Κώστας Πηλαβάκης: O ισχυρός άνδρας της διεθνούς δισκογραφίας είναι Έλληνας

Ο Κώστας Πηλαβάκης φωτογραφημένος στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, όπου συμμετείχε σε συζήτηση για τον καναδό πιανίστα Γκλεν Γκουλντ
Ξεκίνησε πουλώντας δίσκους σε δισκάδικα του Καναδά και έχει αναδείξει πολλούς σημερινούς σταρ. Τον συναντήσαμε στην Αθήνα.
Μιλάει εντυπωσιακά καλά ελληνικά, παρ' ότι έχει ζήσει στη χώρα μας μόλις πέντε-έξι (παιδικά) χρόνια, και αυτά όχι συνεχόμενα. Ερχεται βεβαίως στην Ελλάδα συχνά, θα έλεγε κανείς - για λόγους κυρίως οικογενειακούς -, με δεδομένο το εξαιρετικά βαρύ επαγγελματικό του πρόγραμμα, που περιλαμβάνει ταξίδια σε όλον τον κόσμο. Ως πρώτος αντιπρόεδρος, αρμόδιος για την κλασική μουσική, της πολυεθνικής εταιρείας Universal (η οποία αποτελεί «ομπρέλα» των δισκογραφικών κολοσσών Decca και Deutsche Grammophon) ο Κώστας Πηλαβάκης κατέχει την κορυφαία θέση της διεθνούς κλασικής δισκογραφίας, έχοντας μάλιστα περάσει στη διάρκεια της 40χρονης καριέρας του και από την αντίστοιχη ανώτατη θέση της έτερης αγγλικής πολυεθνικής εταιρείας, της ΕΜΙ, γεγονός άνευ προηγουμένου.
 
«Η κρίση ήταν πάντα βασικό θέμα στην κλασική μουσική» λέει ο Κώστας Πηλαβάκης σχολιάζοντας ένα πολυσυζητημένο στον χώρο θέμα. «Μόνο για λίγα χρόνια ξεχάστηκε, με την άνοδο του CD, δηλαδή από το '84 ως το '91-'92. Αλλιώς, από τις δεκαετίες του '50 και του '60 ακόμη, την ίδια κουβέντα περί κρίσης είχαμε. Μπορεί εκείνες οι εποχές να ήταν χρυσές για την παραγωγή, δεν σημαίνει όμως ότι συνέβαινε το ίδιο και με τις πωλήσεις. Προσωπικά θυμάμαι το '70, που δούλευα πωλητής σε δισκάδικο στον Καναδά - γιατί έτσι άρχισα την καριέρα μου στη δισκογραφία -, το πρόβλημα ήταν έντονο. Τώρα, βέβαια, δεν υπάρχουν καν δισκάδικα».
 

Δισκάδικα... τέλος
 
Μέσα από αυτό το πρίσμα ο Κώστας Πηλαβάκης λέει ότι η γενικότερη κρίση δεν έχει επηρεάσει ιδιαίτερα την κλασική δισκογραφία, η οποία παρουσιάζει μια σταθερότητα. «Το κοινό που αγαπά την κλασική μουσική είναι κατά κανόνα κάποιας ηλικίας» εξηγεί.

«Το θέμα είναι κάπως περίπλοκο, απαιτεί μια ορισμένη περίοδο μελέτης και εμπειρίας μέχρι να φτάσει στο σημείο να μπορεί κανείς να το χαρεί και να γίνει συλλέκτης. Και τα δισκάδικα που εξαφανίζονται δεν είναι λόγω του ότι δεν υπάρχει αγορά για κλασικούς δίσκους, αλλά γιατί τα νέα παιδιά δεν αγοράζουν πλέον ποπ και τα συγκεκριμένα μαγαζιά από αυτό το ρεπερτόριο ζουν». Στις δεδομένες συνθήκες, ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί ότι και η κλασική μουσική είναι «θύμα» της γενικότερης αλλαγής.

«Η αλήθεια είναι ότι με την εξαφάνιση των δισκάδικων είναι πολύ δύσκολο πλέον και για τον ακροατή της κλασικής μουσικής να βρει αυτό που θέλει. Θα πρέπει να το παραγγείλει μέσω Internet. Ευτυχώς στην Αθήνα υπάρχουν ακόμη δισκάδικα και θα έλεγα μάλιστα ότι είναι πολύ καλά. Στο Λονδίνο όμως πολύ δύσκολα θα βρεις CD. Στη Νέα Υόρκη, που ήταν κάποτε η μεγαλύτερη αγορά, δεν υπάρχει πλέον ούτε ένα μαγαζί. Τώρα όλοι παραγγέλνουν ό,τι θέλουν μέσω mail, αλλά δεν είναι το ίδιο. Η συνήθεια να πηγαίνεις το πρωινό του Σαββάτου στο δισκάδικο, να συζητάς με κάποιον ενθουσιώδη στο μαγαζί, να σου δίνει συμβουλές και να αγοράζεις πέντε-έξι δίσκους δεν υπάρχει πλέον ούτε στην Ευρώπη ούτε στις ΗΠΑ. Στην Ασία τη συναντάς ακόμη, αλλά εκεί η αγορά είναι τελείως διαφορετική».
 

Είδος δυσπρόσιτο
 
Σε ό,τι αφορά το ίδιο το Διαδίκτυο ο Κώστας Πηλαβάκης λέει ότι πράγματι αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, κυρίως στις ΗΠΑ. «Εκεί στο ποπ ρεπερτόριο πωλούν ήδη περισσότερα downloads παρά CD. Στην κλασική η αναλογία είναι περίπου 40% downloads και 60% CD. Σε λίγο η αναλογία θα ανατραπεί υπέρ του downloading και του streaming, το οποίο βολεύει πολύ την κλασική μουσική. Πληρώνεις 10 ευρώ τον μήνα και έχεις κυριολεκτικά ό,τι θέλεις». Ο Κώστας Πηλαβάκης συμφωνεί με όσους υποστηρίζουν ότι η κλασική μουσική είναι είδος δυσπρόσιτο. Πιστεύει μάλιστα ότι και ο ίδιος ο χώρος, ο κόσμος που τον υπηρετεί, δεν βοηθά το κοινό. «Αρκετές μεγάλες ορχήστρες αλλά και δισκάδικα ήταν σαν τις καλές κάβες κρασιού» σχολιάζει με χιούμορ. «Εμπαινες μέσα και αισθανόσουν ότι, αν δεν τα ξέρεις όλα, σε κοιτούν με μισό μάτι. Γενικά η κλασική μουσική είναι σαν ένα μεγάλο κλαμπ όπου οι μυημένοι σνομπάρουν τους αμύητους. Το καταπολεμάμε βεβαίως εμείς, αλλά δεν είναι εύκολο...».
 
Για την «εκλαΐκευση» του είδους αναφέρει το πρόγραμμα Yellow Lounge της Universal, που ξεκίνησε από το Βερολίνο και έχει πλέον εξαπλωθεί σε πολλές πόλεις: «Η βασική ιδέα είναι η εξής: κλασική μουσική παιγμένη από πολύ υψηλού επιπέδου νέους κατά κανόνα καλλιτέχνες, όχι όμως σε μια συμβατική αίθουσα συναυλιών, αλλά σε κλαμπ. Το κοινό είναι νέοι άνθρωποι οι οποίοι δεν θα πήγαιναν να ακούσουν μια συναυλία στο Wigmore Hall ή στο Barbican. Τους κάνουμε πιο προσιτό και πιο σύντομο το είδος, αφού αυτές οι εκδηλώσεις διαρκούν μία ώρα το πολύ. Εχουν ήδη διοργανωθεί στο Αμστερνταμ, στο Σάλτσμπουργκ, στη Βιέννη και ετοιμάζουμε το πρώτο στη Νέα Υόρκη. Ελπίζω να καταφέρουμε να γίνει και στην Αθήνα κάποια μέρα που έχει ωραία κλαμπ, ωραίους χώρους και ωραίο κοινό».
Ο Γκέργκιεφ, η Μπάρτολι και ο Καβάκος
 Στη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του Κώστα Πηλαβάκη υπήρξαν πολλοί και σημαντικοί σταθμοί. Ανάμεσά τους η συνεργασία του με τον ιάπωνα αρχιμουσικό Σέιτζι Οζάουα του οποίου διετέλεσε καλλιτεχνικός σύμβουλος, αλλά και η ανάδειξη της διάσημης ιταλίδας μέτζο σοπράνο Τσετσίλια Μπάρτολι καθώς και του σουπερστάρ, σήμερα, ρώσου αρχιμουσικού Βαλέρι Γκέργκιεφ στην αλματώδη πορεία του οποίου στη Δύση συνέβαλε αποφασιστικά, καθώς πέτυχε να κλείσει το πρώτο του συμβόλαιο με δυτική εταιρεία στα τελευταία χρόνια του υπαρκτού σοσιαλισμού.
 
Ο Κώστας Πηλαβάκης χαίρεται για το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό έχει την ευκαιρία να μιλάει ελληνικά για λόγους όχι μόνο οικογενειακούς, αλλά και επαγγελματικούς. Αναφέρεται με ενθουσιασμό στη συνεργασία του διεθνούς φήμης «δικού μας» βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκου με την Decca, αλλά και σε αυτήν του αρχιμουσικού Γιώργου Πέτρου με την Καμεράτα υπό τη διεθνή της ονομασία (Armonia Atenea). Με θαυμασμό αναφέρεται και στον διεθνώς καταξιωμένο αρχιμουσικό Κωνσταντίνο Καρύδη, αν και δεν τον γνωρίζει προσωπικά. «Ο Οζάουα τον άκουσε στη Βιέννη», σχολιάζει, «και µου είπε ότι νόµιζε πως έβλεπε τον Κάρλος Κλάιµπερ. Κάτι τέτοιο δεν µου έχει ξαναπεί ποτέ».
 
Τι αναζητεί ο ίδιος σε έναν νέο καλλιτέχνη προκειμένου να τον εντάξει στο δυναμικό του; «Δεν µπορεί να το πει κανείς ποτέ. Οταν το βλέπει, όµως, το ξέρει. Ο καλός καλλιτέχνης είναι τελείως πρωτότυπος, διαφορετικός. Ισως αυτό ψάχνω. Κάποιον που θα µου δείξει κάτι καινούργιο».
Πηγή:tovima.gr