωστόσο, η ικανοποίηση που αισθανθήκαμε όσοι καταφέραμε στις 22 Αυγούστου να πραγματοποιήσουμε τη διάβαση του φαραγγιού του Βίκου, του βαθύτερου στον κόσμο σύμφωνα με το βιβλίο Γκίνες (βάθος 900 μ., πλάτος 1.100 μ.), ήταν τεράστια.

Μια μεγάλη ανθρώπινη κάμπια. Σε αυτήν ακριβώς την εικόνα παραπέμπει η αλυσίδα των 70 νέων, 15 έως 25 ετών, που περπατούν στο μονοπάτι του φαραγγιού στον Βίκο. Πρόκειται για την καθιερωμένη ετήσια απόδραση των κατασκηνωτών από το «Χαρούμενο Χωριό» στη Βαρυμπόμπη. Ολυμπος, Βωβούσα, Οίτη: μερικοί μόνο από τους προηγούμενους ορεινούς προορισμούς της ομάδας. Φέτος οι νέοι, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της «Επέκεινα Χώρας», που εδρεύει στη Βίτσα Ζαγορίου, συμμετείχαν στη διάβαση του φαραγγιού του Βίκου, στη διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, όπως ροκ συναυλίας, και στην προσφορά κοινοτικής εργασίας (καθαρισμός παλαιού μονοπατιού), που συντόνισε ο κ. Στάθης Βασδέκης, εκ μέρους του δημοτικού συμβουλίου της περιοχής.

Γύρω στις 9.30 η πολυάριθμη παρέα βρίσκεται ήδη στην αφετηρία, στην πλατεία του χωριού Μονοδέντρι, τρία χλμ. από το ορμητήριό μας, τη Βίτσα. Η σύντομη δοκιμαστική διαδρομή την παραμονή μέχρι το γεφύρι του Μίσιου, ως μια πρώτη «γεύση» από τα Ζαγόρια, θα αποδειχθεί σωτήρια – τουλάχιστον για εμάς τους απροπόνητους. Το κέφι στο ζενίθ, όπως και η γκρίνια αρκετών – της γράφουσας συμπεριλαμβανομένης: «Τι θέλαμε κι ήρθαμε;». Η σχετικά ομαλή κατάβαση στο ξεκίνημα, παραπλανητική. Γέλια, τραγούδια, παιχνίδια με λέξεις μεταδίδονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τη μια άκρη της πορείας έως την άλλη. Το βλέμμα δεν αργεί από το γύρω να περάσει στο κάτω. Απαιτείται εστίαση στο έδαφος, που διαρκώς διαφοροποιείται. Πέτρες, απότομη κατηφόρα με χώμα, αλλού πάλι σκαρφάλωμα σε βράχους. Μάταια προσπαθούμε να ταξινομηθούμε -είμαστε ανηφοράκηδες ή κατηφοράκηδες;- όπως διακρίνονται οι πεζοπόροι, ανάλογα με τις επιδόσεις τους.

«Στο άκουσμα της σφυρίχτρας, απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή», προειδοποιεί ο Ηλίας Πίτσικας, αρχηγός της κατασκήνωσης. «Παραμείνετε ο ένας πίσω από τον άλλο, μη βγαίνετε έξω από το μονοπάτι». Οι πτώσεις δεν λείπουν. Ούτε όμως και η βοήθεια. Οι εμπειρότεροι της ομάδας, διασκορπισμένοι σε διάφορα σημεία, συνδράμουν όποιον τους χρειαστεί. «Θα κάνουμε τέσσερις στάσεις συνολικά», ενημερώνει ο Νίκος Γιαννής, ψυχή της «Επέκεινα Χώρας». «Δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής το τελευταίο, καθώς η ανάβαση είναι απότομη. Θα παραλάβετε και βεβαίωση ότι ολοκληρώσατε επιτυχώς τη διάβαση του Βίκου, σε μερικές μέρες», μας διαβεβαιώνει.

Οι αντοχές δοκιμάζονται, η υπομονή επίσης. Το εγχείρημα δεν είναι απλό. Τα παιδιά, απτόητα. «Μόνο όταν βρίσκεσαι με πολλά άτομα μπορείς να το αντέξεις, επειδή έχει χαβαλέ», δηλώνει η 15χρονη Μυρτώ. Οσο για την Αννα, 20 ετών, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής, οι αντιδράσεις αλλάζουν: «Γκρινιάζω στην παρέα μου, εμψυχώνω όμως τα μικρότερα. Εμπειρίες όπως αυτή στον Βίκο είναι μοναδικές. Αλληλεπιδράς με τους γύρω σου, βάζεις έναν μεγάλο στόχο, δοκιμάζεις τον εαυτό σου». Φτάνοντας στη Βρύση Κλήμα, ο 17χρονος Στέφανος αναλαμβάνει χρέη «γεμιστή μπουκαλιών». «Αξιοποιούμε» την ξηρά τροφή από το σακίδιο: σάντουιτς, τυρόπιτα, σταφίδες, παστέλια – μέχρι ιπποφαές, κέρασμα. Το νερό, απόλαυση. «Ας μιλήσουμε για τη βιοποικιλότητα... είμαστε περιτριγυρισμένοι από γαύρους – έτσι ονομάζονται αυτά τα δέντρα», αρχίζει να λέει ο Αλέξανδρος Δρίτσουλας, γεωπόνος. «Κάθε φορά που πάμε στην εξοχή, μας μιλάει – “αυτό το φυτό ονομάζεται έτσι” κ.λπ., μαθαίνουμε πολλά», ψιθυρίζει ο Στέφανος.

Βουτιά για θαρραλέους

Η μεσημεριανή ζέστη φτάνει ώς τα βάθη του φαραγγιού. Στροφή στις πηγές του Βοϊδομάτη. Οαση. Σοκ από τη βουτιά στους 5 βαθμούς, κολύμπι για τους θαρραλέους. Το παγωμένο νερό, η καταλληλότερη τονωτική ένεση για την τελική φάση της ανάβασης. Η σιωπή κυριαρχεί πλέον. «Σηκώνω το κεφάλι, κοιτάζω πίσω, λέω “κάναμε όλο αυτό;”», καμαρώνει η Αναστασία, 19 χρόνων. «Δεκατρία χιλιόμετρα μέσα στο φαράγγι, δύσβατα περάσματα – δεν γίνεται να μην υπερηφανευτείς». «Διαδικασία επίπονη, ωστόσο σε βοηθάει να αποκτήσεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση», προσθέτει η συνομήλική της Ζήνα. Καθόλου τυχαίο που όσοι ολοκληρώνουν τη διάβαση του φαραγγιού αντιμετωπίζουν πλέον κάθε δυσκολία διαφορετικά. Λένε μάλιστα, όπως αναφέρει ο κ.Γιαννής: «Αφού περάσαμε τον Βίκο, εδώ θα κιοτέψουμε;».

Η «cool φυλή» της κατασκήνωσης

Οικογενειακή ατμόσφαιρα, γνήσιες φιλίες, ουσιαστική αλληλεπίδραση, ήθος, ευγένεια. Μερικά μόνο από όσα εισπράττει κανείς αν περάσει λίγο χρόνο με την «cool φυλή» της κατασκήνωσης «Χαρούμενο Χωριό». Ποια η συνταγή της επιτυχίας; Σύμφωνα με τον αρχηγό τους, Ηλία Πίτσικα, «με κοινό σημείο αναφοράς την κατασκήνωση, τα παιδιά αυτά έχουν συνυπάρξει για χρόνια, κυρίως όμως έχουν δημιουργήσει μαζί. Οι περισσότεροι έχουν περάσει στη φάση του να νοιάζονται, πέρα από τον εαυτό τους, και για το τι συμβαίνει γύρω τους, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, μαθαίνουν να διαχειρίζονται ένα σύνολο, το οποίο διαρκώς διαφοροποιείται. Σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη απόδραση σε έναν τόπο ιδιαίτερου κάλλους και ιστορικού ενδιαφέροντος, αναδεικνύεται πάνω απ’ όλα η σχέση της ομάδας. Τα παιδιά βρίσκονται σε ηλικίες που έχουν πολλές επιλογές. Βρίσκουν και αλλού τους φίλους τους. Οταν όμως, αντί για τη Μύκονο ή τη Σαντορίνη, επιλέγουν τον Βίκο, σημαίνει ότι η οργάνωση τέτοιων δράσεων, πέρα από την παρέα, τους δίνει και τη δυνατότητα να εκφράζονται. Εδώ, θα κάνουν ταινία από την εκδρομή, θα συνθέσουν μουσική. Παράλληλα, ανατροφοδοτείται η σχέση και η δημιουργικότητα για κάτι που θα αρχίσει και πάλι του χρόνου το καλοκαίρι». Τη λειτουργία της κατασκήνωσης, που μετράει 65 χρόνια ζωής, φέτος ανέλαβε η εταιρεία «Φίλοι του Χαρούμενου Χωριού» με την υποστήριξη των ΣΤΑΣΥ.

Πηγή : Καθημερινή