Ποιος ήταν ο Μανιάτης πολιτικός που ορκίστηκε 10 φορές Πρωθυπουργός και 17 υπουργός της Ελλάδας; - Πάλεψε με ίντριγκες και με εχθρούς αλλά τελικά σημείωσε ρεκόρ!!

Ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος γεννήθηκε το 1815 στο χωριό Γαρμπελιά Δήμου Άβιας – Οιτύλου. Καταγόταν από μεγάλη ιστορική οικογένεια της Μάνης. Ο πατέρας του Σπυρίδων Γαλάνης Κουμουνδούρος διετέλεσε έπαρχος Πύργου και στρατηγός του αγώνα 1821 (Δ. Πετράκος μεγ. Ηγέτες).


Το 1850 εξελέγη πρώτος βουλευτής Μεσσηνίας και το 1855 πρώτη φορά πρόεδρος της βουλής των Ελλήνων, το 1856 υπουργός οικονομικών (κυβέρνηση Βούλγαρη) και το 1864 έγινε απόπειρα δολοφονίας του στην οδό Σταδίου στην είσοδο της Συνέλευσης, το 1865 ίδρυσε το Κουμουνδουρικό κόμμα και τον ίδιο χρόνο εκλέγεται πρωθυπουργός.
Ο μεγάλος πολιτικός άνδρας του 19ου αιώνα, από την Έξω Μάνη, έγινε δυο φορές Πρόεδρος της Βουλής, δεκαεπτά Υπουργός και δέκα φορές Πρωθυπουργός (ρεκόρ, χωρίς κάτι ανάλογο, τουλάχιστον στη νεοελληνική Ιστορία)! Γνώρισε λοιπόν τιμές και απέκτησε τεράστια δύναμη και ισχύ, γνώρισε όμως και φθόνο, δέχτηκε άδικες κατηγορίες, αντιμετώπισε ίντριγκες και σφοδρές συγκρούσεις, του καταλογίστηκαν λάθη που έκαναν άλλοι, συνάντησε άφθονη την αγνωμοσύνη...
Ο Κουμουνδούρος θα 'πρεπε να έχει γίνει διαχρονικό σημείο αναφοράς της εξωτερικής μας πολιτικής, για κάτι που, όντας επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, επέτυχε, στα 1881, την αναίμακτη, χωρίς πόλεμο, προσάρτηση ελληνικών εδαφών στο νεοσύστατο ελλαδικό κρατίδιο. Σε σκληρές διαπραγματεύσεις που κράτησαν πάνω από ένα χρόνο, ο Κουμουνδούρος ανάγκασε τους Τούρκους να δεχτούν την πρότασή του για ειρηνική παραχώρηση στην Ελλάδα της Θεσσαλίας και του διαμερίσματος της Άρτας (στη Νότια Ήπειρο).
Δεν μπορεί άλλος πολιτικός να περηφανευτεί για μια ανάλογη εθνική επιτυχία, και εδάφη μας που, κατά καιρούς, ελευθέρωνε ο ελληνικός στρατός χάνονταν συνήθως στις διαπραγματεύσεις (π.χ. Βόρειος Ήπειρος). Ο πατριωτισμός βεβαίως του Μανιάτη πολιτικού δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει: παιδί σχεδόν είχε κινδυνέψει να αιχμαλωτιστεί από τους Τουρκοαιγυπτίους του Ιμπραήμ, ενώ 26χρονος βρέθηκε εθελοντικά στην επανάσταση της Κρήτης το 1841, επικεφαλής πλήθους άλλων νέων επιστημόνων και φοιτητών! Μάλιστα κινδύνεψε στη μάχη του Αποκορώνου, συμπολεμώντας με τους ντόπιους Κρητικούς επαναστάτες, εναντίον των Τούρκων κατακτητών.
Η διαχείριση σοβαρών Εθνικών προβλημάτων με διορατικότητα και ελάχιστες απώλειες οι προοδευτικές ιδέες, το ειρηνικό πνεύμα, η διπλωματία της εξωτερικής πολιτικής,  η αμνηστία κ.α. είναι μέρος από τα προβλήματα που αντιμετώπισε μέσα σε εσωτερικές έριδες και ανύπαρκτη οικονομία, είναι παράδειγμα προς μίμηση ακόμα και για την σημερινή πολιτική και κατά τον πολιγραφότατο Νέο- Έλληνα φιλόσοφο, Κορνήλιο Καστοριάδη που μελέτησε την πολιτική των μετα-επαναστατικών χρόνων και όχι μόνο, ότι οι τρεις πρωθυπουργοί που προσπάθησαν να εφαρμόσουν πραγματική δημοκρατία στην μετα-επαναστατική Ελλάδα είναι: Αλέξανδρος Κουμουνδούρος, Χαρίλαος Τρικούπης και Ελευθέριος Βενιζέλος.
Βελτιώνονται οι βάσεις των πλείστων θεσμών (Δημοσίων υπαλλήλων - Παιδείας - Ανακατανομή 2.650.000 στρεμμάτων γης - Κρητικό, Θεσσαλικό, Εμπόριο, αναπτυξιακών έργων, οικονομικής και εξωτερικής πολιτικής) στην 30ντάχρονη πολιτική του ζωή του ανήκουν. Σίγουρα η πάμφτωχη στεγνή πνευματικά Ελλάδα της εποχής αυτής δεν μπορούσε να θρέψει ιδανικά και μεγάλες ιδέες στους Έλληνες παρεκτός της Ελευθερίας τους.
Παρ' όλα αυτά ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος τόλμησε τιτάνιο αγώνα να ανασυγκροτήσει τους εξαθλιωμένους από τους άνισους αγώνες Έλληνες και το κράτος κι ας ήξερε εκ των πρότερων τους κινδύνους και τις πίκρες που θα τον πλήρωνε η ανιδιοτελής αγάπη του για την Ελλάδα και την πολιτική.
Στις 30/6/1866 Η απαγωγή του Πρωθυπουργού Σωτ. Σωτηρόπουλου από τον Λήσταρχο Λαφαζάνη στα Φιλιατρά Μεσσηνίας και τα στοιχεία που προσκόμισε κρατώντας ημερολόγιο στις 40 ημέρες ομηρίας του - έδωσε την αφορμή στην Κυβέρνηση Αλεξάνδρου Κουμουνδούρου λήψης σημαντικών μέτρων για καταστολή της ληστείας και αμνηστίας. Για την ασφάλεια των πολιτών, και γενική ευρυθμία του κράτους και της κακής εικόνας της Ελλάδας στο εξωτερικό (Σφαγή Δήλεσι), (Μέγα πολιτικό ζήτημα). Οι ληστές συχνά χρησιμοποιούνταν από τοπικούς κομματάρχες για να εξασφαλίσουν δια της βίας την πειθαρχία των ψηφοφόρων.
Το 1867 επί κυβερνήσεως Α. Κουμουνδούρου (Υπουργού στρατιωτικών Δημ. Μπότσαρη) προσφέρει Αμνηστία και χρήματα σε 100 ληστές και τους στέλνει να αγωνιστούν με τους Κρήτες ώστε να αποκαταστήσουν την κακή δημόσια εικόνα τους. Η απόπειρα απέτυχε.
Η πολιτεία οφείλει την αποκατάσταση της ιστορικής του διαδρομής. Πρέπει να τιμηθεί ανάλογα από την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Μάνη με ενέργειες των Συλλόγων, του Δήμου Αβίας και της Ν. Α. Μεσσηνίας.


Πηγή: www.mani.org.gr