Αποκλειστικό: Κωνσταντίνος Μητσάκης: Ο Έλληνας Μάρκο Πόλο που ανακαλύπτει τον κόσμο καβάλα στη μηχανή του - Είδε, γεύτηκε, άκουσε & απόλαυσε όσα ελάχιστοι άνθρωποι χάρηκαν σε... πολλές ζωές μαζί!

Πρόκειται αναμφίβολα για έναν από τους μεγαλύτερους ταξιδευτές των τελευταίων 30 χρόνων! Σαν ένας σύγχρονος Μάρκο Πόλο, ο Κωνσταντίνος Μητσάκης, καβάλα στα... δίτροχα φτερά του, όπως ο ίδιος λέει για τις μηχανές του, έχει κατορθώσει να γυρίσει σχεδόν ολόκληρη την Υφήλιο! Αλάσκα, Κίνα, Αυστραλία, ΗΠΑ, Ινδία, Κολομβία και η λίστα, τελειωμό δεν έχει! Στα ταξίδια του, τα οποία κάνει εδώ και 30 χρόνια πάντοτε πάνω στις δίτροχες μηχανές του, ούτε λίγο, ούτε πολύ τα έχει δει και τα έχει ζήσει όλα· έχει παγώσει, έχει σκάσει από τη ζεστη, έχει γνωρίσει δεκάδες κουλτούρες και πολιτισμούς, έχει δεχθεί καζούρα για τις ήττες της Εθνικής Ελλαδος αλλά και... πυρά (ναι κυριολεκτικά μιλάμε!) από ελεύθερους σκοπευτές, ενώ πραγματοποίησε τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, βιώνοντας εμπειρίες που κάνουν το πολυδιαβασμένο έργο του Ιουλίου Βερν να μοιάζει με... παραμυθάκι! 

Πραγματικά τι να πρωτοπεί και τι να πρωτογράψει κανείς για έναν άνθρωπο, που μπορεί να μην είναι καν 50 αλλά οι εμπειρίες και τα βιώματά του θα μπορούσαν να γίνουν... εγκυκλοπαίδεια! Το eirinika.gr, εντυπωσιασμένο και εμπνευσμένο από τον άνθρωπο... συνώνυμο του ταξιδιού, ήρθε σε επικοινωνία μαζί του, επιχειρώντας να αποσπάσει ένα μερίδιο από το καταστάλαγμα των αναμνήσεων του κ. Μητσάκη. Ο ίδιος αποδέχθηκε την πρότασή μας και μοιράστηκε με τον Χάρη Αποστολόπουλο την πιο τραυματική εμπειρία από τα ταξίδια του, τις σκέψεις αλλά και τις ανησυχίες του κατά τη διάρκεια αυτών, τα πράγματα που του έκαναν την πιο πολλή εντύπωση καθώς και το πάθος του για τις μηχανές! Διαβάστε όλη την αποκλειστική και χορταστική συνέντευξη που παραχώρησε στο eirinika!

**********************

Χάρης Αποστολόπουλος: Έχετε γυρίσει σχεδόν όλη τη Γη! Από την Κίνα ως τη Ρωσία και από την Αυστραλία ως το Μεξικό! Ποια είναι η χώρα/οι χώρες που σας «κέρδισαν» περισσοτερο;

Κωνσταντίνος Μητσάκης: Την καρδιά μου την έχω αφήσει παραδόξως σε 2-3 χώρες οι οποίες για τον υπόλοιπο κόσμο ίσως και να ακούγονται περίεργα. Η Κολομβία είναι μια από τις χώρες που με είχε σαγηνεύσει για τα καλά, ανεξάρτητα από το κλίμα τρομοκρατίας που ακούμε πως υπάρχει. Η άλλη είναι το Ιράν, διότι έχω ανακαλύψει εκεί τρομερά ζεστούς, φιλόξενους και όμορφους πνευματικά ανθρώπους ενώ παράλληλα πρόκειται και για μια χώρα που έχει πολύ αρχαία ιστορία. Μάλιστα, ο περσικός πολιτισμός βρέθηκε σε ουκ ολίγες ιστορικές περιόδους «απέναντι» από τον ελληνικό με τους γνωστούς Περσικούς Πολέμους αλλά και την εκστρατεία του Μεγαλέξανδρου.

Από την Ευρώπη και επειδή έχω ως κριτήριό μου πάντοτε τον καιρό, εκτός βέβαια από την Ελλάδα, μου αρέσουν πολύ οι μεσογειακές χώρες σαν την Ισπανία και τις προτιμώ σε σχέση με τις πιο βόρειες.

ΧΑ: Για πού ετοιμάζετε τώρα τα... «δίτροχα φτερά σας» όπως λέτε και ο ίδιος; Ποιος θα είναι ο επόμενος προορισμός σας;

ΚΜ: Το επόμενο ταξίδι μου, είναι στην Αυστραλία. Θέλω πολύ να βρεθώ εκεί αν και έχω γεννηθεί και έχει ζήσει 10 χρόνια εκεί, ενώ έχω βρεθεί και άλλες 2 φορές! Έχω πάει και σχεδόν... οδικώς μάλιστα! Από την Αθήνα πήγα με τη μοτοσικλέτα μέχρι τη... Σιγκαπούρη και μετά το θαλάσσιο κομμάτι το πέρασα με πλοίο και βγήκα στη Β. Αυστραλία και έφτασα ως το Σίδνεϋ. 

ΧΑ: Γιατί επιμένετε να την επισκέπτεστε; Θα πάτε για τρίτη φορά ενώ έχετε ήδη ζήσει και 10 χρόνια εκεί! Τι είναι αυτό που σας τραβάει;

ΚΜ: Εντάξει είναι αλήθεια πως η Αυστραλία είναι ένας ξεχωριστός προορισμός. Το μεγάλο νησί του Νότου, έχει μείνει για πολλά χρόνια απομονωμένο και έχει ένα πολύ ιδιαίτερο οικοσύστημα. Έτσι εξηγούνται και οι εκατομμύρια επισκέπτες που δέχεται κάθε χρόνο.

ΧΑ: Πού δεν έχετε καταφέρει ακόμα να πάτε αλλά θα το θέλατε πολύ;

ΚΜ: Υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί σε ορισμένους προορισμούς που δεν μου αφήνουν τη δυνατότητα να τους επισκεφθώ. Όπως για παράδειγμα στη χερσόνησο της Σαουδικής Αραβίας, όπου δεν μπορείς να την επισκεφθεί κανείς εύκολα διότι το καθεστώς της βίζας δεν υπάρχει για τον τουρισμό, οπότε αναγκαστικά έχει μείνει εκτός των πλάνων μου! Ευελπιστώ πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρω βέβαια να την επισκεφθώ διότι την κυνηγάω εδώ και 20 χρόνια! Ελπίζω μέσα στα επόμενα 10-15 χρόνια να υπάρξουν κάποιες τροποποιήσεις ως προς το θέμα της τουριστικής βίζας.

Εκτός από τη Σ. Αραβία όμως, δεν έχω επισκεφθεί και χώρες όπου υπάρχουν απαγορεύσεις όπως είναι η Β. Κορέα, που είναι «κλειστές» χώρες όπου μπορείς να πας σαν τουρίστας αλλά δεν μπορείς να μπεις με δικό σου όχημα!

Παράλληλα, δεν έχω επισκεφθεί και κάποια νησιωτικά συμπλέγματα όπως είναι η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες και θέλω να πιστεύω πως μέσα στα επόμενα χρόνια θα μπορέσω να βρεθώ και εκεί! Οφείλω βέβαια να παραδεχθώ, πως αποφεύγω τα νησιά γιατί αφού το γυρίσεις ολόκληρο, μετά πρέπει να πας στο επόμενο και να αναμένεις το θαλάσσιο μέσο που θα σε πάει εκεί και για εμένα αυτό είναι χάσιμο χρόνου!

ΧΑ: Νιώθετε πως είστε ένας... μηχανόβιος «Μάρκο Πόλο»;

ΚΜ: Οι εξερευνητές των προηγούμενων αιώνων, όντως ανακάλυπταν τον κόσμο. Εγώ δεν ανακαλύπτω τον κόσμο διότι αυτός είναι λίγο πολύ γνωστός τη σήμερον ημέρα και έχουμε μια εικόνα για το πού θα βρεθούμε. Δεν θέλω βέβαια να πω ότι το να γυρίσεις τον κόσμο με μια μοτοσικλέτα είναι κάτι απλό και δεν θυμίζει εξερεύνηση. Είναι δύσκολο και επίπονο και αρκετά επικίνδυνο σε κάποια σημεία. Θα έλεγα ότι έχω εν μέρει την αίσθηση του Μάρκο Πόλο αλλά σε πιο... ήπιο τόνο!

ΧΑ: Τι σας ενέπνευσε ώστε να ξεκινήσετε αυτόν τον πρωτότυπο γύρο της Γης;

ΚΜ: Έπαιξε σίγουρα τον ρόλο του το ότι ήμουν παιδί μεταναστών. Όπως σας είπα γεννήθηκα στην Αυστραλία και πέρασα εκεί τα πρώτα 10 χρόνια της ζωής μου. Νομίζω πάντως ότι το κομβικό σημείο, είναι όταν φθάνοντας στην ηλικία των 18 και ζώντας πλέον στην Ελλάδα, ένιωσα την ανάγκη να εξερευνήσω τον κόσμο και να ξεφύγω από τα όρια της περιοχής μου. Θυμάμαι ότι από μικρός ήθελα να ανακαλύψω τι βρίσκεται πίσω από το κάθε βουνό που έβλεπα μπροστά μου κι από εκεί στο επόμενο κοκ. Αυτό το πράγμα τελικά μου εξελίχθηκε σε μια βαθειά επιθυμία να γυρίσω όλον τον κόσμο καβάλα σε μια μοτοσικλέτα! Να σημειώσω μάλιστα πως μου άρεσε πάρα πολύ και το ποδήλατο και ήμουν συστηματικός ποδηλάτης, ενώ ήμουν και στην εθνική ομάδα την περίοδο 1980-85.

Όπως καταλαβαίνετε δηλαδή, από μικρός βρισκόμουν πάντα σε δύο τροχούς και μου άρεσε πάρα πολύ. Αργότερα δε, όταν ξεκίνησα να οδηγώ μοτοσικλέτα ένιωθα πως αυτή η αίσθηση της ελευθερίας που σου προσφέρει η οδηγική της εμπειρία είναι το κάτι άλλο. Για μένα οι μοτοσικλέτες, είναι ένα σύγχρονο άλογο! Έτσι, η αγάπη για τις μηχανές και το «μικρόβιο» του ταξιδιού με έκαναν να θέλω διαρκώς να ξεπεράσω τα όρια της περιοχής μου και να δω τον υπόλοιπο κόσμο με τα δικά μου μάτια! Σιγά-σιγά, ανακάλυψα πως δεν υπήρχαν όρια και φραγμοί σε αυτό το πράγμα, ούτε κανείς που να μου υπαγορεύει ότι θα πάω μέχρι εκείνο το σημείο. Η κάθε εξερεύνηση-ταξίδι, έφερε την άλλη σαν τροχός και σύντομα είχα εξερευνήσει όλη την περιοχή γύρω από τη Μεσόγειο και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Κάπου εκεί, ήταν που έστρεψα το βλέμμα μου ανατολικά διότι υπήρχε πάρα πολύ... έδαφος καθώς η Ασία μου φαινόταν ατελείωτη στον χάρτη! Έτσι, οι αμέσως επόμενοι προορισμοί μου, ήταν προς τα ανατολικά και σιγά-σιγά, μπήκα σε ένα «τρυπάκι», όπου κοιμόμουν και ονειρευόμουν ταξίδια, διαδρομές και προορισμούς!

ΧΑ: Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας μια ιστορία που σας έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη;

ΚΜ: Ναι πολύ ευχαρίστως! Στο Αφγανιστάν, βρέθηκα τρεις φορές. Ήμουν εκεί το 2001 με τη γυναίκα μου, την περίοδο με τους Ταλιμπάν, το 2003 αφού είχε ομαλοποιηθεί κάπως το σκηνικό και το 2005. Το 2005 ωστόσο, ήταν και η τελευταία φορά που πήγα καθώς η κατάσταση ξέφευγε από κάθε έλεγχο. Ήταν λοιπόν η περίοδος που ο πόλεμος ξαναξεκινούσε, οι Ταλιμπάν είχαν το πάνω χέρι και επικρατούσε ένα κομφούζιο και όλα μύριζαν... μπαρούτι! Για να ξεφύγω από όλη αυτή την έκρυθμη κατάσταση, ήθελα να κάνω τη διαδρομή από την Καμπούλ στην Κανταχάρ για να μπορέσω να μπω στο Πακιστάν, καθώς τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Καθ' οδόν λοιπόν, η γυναίκα μου δέχθηκε μια σφαίρα από έναν ελεύθερο σκοπευτή! Λίγο αργότερα, που σταμάτησα να δω τι είχε γίνει, καθώς εκείνη δεν το είχε αντιληφθεί όταν μας πυροβόλησαν από έναν λόφο μακριά, διαπιστώσαμε πως η σφαίρα είχε εξοστρακιστεί πάνω στο κράνος της γυναίκας μου! Εκείνη τη στιγμή, ήταν που σκέφτηκα ότι κάποιος, ο Θεός, ο Αλλάχ δεν ξέρω μας προστάτεψε από το μοιραίο.

ΧΑ: Τι είναι αυτό που σας ρωτούν συνήθως, τα άτομα στις ξένες χώρες που επισκέπτεσθε;

ΚΜ: Συνήθως με ρωτούν από πού είμαι αλλά και στοιχεία της πατρίδας σου ή το πώς είναι η ζωή εκεί. Όσο πιο απληροφόρητος είναι ένας λαός, τόσο πιο απλοϊκές ερωτήσεις σου κάνουν! Πώς είναι η ζωή συγκριτικά με εδώ ή τι θεωρείτε για εμάς εδώ. Παραδείγματος χάρη, στην Κολομβία φέτος όταν περνούσα μέσα από τα χωριά της περιοχής, επειδή είχα πάνω στο κράνος μου την ελληνική σημαία, πολλοί ήταν αυτοί που λόγω της αναμέτρησης της Εθνικής μας με την Κολομβία (σ.σ. χάσαμε με 3-0), την αναγνώρισαν! Εκτός λοιπόν από την καζούρα που μου έκαναν και τις ερωτήσεις για την κρίση που όλοι ήξεραν πως βιώνουμε, η πιο συνηθισμένη ερώτηση που μου έγινε ήταν το ποια είναι η γνώμη των Ελλήνων για την Κολομβία. Ήταν ενοχλημένοι καθώς λόγω των ΜΜΕ και της επιλεκτικής τους προβολής, ήξεραν πως οι περισσότεροι θεωρούν την Κολομβία μια τρομοκρατική χώρα που τα πρώτα πράγματα που φέρνει στο νου των ξένων είναι τα ναρκωτικά, τα καρτέλ και οι εξαφανίσεις. Ωστόσο εγώ, δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα και ο απλοϊκός κόσμος που συνάντησα σε χωριά ή στα χωράφια, ήταν πολύ ομιλητικός, ευγενικός και φιλόξενος. Κατά καιρούς βέβαια υπήρχαν κάποιες κλοπές αλλά αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα και τα συναντάς παντού, γιατί παντού υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι.

ΧΑ: Ας περάσουμε και στο πιο... τεχνικό κομμάτι! Πόσες μηχανές έχετε... «λιώσει» στα ταξίδια σας;

ΚΜ: (γέλια) Η αλήθεια είναι πως δεν έχω διαλύσει δα και τόσες πολλές μηχανές! Τουλάχιστον όχι όσες νομίζετε! Κι αυτό γιατί όσο προσέχω τον εαυτό μου, άλλο τόσο προσέχω και αυτές! Όποιον μηχανόβιο και να πιάσετε, ο οποίος βέβαια να έχει ταξιδέψει αρκετά ώστε να έχει αναπτύξει μια άλλη σχέση με τη μηχανή του, θα σας πει πως είναι η «αγάπη» του, η «κοπέλα» του, η «καλή» του! Δεν είναι σαν το αυτοκίνητο και όποιος οδηγεί, με καταλαβαίνει! Δεν είναι τόσο απρόσωπες και αναπτύσσεται εύκολα ένα είδος δεσμού μαζί τους.

Όσον αφορά τις μηχανές που έχω... ξετινάξει, να σας ενημερώσω πως μέσα σε περίπου 30 χρόνια έχουν περάσει κάπου 20 μηχανές από τα χέρια μου! Να αναφέρουμε δε ότι για κάποια ταξίδια, ορισμένες εταιρείες μοτοσυκλετών, μου έδιναν μια μηχανή για να πραγματοποιήσω, προκειμένου έτσι να τις διαφημίσω. Τα τελευταία 8 χρόνια, συνεργάζομαι με την KTM, μια μεγάλη αυστριακή εταιρεία, που μου παραχωρούν μοτοσυκλέτες όταν είναι να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι κι έτσι και εκείνοι εξασφαλίζουν τη διαφήμιση και εγώ κρατάω τη δική μου στο γκαράζ, χωρίς να έχω τις φθορές που θα είχα κανονικά. Έχω όμως και άλλους χορηγούς που μου εξασφαλίζουν τις παροχές που χρειάζομαι για τέτοια ταξίδια, γιατί όπως καταλαβαίνετε τα έξοδα για τέτοιες αποστάσεις και τόσες ημέρες είναι υπέρογκα! Ενδεικτικά να σας αναφέρω ότι για ένα ταξίδι μου στην Αμερική, από την Αργεντινή ως την Αλάσκα, διάρκειας 3 μηνών, όλα τα έξοδα ξεπέρασαν τις 10.000 ευρώ!

ΧΑ: Δεν μου είπατε όμως, τι μηχανή έχετε τώρα; Της KTM;

KM: (γέλια) Καλό θα ήταν αυτά να μην βγαίνουν προς τα έξω, αλλά είστε πολύ επίμονος! Αφού επιμένετε λοιπόν, θα σας πω ότι έχω 3 μοτοσυκλέτες, όσες μπορώ να συντηρήσω δηλαδή! Μακάρι να μπορούσα να έχω 13 βέβαια, αλλά δεν είναι εφικτό! Έτσι, έχω ένα scooter για μέσα στην πόλη, το οποίο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως τον... καθημερινό εργάτη, ένα BMW Funduro 650, που μου το είχε δώσει τιμής ένεκεν η BMW, με την οποία συνεργαζόμουν πριν την ΚTΜ για πολλά χρόνια και τέλος μια Suzuki Hayabusa. Όπως βλέπετε είμαι των άκρων· έχω ψηλοτίμονο για τα χώματα και ένα γρήγορο για την άσφαλτο! Zορίζομαι βέβαια τα τελευταία χρόνια με τις ασφάλειες και τα τέλη κυκλοφορίας αλλά δεν θέλω να παραδώσω τις πινακίδες για καμία από τις μηχανές μου. Νομίζω πως όταν το κάνεις αυτό για ένα αυτοκίνητο ή μια μοτοσυκλέτα, στην ουσία αυτό έχει πεθάνει. Έτσι προτιμώ να το πολεμήσω και να κόψω άλλα λεφτά από αλλού, παρά να μην πληρώσω ένα σήμα κυκλοφορίας.

ΧΑ: Μετά από 30 χρόνια δίκυκλων ταξιδιών και όντας έτοιμος να μπείτε στο 50ο έτος της ηλικίας σας, πόσο νιώθετε πως έχετε αλλάξει από τον τυχοδιώκτη νεαρό που πρωτοξεκινούσε να κατακτήσει τον κόσμο το 1984;

ΚΜ: Όπως βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη της ζωής, δεν έχω αλλάξει και πολύ! (γέλια) Αν δεν διατηρήσεις αυτόν τον τυχοδιωκτισμό, αυτήν την τρέλα, αν δεν μπορείς να αφήσεις την οικογένειά σου και να την ξαναδείς σε 2,5 μήνες, δεν μπορείς να κάνεις αυτό το πράγμα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως πλέον αντιλαμβάνομαι διαφορετικά τον κόσμο και τη ζωή αλλά για πολλά πράγματα δεν μπορώ να πω ότι άλλαξαν ιδιαίτερα. Να πω ότι δεν φοβάμαι πια; Δεν μπορώ γιατί θα ήταν ψέμματα, σε όλα τα ταξίδια μου το έκανα, είτε ήμουν 20 είτε 45. Απλά έχω μάθει να τιθασεύω τον φόβο μου και να τον αντιμετωπίζω. Το να λες ότι δεν φοβάσαι, είναι για εμένα το μεγαλύτερο ψέμα απλά με το πέρασμα των χρόνων αποκτάς εμπειρία, ξέρεις να δίνεις πιο γρήγορες λύσεις και το κοντρολάρεις! Συνοψίζοντας λοιπόν, θα σας πω ότι η διαφορά των 20 και των 50, είναι ότι τώρα αναζητώ άλλα πράγματα σε ένα ταξίδι. Δηλαδή τότε, με ενδιέφερε λιγότερο το θα δω σε μια ξένη χώρα και στα αξιοθέατά της και ήθελα να είμαι καβάλα στη μηχανή όσο το δυνατόν περισσότερο. Τώρα μπορεί να ταξιδεύω τις ίδιες ώρες αλλά κοιτάω και να μάθω κάποια πράγματα από τα ταξίδια μου. Δεν είναι μόνο διασκέδαση πια αλλά και ένα μέσο για να ανακαλύπτω νέα πράγματα, άγνωστους πολιτισμούς και κουλτούρες αλλά και καινούριους ανθρώπους.

Η πιστή συνοδοιπόρος του Κωνσταντίνου Μητσάκη και σύζυγός του, Όλγα Παπαδογιάννη, τον συνόδευσε στα περισσότερα από τα ταξίδια του

Oι φωτογραφίες, είναι από τη σελίδα του Κωνσταντίνου Μητσάκη στο Facebook