Ωδή στο θειο Τραγί : Punk bistro αυτοαποκαλείται αλλά είναι θεϊκό γκουρμέ με θεϊκές τιμές στα Πετράλωνα παρακαλώ

Όσοι πήγαν το συζητούν, σχολιάζουν τα πιάτα-τα οποία βρίσκεις top γκουρμέ-και σου τρέχουν τα σάλια, ένας αν-ορεκτικός τίτλος του Σκαρίμπα (αναρωτιέσαι τί ζητά ένας περιπλανώμενος κουλτουριάρης αλήτης στην ταμπέλα ενός εστιατορίου), punk bistro διαβάζεις στους τίτλους των οδηγών της πόλης, ένα πικρόχολο κράξιμο στο διαδίκτυο από κάποιους επιφανείς σεφ που δεν πήγαν ποτέ στο μαγαζί, δεν θέλεις περισσότερα για να μπεις στην ίντριγκα, να παρκάρεις στα Πετράλωνα, να βιώσεις από κοντά το ανορθόδοξο. Μπαίνεις μέσα και δεν κάνεις το ουάου!! του εντυπωσιασμού.    



Κάτι ήσυχο σε ξυλί χρώμα, ξύλινοι πάγκοι-τραπέζια, τσαχπίνικα χριστουγεννιάτικα φωτάκια, κάτι γλόμποι με άποψη –remakes από παλιά. Αυτό που σε αγκαλιάζει αμέσως, σε κάνει δικό του χωρίς πολλά λόγια. Θα μπορούσε να είναι πανάκριβο, ακριβό, μικρομεσαίο ή φτηνό δεν το υποψιάζεσαι, καθότι έχει στυλ το οποίο συνήθως χρεώνεται στο μενού.  



Αμερικάνικη πανκ του ’80, τότε μου φαινόταν ξενέρωτη και άνευρη, τώρα τη ρουφάω νότα-νότα, νοσταλγικά, σαν παλιά φωτογραφία που σου κολλάει ένα χαμόγελο χαλκομανία στο στόμα, garage, μια ξαφνική καινούρια pop, κάπως σαν να έχεις το ένα σου πόδι στο «Αν» στα Εξάρχεια και το άλλο σε ένα κυριλέ ρεστό της δημιουργικής ανατροπής. Με μια γουλιά κρασί θες να φύγουν οι πάγκοι να χοροπηδήσεις κάθε ρεφρέν σαν κατσίκι, με όλα σου τα γκάζια. Αλλά το ευγενές αγόρι θέλει την παραγγελία σου, οπότε συγκεντρώνεσαι στο μόλις 9 πιάτα του μενού.    


Περιγραφή α λα ισπανική μόδα, «Παπαρδέλα», «Κόκορας», «Μοσχάρι», «Ψάρι». Με χαλάει λίγο η μίμηση, στο τέλος το παίρνω πίσω, τα παιδιά εδώ μιλούν με λίγα λόγια, για την ακρίβεια μάλλον σιχαίνονται τις λέξεις, σίγουρα δυσκολεύονται στο συντακτικό. Τα παίρνεις όλα, στη μέση. Από την σικάτη παρέα δίπλα-η Chanel τσάντα που με ακουμπά είναι absolutely αληθινή- έρχονται κάτι λιποθυμιστικά αρώματα τρούφας και κρασάτης σάλτσας με τροφαντές παπαρδέλες.  

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.lifo.gr